چگونه گیم اواردز آمار بینندگان اسکار را پشت سر گذاشت؟

امروز تقریبا گیمری را نمی‌توان یافت که مراسم گیم اواردز را نشناسد و اخبار مرتبط با آن را دنبال نکند. بااین‌حال افرادی که با فاصله از دنیای ویدیوگیم راجع به موفقیت The Game Awards شنیده‌اند، باور دارند که گیمرها به هرکدام از این مراسم‌ها توجه یکسانی نشان می‌دهند؛ یک برداشت کاملا نادرست که نباید به آن توجه کرد.

گیم اواردز اولین مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی نیست. زیرا مراسم Golden Joystick Awards، امسال برگزاری دوره‌ی ۳۸ خود را جشن می‌گیرد و به مانند همیشه سراغ اهدای جایزه به بازی‌سازهای برتر می‌رود. پس حتی اگر فقط مراسم‌های جوایز باقی‌مانده تا امروز را هم به حساب بیاوریم، گیم اواردز که از سال ۲۰۱۴ میلادی برگزار شد، به هیچ عنوان قدیمی‌ترین رویداد جایزه‌محور دنیای بازی‌های ویدیویی نیست.

این وسط آن‌هایی که شدیدا به زرق‌وبرق مراسم‌ها و پر شدن آن‌ها از آدم‌های معروف اهمیت می‌دهند، باید بدانند که گیم اواردز هرگز حداقل در شش دوره‌ی قبلی خود نتوانست به شلوغی و پرخرجی مراسم Cybermania '94 باشد؛ مراسمی که بیشتر از دو دهه‌ی قبل برگزار شد و حتی بازیگران سریال Friends هم در آن حضور داشتند. پس با درنظرگرفتن شرایط هر دوره‌ی زمانی باید بگوییم که گیم اواردز اصلا پرخرج‌ترین و شلوغ‌ترینِ مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی در طول تاریخ نیست.

این‌جا احتمالا تنها سنگر باقی‌مانده برای گیم اواردز، اعتبار جایزه‌ی آن خواهد بود. در حقیقت بعضی از گیمرها می‌گویند که حداقل بین همه‌ی مراسم‌های جوایز بازی‌های ویدیویی که در ابعاد جهانی و با گروهی از داوران برگزار شدند، گیم اواردز حکم اولین مراسم واقعا معتبر را دارد. ولی شوربختانه این فرض هم نادرست است و مراسم بزرگی مثل جوایز سالانه‌ی .D.I.C.E نشان می‌دهند که دنیای ویدیوگیم، سال‌ها قبل از گیم اواردز چنین رویدادهایی را به رسمیت شناخته است.

با همه‌ی این‌ها گیم اواردز که در سال ۲۰۲۰ میلادی برای هفتمین دوره‌ی متوالی برگزار می‌شود، بدون شک بزرگ‌ترین، مهم‌ترین و شناخته‌شده‌ترین مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی تا به امروز است. این رویداد نگاه گیمرها به مراسم‌های جوایز را تغییر داد. شاید هیچ‌کدام از کارهای انجام‌شده توسط گیم اواردز کاملا جدید و نوآورانه نبودند، ولی جف کیلی توانست با ارائه‌ی ترکیبی از کارهای قبلا انجام‌شده در دنیای ویدیوگیم به موفقیتی گسترده برسد. گیم اواردز بخشی از زرق‌وبرق شلوغ‌ترین رویدادهای جوایز ویدیوگیمی و قسمتی بزرگ از اعتبار معتبرترین جوایز را کسب کرد. این‌گونه با برداشته شدن چندین و چند گام درست درکنار چند قدم اشتباه، گیم اواردز تبدیل به مراسم The Game Awards شد؛ رویدادی که حتی اسم آن هم دیگر وزن پیدا کرده است.

