معرفی مستند American Factory | کارخانه چین در آمریکا!
در این مقاله به‌معرفی مستند American Factory، مستندی به‌کارگردانی استیون بوگنار و جولیا رایشرت می‌پردازیم که تضاد فرهنگ‌ها و واقعیت‌های اقتصادی در اوهایوی پساصنعتی و حضور یک مالک چینی در آمریکا را روایت می‌کند.
مستند American Factory، یک فیلم مستند محصول سال ۲۰۱۹ به‌کارگردانی استیون بوگنار و جولیا رایشرت است. این فیلم تضاد فرهنگ‌ها و واقعیت‌های اقتصادی را بررسی می‌کند و روایت زمانی است که یک شرکت چینی، شرکت فویائو، کارخانه تعطیل‌شده جنرال موتورز را در موراینِ اوهایو بازگشایی می‌کند.
در اوهایوی پساصنعتی، یک میلیاردر چینی کارخانهٔ جدیدی را در پوسته به‌جای‌مانده از کارخانهٔ متروکه جنرال موتورز بازگشایی می‌کند و نزدیک به دو هزار آمریکایی یقه آبی (کارگران صنعتی) را استخدام می‌کند. روزهای اولیه امید و خوش‌بینی، خیلی زود جای خود را به‌عقب‌نشینی مالک می‌دهد، زیرا چین در موضوع فناوری‌های پیشرفته با آمریکای طبقه کارگر درگیر می‌شود. فرهنگ‌ها با هم برخورد سختی می‌کنند، اما درنهایت امید زنده می‌ماند. این فیلم برنده جایزهٔ اسکار شد و ۱۹ نامزدی در دیگر جشنواره‌های سینمایی به‌دست آورد. مستند «کارخانهٔ آمریکایی» را می‌توانید ازطریق سرویس استریم نتفلیکس تماشا کنید. این مستند نگاهی جذاب به‌پیچیدگی‌های جهانی‌شدن، نیروهای کار و چالش‌های پیش‌روی کارگران آمریکایی و سرمایه‌گذاران چینی ارائه می‌کند؛ کاوشی تفکربرانگیز از نحوهٔ تلاقی دنیاهای مختلف در دیوارهای یک کارخانه.
شش سال پس از بسته شدن کارخانهٔ جنرال موتورز در موراینِ اوهایو، که جامعه را در حال سقوط آزاد اقتصادی قرار داد، امید در قالب گروه صنعتی شیشه فویائو وارد شد. این شرکت تولیدی چینی می‌خواست علاوه‌بر کارکنان بومی خود، کارگران محلی را نیز استخدام کند و در بازار آمریکا جایگاهی برای خود به‌دست آورد. بااین‌حال، اگر بگوییم که برخی تفاوت‌های فرهنگی بین غرب میانه و مدیرانی که از سرزمین شرق آمده‌اند، زمینه‌ساز مشکلاتی شد، اما درمجموع می‌توان تصادم‌ها را ملایم خواند. استیو بوگنار و جولیا رایشرت با نگاهی عمیق به‌این مسئله و با نگاهی به‌ترکیب شکل‌گرفتهٔ سودمند از دستانی کمک‌کننده و دست‌های باز برای کمک خواستن شروع می‌شود که هر دو خاستگاه پینه‌بستگی دارند. اما شخصیت‌ها از جایی به‌بعد تغییرناپذیر می‌شوند و دو هویت ملی اعلام استقلال می‌کنند و این تصور که برخی از شکاف‌ها به‌سادگی قابل پر شدن نیستند برای تماشاچی به‌وجود می‌آید.
رایشرت و بوگنار از فوریه ۲۰۱۵ تا پایان سال ۲۰۱۷ مشغول فیلم‌برداری بودند و توسط شرکت فویائو مجوز فیلم‌برداری در هر دو مکان کارخانه در اوهایو و چین را به‌دست آوردند. آن‌ها برای ساخت این فیلم مستند بلند، از مستند کوتاه خود الهام گرفتند، زیرا وقایعی که قصد داشتند به‌تصویر بکشند در همان کارخانه مونتاژ مورین که زمانی توسط جنرال موتورز به‌نوعی اشغال شده بود اتفاق می‌افتاد که اشاراتی به‌این وقایع پیش‌تر در مستند کوتاه نامزد اسکار آن‌ها با عنوان The Last Truck: Closing of a GM Plant که در سال ۲۰۰۹ ساخته شد، شده بود. بخش‌های مربوط‌به‌زبان چینی ماندارین فیلم با حضور دو فیلم‌ساز چینی، ییگیان ژانگ و میجی لی، که یکی یا هر دوی آن‌ها ماهانه به اوهایو سفر می‌کردند، تسهیل شد. کارگردانان اثر، حضور این دو شخص را برای برقراری ارتباط با موضوعات چینی که در فیلم به‌تصویر کشیده شده‌اند، ضروری دانستند که ضروری نیز بود.
