آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از The Crying Game تا Man on the Moon
نخستین فیلم طولانی کاترین بیگلو در مقام کارگردان، بازی گریه، مرد روی ماه و یک کمدی مستقل که در جشنواره ساندنس سال ۲۰۲۱ موفق به جلب توجه مخاطب‌ها شد.
از آن‌جایی که به‌تازگی خبر ساخت فیلم جدید کاترین بیگلو اعلام شد، زومجی در ابتدای شماره‌ی ۲۳۹ سری مقالات «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» سراغ نخستین اثر بلند کارگردانی‌شده توسط او می‌رود. اما اولین اثر حاضر در این مقاله‌ی معرفی فیلم سینمایی، تنها ساخته‌ای نیست که عشق و جنایت همزمان در داستان‌گویی آن نقش دارند. زیرا The Crying Game در سطحی بالاتر از The Loveless موفق به نمایش جنگ بین گیر افتادن بین باورهای گروهی و احساسات شخصی می‌شود.
بعد از دو اثر نام‌برده به یک درامدی (کمدی-درام) معرکه می‌رسیم که هنرنمایی درخشان فردی را نشان می‌دهد که به‌تازگی گفت شاید دیگر مایل به ادامه‌ی بازیگری نباشد. در انتهای مقاله یک فیلم کمدی با بازی اد هلمز را می‌بینید؛ شخصی که بسیاری از ما او را به خاطر ایفای نقش اندرو برنارد در سریال The Office دوست داریم.
The Loveless (1981)
کنار هم قرار گرفتن برخی از نام‌ها انقدر جالب است که خود به خود تماشاگر را دعوت به تماشای اثر می‌کند. پس شاید مهم‌ترین نکته‌ای که در رابطه با فیلم The Loveless بدانید، همین باشد که اثری از کاترین بیگلو با نقش‌آفرینی ویلم دفو جوان است.
بیگلو که جایزه‌ی اسکار را در کارنامه دارد و با آثاری همچون فیلم Near Dark، فیلم Strange Days، فیلم The Hurt Locker و فیلم Zero Dark Thirty شناخته می‌شود، فعالیت خود به‌عنوان کارگردان آثار سینمایی بلند را با The Loveless آغاز کرد؛ یک درام مستقل متمرکز روی چند موتورسوار خلافکار که کاترین بیگلو آن را با همکاری مونتی مانتگامری ساخت.
قصه‌ی گنگ موتورسواری که اعضای آن به سمت پیست‌های مسابقه‌ی دیتونا می‌روند، با رخدادهای ناگهانی و احساسی زیادی سر و کار دارد؛ از علاقه‌های لحظه‌ای تا به پایان رسیدن سکوت با شلیک‌های پیاپی. پدری که به‌دنبال محافظت از فرزند خود است و درنهایت به او آسیب می‌زند، صرفا یکی از شخصیت‌های فیلم The Loveless به شمار می‌آید. اما اثر مورد بحث در طول روایت ۸۰ دقیقه‌ای خود انگار مدام مشغول نمایش افرادی از همین جنس است؛ اشخاصی که انقدر در نقش‌های خود فرو رفته‌اند که گاهی کارهایشان تاثیری کاملا متضاد با خواسته‌های آن‌ها را روی زندگی دیگران می‌گذارد.
The Crying Game (1992)
نیل جردن به‌عنوان یک فیلم‌ساز ایرلندی و بسیار توانمند، آثار سینمایی گوناگونی را از خود به جا گذاشته است که جسارت آن‌ها در داستان‌گویی متفاوت را می‌توان بارها تحسین کرد. او در فیلم The Crying Game که فارست ویتاکر و میراندا ریچاردسون را در تیم بازیگری دارد، توانایی خود در به بازی گرفتن انتظارات و دیدگاه‌های مخاطب را به رخ می‌کشد. زیرا نه‌تنها لحن کلی فیلم The Crying Game به خوبی در بخش‌های متفاوت دچار تغییر می‌شود، بلکه تیم سازنده به خوبی از پس مانور دادن بین موضوعات داستانی مختلف برآمده است.
