بررسی بازی Resident Evil 0 HD Remaster

اکثر طرفداران سری رزیدنت اویل، حتی قدیمی‌ترین آن‌ها، در اولین تجربه خود از بازی وارد قصر نسخه اول شدند و در قالب یکی از شخصیت‌های جیل ولنتیاین یا کریس ردفیلد این بازی را تجربه کرده‌اند. قصری که در آن برای اولین بار موجودی به نام زامبی را ملاقات کردیم و اولین برخورد ما مجموعه رزیدنت اویل زمانی است که ویروس تی توسط آمبرلا کم کم شیوع پیدا کرده و کم کم همگان را به کام خود می‌کشد و به زامبی تبدیل می‌کند. پس از این نسخه هم که نسخه‌های دوم و سوم بازی وقایعی را در دل شهر راکون سیتی روایت کردند و در نهایت در نسخه چهارم و پنجم هم به آفریقا رفتیم و به کل فضای داستان بازی عوض شد. با این حال شاید در طی تجربه کردن هریک از نسخه‌های کلاسیک رزیدنت اویل، این فکر به ذهن‌تان خطور کرده باشد که آیا پیش از قسمت اول بازی هم اتفاقاتی رخ داده‌اند که تاثیری در رستاخیز زامبی‌ها و تبدیل مردم راکون سیتی به زامبی داشته باشند؟ رزیدنت اویل زیرو دقیقا با همین هدف اولین بار در سال ۲۰۰۲ عرضه شد تا اتفاقاتی پیش از وقایع قسمت اول را شرح دهد و تکمیل کننده پازل ناقص داستانی مجموعه اویل باشد.

دانلود ویدیو با رزولوشن SD360p | دانلود ویدیو با رزولوشن HD720p | دانلود ویدیو با رزولوشن HD 720p از شاتل‌لند

داستان بازی، از یک سری قتل مشکوک آغاز می‌شود. جایی که اعضای تیم براوو از نیرو‌های پلیس استارز برای بررسی این اتفاق به جنگلی در اطراف راکون سیتی اعزام می‌شوند. با این حال شرایط به خوبی پیش نمی‌رود و هلی‌کوپتر حامل این گروه دچار سانحه شده و مجبور به فرود اضطراری می‌شود. ربکا چمبرز یکی از اعضای این تیم است که به تازگی به عضویت استارز در‌آمده و قصد دارد به پلیسی کار‌آزموده تبدیل شود. این گروه خیلی زود با خودرویی واژگون شده روبرو می‌شوند که پس از بررسی مدارک موجود، مشخص می‌شود که حامل بیلی کوئِن، افسر سابق ارتش آمریکا و متهم به قتل فعلی بوده و در حال حاضر اثری از بیلی نیست و ماموران حامل وی هم هردو کشته شده‌اند. ربکا خیلی زود مامور تعقیب و ردیابی بیلی می‌شود و همین امر وی را به داخل یک قطار در دل جنگل می‌کشاند؛ قطاری که مربوط به تشکیلات آمبرلا است و افراد مرتبط با این سازمان را حمل می‌کند.

این شخص (که هویتش را افشا نمی‌کنیم!) اصلی‌ترین نقش را در وقایع رزیدنت اویل زیرو دارد

در داخل قطار، اوضاع مطابق انتظار ربکا پیش نمی‌رود و تنها کسانی که به پیشواز وی می‌روند مسافرین قطار هستند که نه به شکل انسان، که در قالب زامبی از وی استقبال می‌کنند. البته شخصیت اصلی داستان ما خیلی زود بیلی را هم در این قطار ملاقات می‌کند و علی‌رغم لج بازی‌های اولیه، پس از مدتی متقاعد می‌شود که بدون کمک وی شانسی برای زنده ماندن در این وضعیت پیچیده نخواهد داشت. البته بیلی و ربکا تنها افراد «زنده» حاضر در قطار نیستند و مامورین امنیتی آمبرلا هم برای پیدا کردن دلیل مرگ و میر افراد حاضر در آن وارد قطار شده‌اند و با دستور مستقیم آلبرت وسکِر و برای مخفی ماندن آلوده شدن مسافرین آن، تصمیم می‌گیرند تا این قطار را به کل نابود کنند. به هر حال و در نتیجه همکاری بیلی و ربکا، شخصیت‌های ما وارد سازمان آمبرلا می‌شوند و ادامه داستان بازی در این قسمت جریان دارد.