جهان بازی‌های ویدیویی اکنون هر سال بیش از ۲۵۰ عنوان «بازی برتر سال» را به رسمیت می‌شناسد. ولی درنهایت اکثر افراد فقط می‌خواهند بدانند که مراسم The Game Awards در کدام بخش، به کدام بازی جایزه‌ی خود را اهدا کرد.

تازه‌ترین مراسم اسکار برگزارشده توسط ۲۳.۶ میلیون نفر دیده شد و گیم اواردز ۲۰۱۹ بیش از ۴۵ میلیون نفر تماشاگر داشت. روش‌های زیادی برای کوچک جلوه دادن این موفقیت پیدا می‌شوند. اما حقیقت آن است که اگر فقط چهار سال قبل به اکثر آدم‌ها می‌گفتید که یک روز شمار تماشاگران مراسمی مرتبط با جوایز بازی‌های ویدیویی تعداد بینندگان اسکار را پشت سر می‌گذارد، با خنده‌ی آن‌ها مواجه می‌شدید. ولی این اتفاق رخ داد. چرا که چشم‌انداز درستی در پس آفرینش گیم اواردز وجود داشت.

در نتیجه پیش از رسیدن به گیم اواردز ۲۰۲۰ باید به تمام تصمیمات درستی نگاه انداخت که یک مراسم سالانه را در طول شش دوره از ۱.۹ میلیون تماشاگر به ۴۵.۲ میلیون تماشاگر رساندند. همچنین توجه به چند اشتباه گیم اواردز هم نشان می‌دهد که اگر جف کیلی آن‌ها را در سال‌های پیش‌رو برطرف کند، قطعا گیم اواردز می‌تواند از قبل موفق‌تر باشد و با قدرت به رکوردشکنی ادامه بدهد.

درست: آموختن از تمام تلاش‌های شکست‌خورده

جف کیلی اکنون ۴۱ سال سن دارد و از ۱۵سالگی کار به‌عنوان یک مجری و ژورنالیست در دنیای بازی‌های ویدیویی را آغاز کرد. وی که حالا به‌عنوان تهیه‌کننده و مجری بزرگ‌ترین مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی دنیا شناخته می‌شود، تجربه‌ی شکست‌های زیادی را دارد. او سال‌های سال انتقادهای مردم به Spike Video Game Awards را دید و در سال ۲۰۱۳ فهمید که حتی بردن آن برنامه به بستر پخش اینترنتی هم برای خاموش کردن منتقدان کافی نیست. VGA یک شکست بود و VGX که فقط در سال ۲۰۱۳ میلادی از راه رسید، شکستی حتی بزرگ‌تر از آن محسوب می‌شد.

اولین مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی با پخش تلویزیونی را می‌شناسید؟ Cybermania '94: The Ultimate Games Awards را می‌گویم که از آن به‌عنوان یکی از بدترین مراسم‌های جوایز تاریخ یاد می‌شود. جف کیلی یکی از نویسندگان آن مراسم بود.

البته که کارنامه‌ی این مرد کانادایی، پیش از مراسم The Game Awards هم خالی از موفقیت‌های متنوع و نسبتا کوچک نیست. اما در بسیاری از بخش‌های گیم اواردز همگان شاهد تصمیم‌گیری‌هایی هستند که دقیقا در واکنش به شکست‌های کیلی اتخاذ شدند. آفرینش گیم اواردز توسط شخصی ناآشنا با انجام این کار غیرممکن بود. ولی جف کیلی اکثر اشتباهات خود و همکارانش در رویدادهای مشابه قبلی را مطالعه کرد و وقتی فرصت ساخت گیم اواردز را دید، به‌شدت جنگید تا از تکرار آن‌ها جلوگیری به عمل بیاورد.