سازندگان فیلم، رویکرد مستندسازی Fly-on-the-wall (نوعی تکنیک فیلم‌سازی است که به‌موجب آن رویدادها به‌جای اجرای کارگردانی، به‌طور واقع‌بینانه و با حداقل تداخل ثبت می‌شوند.) را اجرا کردند که در آن هیچ دیالوگی بیرونی از موضوعات فیلم گنجانده نشده است و صداهای کارخانه و گفتگوی کارگران در اولویت قرار دارد. به‌منظور کانونی ساختن چنین رویکرد صوتی/بصری، سازندگان فیلم از میکروفون‌های لاوالیر (میکروفون‌های کوچکی که به‌بدن وصل می‌شوند و نوعی هدفون شنود هستند) استفاده کردند تا گفتگوی کارگران را در میان نویز ناشی از ماشین‌های کارخانه در بهترین کیفیت ممکن به‌دست آورند. روایت صوتی ارائه‌شده توسط کارگران کارخانه اغلب در خانه‌های آن‌ها و مستقل از محیط کارخانه ضبط شدند. به‌گفته بوگنار، اجرای روایت فیلم به‌این شکل برای ایجاد جلوه‌ای از به‌تصویر کشیدن تک‌گویی درونی یک کارگر در زمان تنهایی بود.
استیون بوگنار و جولیا رایشرت مستندسازان برجسته‌ای هستند که در چندین پروژه تأثیرگذار با یکدیگر همکاری کرده‌اند. جولیا رایشرت از دهه ۱۹۷۰ به‌ساخت فیلم‌های مستند پرداخت. کارهای اولیه او شامل ساخت فیلم پیشگامانه Growing Up Female در سال ۱۹۷۱ بود که به‌بررسی اجتماعی شدن زنان جوان آمریکایی و تأثیر رسانه‌ها، تبلیغات و روابط شخصی بر زندگی آن‌ها می‌پردازد. این فیلم در سال ۲۰۱۱ توسط کتابخانه کنگره برای نگه‌داری در فهرست ملی فیلم ایالات متحده آمریکا انتخاب شد. یکی دیگر از مستندهای مهم رایشرت، مستند Union Maids است که زندگی سه زن درگیر در جنبش کارگری دهه ۱۹۳۰ را روایت می‌کند و محصول سال ۱۹۷۶ است و حال دیگر یک اثر کلاسیک در ژانر مستند محسوب می‌شود.
او در مستند جذاب و قدرتمند A Lion in the House با استیو بوگنار همکاری کرد که فیلم‌برداری و تدوین آن هشت سال طول کشید. این فیلم مستند داستان عاطفی کودکانی را روایت می‌کند که تحت درمان سرطان در سیستم مراقبت‌های بهداشتی آمریکا قرار می‌گیرند. این همکاری اولیه و مشترک، جایزهٔ پرایم‌تایم اِمی را برای آن‌ها به‌ارمغان آورد و آگاهی را در مورد سرطان کودکان افزایش داد. استیون بوگنار، شریک فیلم‌سازی و شریک زندگی جولیا رایشرت، اشتیاق خود برای ساخت فیلم مستند را با شریک زندگی‌اش همراه کرد و همکاری فوق‌العاده‌ای بین این دو به‌وجود آمد. آن‌ها با هم برای ساخت مستند «کارخانهٔ آمریکایی» برنده جایزهٔ اسکار شدند.
این فیلم تضاد فرهنگ‌ها و واقعیت‌های اقتصادی را در زمانی‌که یک شرکت چینی، کارخانه تعطیل‌شده جنرال موتورز در اوهایو را بازگشایی می‌کند، بررسی می‌کند. آثار بوگنار و رایشرت در جشنواره‌های مختلفی به‌نمایش درآمده و همچنین HBO و PBS تعدادی از ساخته‌های آن‌ها را خریداری کردند و روی این سرویس‌ها برای تماشا موجود است. همکاری آن‌ها فراتر از حوزهٔ حرفه‌ای مستندسازی است و بیش از ۳۰ سال است که درکنار هم زندگی می‌کنند و نگرانی‌های جهانی یکسان دارند. به‌طور خلاصه، استیون بوگنار و جولیا رایشرت فیلم‌هایشان موضوعاتی مهمی چون معضلات اجتماعی، جنبش‌های کارگری و تجربیات انسانی را دربرمی‌گیرد. تأثیر آن‌ها بر ساخت فیلم مستند عمیق است و نوع داستان‌سرایی آن‌ها همچنان در بین مخاطبان در سراسر جهان، گیرا و پراهمیت است.