در نتیجه با اینکه The Crying Game را نمی‌توان جدا از اصول داستان‌گویی سینمایی در چند ژانر دانست، امکان ندارد که بتوانیم آن را کاملا گره‌خورده به یک نوع از روایت محسوب کنیم. آثاری از این دست همیشه فراتر از «یک نمونه‌ی عالی دیگر از فلان مدل از آثار سینمایی» هستند. زیرا روی پای خود می‌ایستند و تجربه‌ای به‌خصوص را ارائه می‌دهند.
فیلم The Crying Game با محوریت تروریستی آغاز می‌شود که عملا دست دوستی به گروگان خود می‌دهد. اتفاقاتی که در ادامه مقابل چشم‌های مخاطب پیش می‌آیند، فرگوس با بازی استیون ری را قدم به قدم وارد زندگی همان سرباز بریتانیایی گروگان‌گرفته‌شده می‌کنند. او که از حضور در زندگی خود خسته است و دیگر قدرت روحی و ذهنی انجام بسیاری از کارها را ندارد، دوست دارد همین نقش جدید را در دنیا ایفا کند. اما گذشته به این سادگی از او جدا نمی‌شود.
Man on the Moon (1999)
اندی کافمن یک کمدین بحث‌برانگیز بود که در بسیاری از مواقع مردم حتی نمی‌توانستند تشخیص دهند که آیا واقعا در حال بروز دادن رفتارهای شخصی و بیان نظرات خود است یا همچنان در حال نقش‌آفرینی به‌عنوان کاراکتر ساخته‌شده برای نمایش حرف می‌زند. او توسط عده‌ای نابغه خطاب شد و از سوی برخی افراد برچسب بی‌ادب و تنفربرانگیز را دریافت کرد. اما شکی وجود ندارد که به سبکی متفاوت با اکثر کمدین‌های دیگر توانست صدای خنده‌ی خیلی‌ها را بلند کند.
ساخت فیلم بیوگرافی برای چنین فردی بدون شک چالش‌برانگیز است و شانس زیادی برای شکست خوردن دارد. اما نقش‌آفرینی درخشان و بسیار دقیق جیم کری در ترکیب با تصویرسازی‌های پرجزئیات و حساب‌شده‌ی میلوش فورمن کاری کردند که Man on the Moon درخشان از آب دربیاید. البته باتوجه‌به این حقیقت که فورمن در همکاری به یاد ماندنی با جک نیکلسون توانست One Flew Over the Cuckoo's Nest را تقدیم من و شما کند، تعجبی ندارد که در اثری همچون Man on the Moon نیز توانست دقیقا بهترین بهره‌برداری را از فیلم‌نامه‌ی نوشته‌شده داشته باشد.
Together Together (2021)
Together Together قصه‌ی شخصیت‌های بسیار ساده و کاملا قابل باور امروزی است که صرفا موفق به ایفای نقش‌های عادی خود در جامعه نشدند و به‌دنبال راه حلی متفاوت برای ادامه دادن حرکت در مسیر زندگی گشتند. پس چه‌قدر خوب که قصه انقدر روان و بی‌آلایش روایت می‌شود که دغدغه‌های واقعی این شخصیت‌های واقعی را می‌توان هنگام تماشای فیلم Together Together احساس کرد.
بارها گفتم که وقتی یک فیلم در ساندنس مورد تحسین قرار می‌گیرد، کم‌وبیش شکی در جریان داشتن برخی از احساسات انسانی در آن وجود ندارد. ساخته‌ی مستقل مورد بحث نیز به شکلی مورد انتظار، حال‌خوب‌کننده از آب درآمد. راستی وجود کمدی درست در این قصه‌گویی اصلا به‌معنی آن نیست که غم جایی در زندگی شخصیت‌ها ندارد. ولی تماشای تلاش آن‌ها برای بهره‌برداری حداکثری از زندگی با تمام محدودیت‌های واقعی، انصافا گاهی دل‌نشین به نظر می‌رسد.