درست: پخش اینترنتی غیرانحصاری به‌جای پخش تلویزیونی

اولین و مهم‌ترین درسی که جف کیلی از همه‌ی رویدادهای پیشین گرفت، جور درنیامدن ماهیت مراسم جوایز بازی‌های ویدیویی با پلتفرم تلویزیون بود. فارغ از اینکه در دنیای امروز مدام اخباری راجع به افت تعداد مشترکین شبکه‌های کابلی و رشد بینندگان شبکه‌های اینترنتی را می‌شنویم، جف کیلی در همان سال ۲۰۱۳ میلادی فهمید که گیمرها اهل دیدن برنامه‌های این‌گونه از تلویزیون نیستند. آن‌ها در زمان تماشای ویدیوها و پخش زنده‌ها به توئیچ، یوتیوب یا پلتفرم‌های اینترنتی دیگر می‌روند.

در همین حین نباید فراموش کرد که شبکه‌های تلویزیونی همگی محدودکننده و متعلق به کشورهای خاصی هستند. درحالی‌که گیم اواردز مثل مدیوم بازی‌های ویدیویی باید جهانی‌تر از هالیوود باشد. در صنعت سینما اکثر فیلم‌هایی که به مخاطبان بسیار زیاد و فروش بسیار گسترده می‌رسند، توسط استودیوهای هالیوودی خلق می‌شوند. اما صنعت ویدیوگیم پرشده از بازی‌های AAA پرخرج و فوق‌العاده است که در انواع‌واقسام کشورها ساخته شدند؛ چه «هورایزن» باشد و توسط گوریلا گیمز در هلند خلق شود و چه «ویچر ۳: وایلد هانت» که در لهستان متولد شد و جهان را تسخیر کرد.

اما جف کیلی در عین کنار گذاشتن تلویزیون باز هم می‌توانست مرتکب یک اشتباه مرگ‌بار برای مراسم خود شود. او می‌توانست سراغ امضای قرارداد انحصاری با پلتفرم‌های اینترنتی بسیار بزرگی همچون توئیچ یا یوتیوب برود. ولی مراسمی متعلق به دنیای بازی‌های ویدیویی که در سرتاسر جهان مخاطبان پروپاقرص و سازندگان حرفه‌ای دارد، نباید به هیچ انحصاری تن بدهد. درحالی‌که شاید پذیرش یک قرارداد انحصاری، می‌توانست در کوتاه‌مدت بار زیادی را از روی دوش کیلی بردارد.

نتیجه آن است که مراسم The Game Awards متعلق به هیچ شرکتی نیست و گیم اواردز ۲۰۲۰ را بیشتر از ۴۵ پلتفرم پخش ویدیو در اینترنت، به‌صورت زنده پخش خواهند کرد. تازه علاوه‌بر کانال رسمی گیم اواردز در تمامی این پلتفرم‌ها، تعدادی بی‌شماری از رسانه‌ها و استریمرها هم آن را برای ۱۰ها هزار بیننده پخش می‌کنند. در نتیجه آمار حقیقی تعداد بینندگان گیم اواردز، همیشه بیشتر از اعداد رسمی اعلام‌شده خواهد بود. همیشه آدم‌ها تقریبا در هر کشوری در دنیا می‌توانند آن را به یکدیگر پیشنهاد بدهند. افراد زیادی بعد از پایان یافتن مراسم، مشغول تماشای واکنش زنده‌ی کانال‌های یوتیوبی محبوب خود به گیم اواردز آن سال می‌شوند. این‌گونه چرخه‌ی بی‌پایانی از تعامل با مخاطب شکل می‌گیرد و مراسم The Game Awards همیشه می‌تواند برای پرمخاطب‌تر شدن نسبت به گذشته بجنگند.

