آخر هفته چه فیلمی ببینیم: چهار کمدی آمریکایی
هر چهار اثر انتخاب‌شده برای شماره ۲۹۴ سری مقالات «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟»، کمدی‌هایی هستند که اصلا خودشان را جدا نمی‌گیرند و به‌سادگی تماشاگر امروز را می‌خندانند.
استقبال گرم مخاطب‌ها از تریلرهای بزرگسالانه‌ی فیلم No Hard Feelings با نقش‌آفرینی جنیفر لارنس، با کامنت‌هایی همراه بوده است که از دل‌تنگی خود برای این نوع از کمدی‌سازی هالیوودی می‌گویند؛ تا حدی که خیلی از مخاطب‌ها نوشته‌اند که چند سال قبل و مخصوصا در دهه‌ی آغازین قرن ۲۱ میلادی، استودیوهای فیلم‌سازی به تعداد بسیار بیشتری از این فیلم‌های خنده‌آور، چراغ سبز نشان می‌دادند.
چنین فیلم‌هایی برای خنداندن و فقط برای خنداندن ساخته شده‌اند؛ برای اینکه مردم چه در سالن‌های سینما و چه در خانه با دیدن آن‌ها به موقعیت‌های طنز مختلف بخندند و سرگرم شوند. من که گاهی از فیلم‌های سینمایی هیچ‌چیز جز همین را نمی‌خواهم. اگر شما هم این‌گونه هستید، چهار اثر پیش رو می‌توانند طی یک دور تماشا لبخند را روی لب‌تان بنشانند و احتمالا چند بار هم صدای خنده‌تان را بلند کنند؛ چه به‌تنهایی آن‌ها را تماشا کنید و چه به همراه دوستانی که حس‌وحالی مشابه با شما دارند.
Best in Show (2000)
یک تکنیک داستانی عالی که خیلی از فیلم‌های کمدی به سراغ آن می‌روند، نمایش اهمیت دادن برخی از آدم‌ها به چیزی است که برای خیلی‌های دیگر عجیب به نظر می‌رسد. در Best in Show تلاش چند گروه از کاراکترها برای به موفقیت رساندن سگ خود در یک مسابقه‌ی بزرگ را می‌بینیم؛ تلاش‌های خنده‌آوری که به شرایط زندگی هرکدام از آن‌ها هم گره می‌خورند و موقعیت‌های طنزآمیز زیادی را می‌سازند.
اکثر بازیگرهای فیلم از بازیگرهای تکرارشونده‌ی فیلم‌های کمدی آمریکایی در آن بازه‌ی زمانی هستند و همین باعث شد که کریستوفر گست بتواند به توانایی‌شان در زمینه‌ی بداهه‌گویی تکیه کند. نتیجه فیلمی است که قطعا سازندگان آن هم در پشت صحنه‌ی تولید آن بارها و بارها خندیده‌اند.
برگ برنده‌ی Best in Show حفظ تنوع بین شخصیت‌ها و ربط دادن این مسابقه به هرکدام از آن‌ها است. حتی بین گزارشگرهای اصلی رویداد، یک شخصیت به‌شدت آشنا با مسابقات سگ‌ها و یک فرد ناآشنا با آن را داریم. نه‌تنها گفت‌وگوهای این دو با یکدیگر می‌تواند خنده‌دار باشد، بلکه بسیاری از مخاطب‌ها هم موقع دیدن فیلم، واکنش‌های فردی را دنبال می‌کنند که اصلا نمی‌داند این رقابت عجیب چرا انقدر جدی گرفته می‌شود.
Idiocracy (2006)
هالیوود تا به امروز ویران‌شهرها یا پادآرمان‌شهرهای زیادی را به تصویر کشیده است. اما Idiocracy با اکثر فیلم‌هایی که افول زندگی انسان در آینده را نشان می‌دهند، فرق دارد. در این فیلم مهم‌ترین بلایی که انسان‌ها سر خودشان آورده‌اند، احمق‌تر شدن است.