داستان رزیدنت اویل زیرو، نقصی از بابت نحوه روایت ندارد و به لطف میان پرده‌ها و دیالوگ‌های رد و بدل شده بین شخصیت‌ها داستان خوبی را ارائه می‌دهد که شاید از لحاظ عمق قابل مقایسه با دیگر نسخه‌های کلاسیک بازی و علی‌الخصوص قسمت‌های دوم و سوم نباشد، ولی به خوبی پیش زمینه‌ای از چگونگی انتشار ویروس تی در اختیار‌مان می‌گذارد و پس از مدتی هم که همزمان با اتفاقات قسمت اول جریان پیدا می‌کند، به جذابیت آن اضافه می‌شود. با این حال نقص اصلی زیرو در شخصیت پردازی شخصیت‌های بازی است. در این نسخه برای اولین بار در بین نسخه‌های کلاسیک شاهد حضور دو شخصیت هستیم و در نتیجه انتظار می‌رود تا شاهد روابط پیچیده‌ای بین این دو فرد باشیم. ولی روابط بین بیلی و ربکا دقیقا چیزی مشابه برخی سریال‌های ایرانی است که ربکا پس از نفرت اولیه‌ای که به بیلی به واسطه به قتل رساندن ۲۳ نفر توسط وی داشت، خیلی زود شیفته این شخصیت می‌شود و حتی برای نجات وی فداکاری می‌کند که البته این مساله دو طرفه است.

در یکی از بهترین قسمت‌های بازی، شاهد فلش بکی به گذشته بیلی و زمانی که وی در ارتش فعالیت می‌کرد، هستیم که انتظار می‌رود این میان پرده دلیل کشتن ۲۳ نفر به دست وی را شرح دهد، ولی کپ‌کام خیلی ساده از کنار این موضوع عبور می‌کند و تا پایان داستان هم مشخص نمی‌شود که آیا بیلی واقعا این افراد را به قتل رسانده یا خیر و اگر جواب این مساله مثبت است، دلیل آن چه بوده است؟ شخصیت پردازی نه چندان خوب شخصیت‌های بازی باعث می‌شود تا هرگز حسی را که به کاراکتر‌هایی مثل جیل، کلیر، لئون یا کریس داشتیم به پروتاگونیست‌های زیرو نداشته باشیم و این مساله را به جرات می‌توان اصلی‌ترین ضعف داستانی این بازی عنوان کرد.

حضور دو شخصیت قابل بازی اصلی‌ترین تفاوت زیرو با دیگر نسخه‌های کلاسیک سری است

پس از توضیحی مفصل در مورد داستان، سراغ گیم‌پلی بازی می‌رویم. بخشی که نسخه‌های کلاسیک رزیدنت اویل همواره عملکردی عالی در آن داشتند و اصلا یکی از دلایل محبوبیت آن‌ها همین مولفه است و البته اکثرا هم از مشکلات زاویه دوربین در بعضی لوکیشن‌ها رنج برده‌اند. زیرو یک تفاوت عمده با دیگر نسخه‌های بازی دارد و آن هم حضور همزمان دو شخصیت قابل بازی است که می‌توان به دلخواه بین آن‌ها سوییچ کرد و به استثنای مواقعی که بازی شما را مجبور به استفاده از یک شخصیت می‌کند، می‌توانید از بیلی یا ربکا استفاده کنید و دیگری توسط هوش مصنوعی کنترل خواهد شد. بیلی به تناسب قدرتمند‌تر بودن از لحاظ فیزیکی، انتخابی بهتر برای مبارزات است و علاوه بر آن می‌تواند برای حرکت دادن آیتم‌های سنگین هم استفاده شود. در نقطه مقابل ربکا قادر به ترکیب آیتم‌ها با یکدیگر است که بیلی از این ویژگی بی‌بهره است و در کل سازندگان سعی کرده‌اند این دو شخصیت را مکمل یکدیگر طراحی کنند و این مورد یکی از نکات مثبت اصلی زیرو است. البته حضور دو شخصیت اصلی در بازی بدون ایراد هم نیست که اصلی‌ترین آن‌ها ضعف هوش مصنوعی در برخی قسمت‌ها است که باعث می‌شود شخصیت کنترل شده توسط هوش مصنوعی، صد راه شما شود یا زمانی که ترجیح می‌دهید به جای مبارزه با زامبی‌ها از دست آن‌ها فرار کنید، با ماندن در اتاق قبلی این کار را غیرممکن کند. البته امکان کنترل دستی دیگر شخصیت هم با استفاده از آنالوگ سمت راست وجود دارد که این امر در حین مبارزه‌ها بسیار دشوار است و به همین دلیل کمکی به بهبود این مسئله نمی‌کند.