اشتباه: استفاده از سلبریتی‌های بی‌ارتباط به دنیای بازی برای اهدای جوایز

می‌دانید گیم اواردز در چه زمانی توسط بسیاری از گیمرها به رسمیت شناخته شد؟ وقتی رجی فیس ام تصمیم به نمایش محتواهای مرتبط با بازی Super Smash Bros در آن گرفت. شاید هم زمانی‌که هیدئو کوجیما جایزه‌ی یک عمر فعالیت هنری در سطح اول دنیای ویدیوگیم را دریافت کرد یا وقتی که شیگرو میاموتو تصمیم گرفت گیم‌پلی مفصلی از جدیدترین «زلدا» را در گیم اواردز نشان بدهد. هرچه آدم‌های بزرگ بیشتری از دنیای ویدیوگیم تصمیم به جدی گرفتن گیم اواردز داشتند، گیم اواردز هم بزرگ‌تر شد. این صنعت آدم‌های بزرگ کمی ندارد. جهان بازی‌های ویدیویی پرشده از انسان‌هایی است که در نوع خود تبدیل به ستاره، افسانه و اسطوره شده‌اند. آن‌ها نام‌هایی ارزشمند برای گیمرها هستند.

چنین دنیایی دیگر محتاج سلبریتی‌های غیرویدیوگیمی نیست. هیچ‌کس مشکلی با وین دیزل ندارد و نمی‌توان انکار کرد که او نامی بسیار بزرگ محسوب می‌شود. اما جایزه‌ی بازی برتر سال را باید کوری بارلوگ به فرام سافتور بدهد. نه وین دیزل! شخصی که می‌خواهد پاکت را باز کند و نام برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازی سال را بلند بخواند، باید به تک‌تک بازی‌های برتر سال عشق بورزد. باید بخشی از این صنعت باشد. باید نام بزرگی به حساب بیاید که فقط یک مقاله درباره‌ی زیبایی اهدا شدن جایزه توسط او بنویسیم.

فرض کنید چه‌قدر بهتر می‌شود اگر جایزه‌ی بهترین کارگردان بازی سال در گیم اواردز ۲۰۲۰ را برنده‌ی این جایزه در گیم اواردز ۲۰۱۹ یعنی کوجیما اهدا کند. چه‌قدر خوب می‌شود اگر مراسم The Game Awards هر سال بیشتر از سال قبل، فقط متمرکز روی ستاره‌های ویدیوگیمی باشد. این صنعت تروی بیکر را دارد. نولان نورث را دارد. اشلی جانسون را دارد. دیوید هیتر را دارد. این صنعت/هنر دوست‌داشتنی، راجر کلارک را دارد که بیرون آمدن هر کلمه از دهان او، ما را پا به پای آرتور مورگان از روی اسب به زمین می‌اندازد. این‌جا انقدر ستاره بین نویسندگان، کارگردان‌ها و بازیگران پیدا می‌شود که جایزه‌ی بهترین نویسندگی را نه جاناتان نولان که کن لوین به‌دست برنده بدهد.

وقتی کریستوفر جاج روی استیج لغت BOY را به سان کریتوس به زبان می‌آورد، بدن میلیون‌ها گیمر لرزه‌ای شیرین را می‌پذیرد. گیم اواردز محتاج یک سلبریتی غیرویدیوگیمی هم نیست. این مراسم حالا به بیشتر از ۴۵ میلیون بیننده دست یافته است. پس احتمالا دیگر جف کیلی باید به‌جای تمرکز روی افزایش کمی بینندگان به افزایش کیفی جامعه‌ی مخاطبان خود بیاندیشد. گیمرها نه به خاطر نام‌های بزرگ سینمایی که به خاطر بزرگان جهان بازی‌های ویدیویی به گیم اواردز عشق می‌ورزند.

درست: توضیح کامل روش انتخاب شدن برندگان توسط بازیکنان و داورها

یکی از بزرگ‌ترین دلایل فاصله گرفتن مخاطبان از رویدادهایی مثل اسکار و گلدن گلوب را باید مرتبط با ناشناس بودن آن‌ها برای تماشاگران دانست. بیشتر از ۹۰ درصد مخاطبان سینما صرفا می‌دانند که موجودی به اسم «آکادمی علوم و هنرهای سینما» شامل افرادی می‌شود که آن‌ها برندگان اسکار را انتخاب می‌کنند. هر چند وقت یک بار هم خبری از راه می‌رسد و راجع به پیوستن چند شخص جدید به این گروه می‌گوید. یا مثلا جوایز گلدن گلوب توسط منتقدان خارجی‌زبان متعلق به رسانه‌های غیرآمریکایی که در آمریکا سکونت دارند، به برندگان اهدا می‌شوند. می‌بینید؟ حتی توصیف آن‌ها هم سخت و عجیب است!