داستان در اصل در قرن ۲۶ میلادی روایت می‌شود. ما شخصیت جو با بازی لوک ویلسون را دنبال می‌کنیم که قرار بود فقط یک سال در دستگاه خاص به خواب فرو برود تا دانشمندها اثبات کنند که با این نوع از خواب، حتی یک ثانیه هم از عمر انسان کم نمی‌شود. اما به‌خاطر تنظیمات اشتباه دستگاه، او ۵۰۰ سال در این خواب زمستانی فرو رفته بود و در قرن ۲۶ بیدار شد.
ماجرا وقتی بامزه می‌شود که می‌بینیم انسان‌های قرن ۲۶ به قدری نادان هستند که درک هوشی عادی جو را فوق‌العاده می‌دانند و به او به چشم یک نابغه یا حتی موجودی فراتر از خود نگاه می‌کنند. شاید جالب باشد بدانید که ایتن کوئن یکی از نویسندگان فیلم Idiocracy بود.
Step Brothers (2008)
تصمیم‌گیری درباره‌ی دیدن یا ندیدن فیلم Step Brothers کار سختی نیست. اگر در کل با آثار آدام مک‌کی ارتباط برقرار نمی‌کنید، از این یکی هم خوش‌تان نمی‌آید. ولی اگر فیلم Don't Look Up، فیلم The Big Short، فیلم Vice و فیلم‌های Anchorman را نه مضحک، بلکه بامزه یا حداقل جالب می‌دانید، Step Brothers هم برای شما خنده‌آور خواهد بود. برای آن‌هایی که در آثار مک‌کی نکات مثبتی به جز خود کمدی را هم می‌بینند، Step Brothers نیز طعنه‌های جالبی به برخی از کلیشه‌های پذیرفته‌شده در جوامع امروز دارد.
داستان درباره‌ی دو پسر بزرگسال است که پس از ازدواج پدر و مادر تبدیل به برادرهای ناتنی می‌شوند و باید با یکدیگر کنار بیایند. برای مدتی مشکل این است که آن‌ها به خون هم تشنه‌اند و در ادامه، پسرها دربرابر پدر و مادر می‌ایستند؛ پدر و مادری که می‌خواهند هر دو را در سریع‌ترین زمان ممکن از خانه بیرون کنند و به سمت زندگی مستقل بفرستند.
جان سی. رایلی، ویل فرل، کاترین هان، ریچارد جنکینز و آدام اسکات. فیلم کمدی Step Brothers یک ترکیب برنده در تیم بازیگرها دارد.
Bridesmaids (2011)
فیلم Bridesmaids با اجرای بسیار خوب و خنده‌دار کریستن ویگ درباره‌ی یک دختر بی‌کار است؛ دختری که وقتی دوست صمیمی او می‌خواهد ازدواج کند، به‌عنوان ساقدوش انتخاب می‌شود. مثل خیلی از آدم‌ها، او در ابتدا از اینکه آدم حساب شد و قرار است به مهمانی برود، به هیجان می‌آید. ولی وقتی متوجه پیچیدگی مسئولیت‌های خود می‌شود و بعد هم آدم‌ها از دماغ فیل افتاده در عروسی را می‌بیند، هیجان جای خود را به ترس از بد به نظر آمدن و خرابکاری می‌دهد.
Bridesmaids شخصیت‌ها را چند بار در موقعیت‌های خنده‌دار می‌گذارد و با اینکه سطح طنز بالایی ندارد، جوک‌های آن به تکرار نمی‌افتند. یکی از دلایل جواب دادن فیلم و دستیابی آن به درآمد ۳۰۶ میلیون دلاری، پخش Bridesmaids با درجه سنی R بود که باعث شد دست سازندگان و مخصوصا نویسنده‌ها در به خنده انداختن مخاطب بزرگسال باز باشد.