یکی از هفت غول آخر بازی که بر خلاف ظاهر خطرناکش، به سادگی و با چند شلیک کشته می‌شود

در Resident Evil Zero HD، فعالیت‌های شما در کل به سه بخش تقسیم می‌شوند. اول گشت و گذار در محیط برای پیدا کردن آیتم‌ها و جاسازی آن‌ها در قسمت موردنظر است که در این بین باید با زامبی‌ها، موجودات جهش یافته مثل سوسک و عنکبوت‌های غول پیکر و هانتر‌ها مبارزه کنید. سپس نوبت به حل معما‌ها می‌رسد که از قضا از این حیث شاهد پازل‌های جالبی هم در بازی هستیم که اکثرا بر اساس همکاری بیلی و ربکا طراحی شده‌اند و به عنوان نمونه می‌توان معمای اتاق شطرنج را نام برد. آخرین بخش گیم‌پلی بازی هم مبارزه با غول آخر‌ها است که در کل هفت مورد مبارزه این شکلی در بازی داریم که از مبارزه با یک عقرب غول پیکر تا نبرد با تایرنت را شامل می‌شوند.

خوشبختانه تمامی قسمت‌های گیم‌پلی بازی سرگرم کننده و لذت بخش هستند و در طول مدت زمان ۶-۷ ساعته بازی هرگز حس تکراری شدن به گیمر دست نمی‌دهد. با این حال این بخش از رزیدنت اویل زیرو هم خالی از مشکل نیست و اصلی‌ترین مشکل درجه سختی بازی است. سری Resident Evil و مخصوصا نسخه‌های قدیمی‌تر آن از اصلی‌ترین بازی‌های سبک ترس محسوب می‌شوند و سخت بودن بازی عاملی تاثیر گذار در القای صحیح این حس ترسناکی است. با این حال کپ‌کام به طرز عجیبی نسخه زیرو بازی را آسان کرده است و حتی در سخت‌ترین درجه سختی بازی هم چالش خاصی برای گیمر ایجاد نمی‌شود. چرا که اولا مهمات و آیتم‌های سلامتی به وفور در بازی یافت می‌شوند و هرگز مثل نسخه‌های دیگر مجبور به مبارزه با چاقو نخواهید شد و علاوه بر آن وجود Ink Ribbon‌های بیش از حد باعث می‌شود تا به دفعات دلخواه امکان ذخیره بازی را داشته باشید و تنها چالش شما در این بین رسیدن از یک اتاق ذخیره به اتاق بعدی خواهد بود. حتی باس‌فایت‌های بازی هم سختی قابل توجهی ندارند و همین امر آسیبی جدی به هیجان بازی وارد می‌کند که خب ایراد کمی هم نیست؛ چرا که یکی از اصلی‌ترین دلایل لذت‌بخش بودن اتمسفر سری بازی‌های اویل همین حس دلهره و ترس است که به لطف درجه سختی پایین هرگز آن را در این نسخه از بازی تجربه نمی‌کنیم و حتی در برابر سرسخت‌ترین دشمنان هم می‌توانید با شلیک چند گلوله شات‌گان پیروز میدان باشید.