اصلا به همین دلیل بدون هیچ تعارفی باید پذیرفت که رسانه‌هایی مثل ورایتی، برخی از ژورنالیست‌های سینمایی را فقط برای پیش‌بینی برندگان فصل جوایز استخدام می‌کنند. این یعنی کار حرفه‌ای و درآمدزای چند نفر آن است که با مطالعه‌ی آماری اسکار، گلدن گلوب و رویدادهای مشابه به این نتیجه برسند که کدام فیلم‌ها در کدام بخش‌ها برنده‌ی کدام جایزه می‌شوند. تازه در اکثر مواقع این پیش‌بینی‌ها درست از آب درمی‌آیند تا بدبینی مخاطب به رویدادهای مورد بحث بیشتر از قبل نیز بشود. از جایی به بعد، انگار تماشاگر احساس می‌کند که صرفا می‌داند که فیلم‌هایی خاص به شکلی نامشخص اما قابل پیش‌بینی در این مراسم‌ها به جوایز می‌رسند.

این موضوع حتی در مورد رسانه‌های ویدیوگیمی هم تا حدی مشکل‌ساز می‌شود. زیرا مثلا جایزه‌ی بازی برتر سال آی‌جی‌ان فقط برای مخاطبی واقعا ارزشمند است که اکثر اعضای تیم آی‌جی‌ان را می‌شناسد و محتواهای تولیدشده توسط آن‌ها را دنبال کرده است. به همین خاطر گیم اواردز انقدر محبوب‌تر از جوایز هرکدام از رسانه‌ها به نظر می‌رسد. وقتی به فهرست داوران آن نگاه کنید، صرفا تعداد زیادی از رسانه‌های ویدیوگیمی شناخته‌شده و اسامی آشنا را می‌بینیم که می‌توانیم به میانگین نظرات آن‌ها اعتماد نسبی داشته باشیم.

جف کیلی هر سال فهرست کامل و دقیق تک‌تک رسانه‌های دارای حق رای در گیم اواردز را داخل سایت رسمی این مراسم قرار می‌دهد. به همین خاطر همیشه گیمرها با دیدن نام یکی از رسانه‌های قابل احترام برای خود، احترام بیشتری برای کل مراسم قائل می‌شوند. تازه این‌جا ۱۰ درصد نتیجه براساس رای ما شکل می‌گیرد و با رویدادی مواجه هستیم که هم اعتبار جایزه دادن براساس نظر حرفه‌ای‌ها را کسب کرده است و هم به نظر همه‌ی گیمرها اهمیت می‌دهد.

نتیجه می‌شود اینکه از روند رای‌گیری گیم اواردز آگاهی قابل قبولی داریم، به مشارکت در این داوری می‌پردازیم و نام بسیاری از رسانه‌های رای‌دهنده در آن را می‌شناسیم. پس حتی هنگامی که با برندگان انتخاب‌شده در رویداد مورد بحث مخالف باشیم، به آن اعتماد می‌کنیم. بازیکن به‌صورت کلی می‌داند که چه اتفاقاتی در پشت صحنه رخ دادند و درنهایت منجر به شکل‌گیری فهرست برندگان شدند. تازه اگر بازی انتخاب‌شده توسط ما در مراسم به جایزه برسد، احساس بسیار شیرینی خواهیم داشت. چرا که هم می‌توانیم به قابل اعتماد بودن نتیجه به خاطر وابستگی ۹۰ درصدی آن به نظر منتقدها اشاره کنیم و هم می‌دانیم که با رای خود جزو آن ۱۰ درصد بوده‌ایم و به پیروزی محصول مورد بحث، کمک کردیم.

درست: برگزاری رویدادی ۳ساعته در طول چند هفته

به مانند هر مراسم جوایز معتبر و بزرگ دیگر، مراسم The Game Awards هر سال حدودا ۳ ساعت زمان می‌برد و ما را سرگرم می‌کند. ولی وقتی به سال‌های گذشته نگاه می‌اندازیم، همواره بیشتر از سه ساعت با آن همراه بوده‌ایم. در قدم اول جف کیلی تاریخ برگزاری رویداد را اعلام می‌کند. سپس همه انتظار این را می‌کشند که او بگوید امسال بین ۱۵ تا ۳۰ نوامبر، کدام تاریخ به‌عنوان آخرین روز برای به حساب آوردن بازی‌های حاضر در رقابت انتخاب می‌شود. مثلا همه می‌خواهند بدانند که «سایبرپانک 2077» و بازی Assassin's Creed Valhalla در گیم اواردز ۲۰۲۰ شرکت داده می‌شوند یا باید در گیم اواردز ۲۰۲۱ به رقابت بپردازند.

بعد از این نوبت به اعلام هفتگی، روزانه و در آخر ساعتی برنامه‌های جذاب رویداد می‌رسد. کیلی همواره توانست تعادل خوبی بین دادن اطلاعات به مخاطب و حفظ سورپرایزهایی برای او برقرار کرده است. در میان شنیدن نام افراد بزرگ، گروه‌های خوانندگی، بازی‌های مورد انتظار و استودیوهایی که در گیم اواردز حضور خواهند داشت، ما دائما در حال تعامل با این رویداد هستیم.

این‌گونه وقتی مراسم اصلی از راه رسید، هر گیمر مطابق اخباری که دنبال کرده است و علایقی که دارد، مراسمی ایده‌آل را در ذهن خود متصور می‌شود و سپس می‌خواهد ببیند که رویداد اصلی چه‌قدر به تصورات او نزدیک است. اصلا همین تعامل‌های جذابی که چند هفته زمان می‌برند و مدام مخاطب را به گیم اواردز نزدیک‌تر می‌کنند، باعث می‌شوند که دیگر در تمام سال به گیم اواردز اهمیت بدهیم. دیگر حتی وقتی یک بازی در اوایل سال میلادی عرضه شود، صرفا به نمره‌دهی به آن فکر نمی‌کنیم. بلکه از خود می‌پرسیم که چه‌قدر شانس دریافت جوایز گیم اواردز را دارد؟ در کدام بخش‌ها می‌تواند برنده‌ی جایزه‌ی مراسم The Game Awards شود؟ آیا آن قطعه‌ی موسیقی فوق‌العاده‌ی آلبوم موسیقی متن اورجینال آن در گیم اواردز به‌صورت زنده اجرا خواهد شد؟ آیا کارگردان بازی در شب برگزاری گیم اواردز با تشویق گرم همه‌ی مخاطبان روبه‌رو می‌شود؟

اشتباه: پخش دوباره و دوباره‌ی تبلیغات یکسان

فقط مخاطبی که هیچ شناختی از هزینه‌های بسیار زیاد ساخت رویدادهایی مثل گیم اواردز اطلاع ندارد، فکر می‌کند که چنین برنامه‌ای می‌تواند خالی از تبلیغات متعدد باشد. آن هم درحالی‌که گیم اواردز به‌صورت رایگان پخش می‌شود. در مقام مقایسه باید رویدادهایی مثل اسکار و گلدن گلوب را دید که برای تماشای آن‌ها باید مبلغ قابل‌توجه اشتراک یک شبکه‌ی کابلی را پرداخت کرد و در عین حال به مراتب بیشتر از گیم اواردز، پرشده از تبلیغات هستند.

اما با اینکه می‌فهمیم نمی‌توان تبلیغات را از مراسم The Game Awards بیرون کشید، رویداد مورد بحث دو ایراد بزرگ در مواجهه با آن‌ها داشته است که اولی را بالاخره در سال گذشته برطرف کرد و دومی را هم باید به‌زودی حل کند. مشکل اول این بود که دقیقا به مانند اسکار و گلدن گلوب که اکثر تبلیغات آن‌ها هیچ ربطی به فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی ندارند، گیم اواردز هم پرشده از تبلیغات غیرویدیوگیمی بود. ولی خوش‌بختانه با گذر زمان و نمایش به نمایش، جف کیلی این مشکل را کم‌رنگ ساخت. پس ماجرا وقتی به اوج جذابیت خود رسید که در مراسم The Game Awards 2019 عملا شاهد هیچ‌گونه تبلیغ بی‌ارتباط با بازی‌های ویدیویی نبودیم.

تنها مشکل باقی‌مانده این است که گیم اواردز به‌جای تبلیغ آثار متفاوت، مثلا بارها و بارها تریلر یک بازی موبایل را پخش می‌کند. این موضوع باعث می‌شود که اسپانسرینگ سنگین یک شرکت خاص در رویداد به چشم بیاید و مخاطب هم از مواجهه با تبلیغات تکراری خسته شود. در نتیجه اگر از امسال به بعد، زمان‌های متعلق به تبلیغات را متنوع‌تر از قبل ببینیم و در آن‌ها شاهد تبلیغات بازی‌ها و دستگاه‌های ویدیوگیمی کاملا متفاوتی باشیم، قطعا جذابیت کلی گیم اواردز افزایش می‌یابد و از آن لذت بیشتری می‌بریم.

برخلاف گذشته که جف کیلی عملا باید استودیو به استودیو مشغول خواهش کردن از تیم‌های بازی‌سازی مختلف برای نمایش بازی‌های خود در گیم اواردز می‌شد، حالا مراسم The Game Awards بیشتر از ۴۵ میلیون بیننده دارد. حالا گیم اواردز یکی از بزرگ‌ترین استیج‌های ممکن برای نمایش و تبلیغ بازی‌های ویدیویی است. پس احتمالا دست جف کیلی و تیم او برای چینش همه‌ی محتواها از جمله تبلیغات هم بازتر خواهد بود. زیرا اکنون تقریبا همه‌ی شرکت‌های بزرگ دنیای بازی‌سازی می‌خواهند نقشی در گیم اواردز داشته باشند و برگزارکنندگان می‌توانند از این وضعیت برای بهبود رویداد نام‌برده بهره ببرند. رویدادی که خوش‌بختانه تا این‌جا هرچه بزرگ‌تر شد، تفاوت ذاتی آن با مراسم‌های سینمایی مشابه هم بیشتر به چشم آمد.

درست: تنظیم وقت با استفاده از مدل‌های متفاوت برای اهدای جایزه

هر سال وقتی نوبت به فهرست کردن دلایل افت تعداد بینندگان اسکار، امی، گلدن گلوب و همه‌ی مراسم‌های جوایز مشابه می‌رسد، همه می‌گویند که مدت‌زمان این مراسم‌ها بیش از حد طولانی است. گیم اواردز خود به خود با داشتن تعداد زیادی از تریلرها و رونمایی‌های جذاب، این مشکل را تا حدی برطرف می‌کند. ولی مسئله به همین‌جا ختم نمی‌شود.

جف کیلی رویدادی را ساخته است که همه‌ی جوایز را مقابل چشمان مخاطب اهدا می‌کند و در عین حال، لزوما همه‌ی آن‌ها را روی استیج به برنده نمی‌دهد. این‌گونه برخی از جوایز که سروصدای کم‌تری بین مخاطبان ایجاد می‌کنند، با سرعتی بیشتر به‌دست برندگان می‌رسند و سرعت کلی رویداد حفظ می‌شود. تازه ارکستر زنده‌ی موسیقی را هم نباید فراموش کنید. زیرا همیشه ارزش دقایق مراسم The Game Awards را بیشتر کرده است.

شاید تنها نکته‌ی منفی انجام این کار، کم‌اهمیت‌تر جلوه داده شدن بعضی از جوایز ارزشمند باشد. اما گاهی اوقات باید برای حفظ تماشاگر، کمی فداکاری کرد.

درست: بی‌طرف نبودن در عین حرفه‌ای ماندن

رویدادهایی مانند اسکار در سال‌های اخیر عملا فقط پرشده از انتقادها و صحبت‌های مهم غیرسینمایی هستند. در حقیقت با اینکه «انتقاد» بخشی از صحبت‌های همه‌ی افراد را تشکیل می‌دهد، اکثر انتقادها یا سینمایی نیستند یا اصلا مخاطب نمی‌تواند آن‌ها را لمس کند. به همین خاطر حتی وقتی که برخی از حاضران حرف‌هایی صحیح را به زبان می‌آورند، کار آن‌ها در نگاه بسیاری از تماشاگران فقط شبیه شعار دادن به نظر می‌رسد.

در همین حین گیم اواردز پرشده از انتقادهایی به خود صنعت ویدیوگیم است. جف کیلی بازی‌های هر شرکتی را در این‌جا نمایش می‌دهد و اگر دقت کنید، هرگز به‌صورت مستقیم وارد دعوا با آن‌ها نمی‌شود. بااین‌حال او ماهیت بزرگ‌سالانه‌ی مراسم را در آغوش می‌کشد و می‌گذارد جوزف فارس (خالق بازی A Way Out) هرگونه که می‌خواهد به اسکار لعنت بفرستد و الکترونیک آرتز را مسخره کند. در چنین مراسمی هیچ‌کس جلوی زکری لی‌وای را نمی‌گیرد و وی به‌سادگی ماهیت زشت اکثر خریدهای درون‌برنامه‌ای را به باد انتقاد می‌گیرد؛ وقتی که وی پاکت حامل اسم برنده را نگاه می‌کند و می‌گوید: «اوه! برای باز کردن آن باید یک پرداخت درون‌برنامه‌ای را انجام بدهم».

حتی باید به خود جف کیلی نگاه کنید که چه‌قدر هوشمندانه به جملات تبلیغاتی شرکت‌های مختلف طعنه می‌زند. مثلا نینتندو روی استیج گیم اواردز تریلرهای بازی خود را نمایش می‌دهد و از Super Smash Bros به‌عنوان «بزرگ‌ترین کراس‌اور تاریخ سرگرمی» یاد می‌کند. جف کیلی هم با لبخند جواب می‌دهد: «فکر می‌کنم برادران روسو (کارگردان‌های دو فیلم اونجرز) با شما مخالف باشند».

این‌گونه در عین آن که برند گیم اواردز همواره حرفه‌ای می‌ماند، مخاطب می‌فهمد که این مراسم مکانی مخصوص شنیدن شعارها نیست. بسیاری از گیمرها به این مراسم اعتماد می‌کنند و از آن انتظار اتفاق‌های غیرمنتظره، طعنه‌های به‌جا و حرف‌های هیجان‌انگیز را دارند. همزمان استودیوها هم به گیم اواردز احترام می‌گذارند و به همکاری با آن می‌پردازند. تماشاگر می‌داند که این‌جا آدم‌ها حرف‌ها را از روی متن تکرار نمی‌کنند و می‌توانند واقعا صحبت خود را داشته باشند. در عین حال جف کیلی داخل هیچ دادگاهی متهم به توهین به شرکت‌های بزرگ بازی‌سازی نمی‌شود. به این می‌گویند هوشمندانه بازی کردن.

مراسم The Game Awards سال ۲۰۲۰ میلادی در ساعت ۰۵:۰۰ بامداد روز جمعه، ۲۱ آذر سال ۱۳۹۹ خورشیدی به وقت ایران برگزار می‌شود.

---