یکی از مواقعی که به دلیل زاویه بد دوربین دیدی از دشمن (که یک غول آخر هم هست) ندارید

یکی دیگر از مواردی که در رزیدنت اویل زیرو گاهی آزار دهنده می‌شود، سیستم Inventory بازی است. مدیریت آیتم‌ها همواره در نسخه‌های کلاسیک ایول امری ضروری بوده و باید برای داشتن فضای کافی با چند آیتم خداحافظی می‌کردید یا آن‌ها را در قسمتی برای روز مبادا انبار می‌کردید. با این حال زیرو این رویه را تا سرحد اعصاب خرد کن بودن ادامه داده و در بسیاری از مواقع فقط می‌توانید یک سلاح و آیتم‌های ضروری (آیتم‌هایی که برای پیشروی در بازی به آن‌ها نیاز دارید) را حمل کنید و گاهی حتی برای این آیتم‌ها هم با مشکل جا مواجه خواهید شد که هرگز نکته مثبتی برای بازی محسوب نمی‌شود. مشکل بعدی در بخش گیم‌پلی زاویه دوربین است که البته مشکل خیلی شایعی نیست و فقط در برخی قسمت‌ها روبروی شخصیت قرار می‌گیرد و دشمنان هم از پشت دوربین وارد صحنه می‌شوند که باعث می‌شود هیچ دیدی از آن‌ها نداشته باشید و این مسئله مخصوصا در برابر دشمنان سریع‌تر مثل هانتر‌ها کار را بسیار دشوار می‌کند تا حداقل به لطف این مشکل، هر از گاهی شاهد کشته شدن گیمر در بازی باشیم. کنترل‌های بازی مشکل خاصی ندارند و فقط می‌توان به این مورد اشاره کرد که کنترل‌های نسخه پی‌سی بهینه نشده و به همین دلیل باید از کنترلر به جای موس و کیبورد استفاده کنید.

پس از تمام کردن بازی می‌توانید در نقش آلبرت وسکر هم یک بار دیگر آن را بازی کنید

مورد بعدی در مورد روند بازی، بحث ارزش تکرار آن است. مثلا در نسخه سوم از سری رزیدنت اویل، پس از اتمام بازی حالت «مزدوران» فعال می‌شد یا می‌توانستید با سلاح‌های بهتر و با مهمات نامحدود مجددا بازی را تجربه کنید. زیرو گزینه‌های اینچنینی در اختیار گیمر قرار نمی‌دهد و آن‌ها را با حالت Wesker Mode جایگزین کرده است. در این حالت همان‌طور که از نام آن پیدا است، می‌توانید با شخصیت آلبرت وسکر بازی را تجربه کنید. این شخصیت در اصل جایگزین بیلی می‌شود و شخصیت ربکا هم کماکان در بازی وجود دارد و فقط به جای لباس گروه استارز، لباسی سیاه رنگ و چرمی به تن کرده که مشابه پوشش وسکر است. در این حالت می‌توانید از توانایی‌های منحصر به فرد وسکر مثل شلیک‌های لیزری و حرکت بسیار سریع استفاده کنید و جز این موارد نکته خاصی به بازی اضافه نمی‌شود که خیلی ارزش تکرار آن را بالا ببرد.

امکان انتخاب بین دو حالت تصویر کلاسیک و عریض وجود دارد

پس از پرداختن به بحث گیم‌پلی بازی، نوبت به جلوه‌های بصری آن می‌رسد. زیرو در زمان خود و موقعی که برای کنسول گیم‌کیوب در سال ۲۰۰۲ عرضه شده بود، یکی از زیبا‌ترین بازی‌های آن دوران به حساب می‌آمد و وقتی کپ‌کام ساخته شدن نسخه ریمستر آن را تایید کرد، انتظار یک گرافیک حداقل خوب را از بازی داشتیم. ولی کیفیت این بازی در مقایسه با نسخه اصلی تفاوت خیلی خیلی کمی داشته است و حتی در مقایسه با نسخه اصلی، گاهی به نظر می‌رسد که سازندگان فقط به اضافه کردن حالت Wide و در نتیجه پشتیبانی از رزولوشن‌ها و صفحه نمایش‌های جدید بسنده کرده‌اند. البته این حرف به معنی خیلی ضعیف بودن گرافیک بازی نیست و شاید RE: Zero از این حیث عالی نباشد، ولی هرگز از حد متوسط پایین‌تر نمی‌رود.

در کنار گرافیک فنی معمولی، گرافیک هنری بازی هنوز هم مثل بقیه نسخه‌های کلاسیک سری زیبا است و ثابت می‌کند که حتی گذر زمان هم نمی‌تواند ارزش هنر را پایین بیاورد. اتمسفر کلی بازی و طراحی‌های محیطی آن به بهترین شکل ممکن صورت گرفته‌اند و علی‌رغم این که تنوع محیطی کمی در بازی دیده می‌شود، ولی همین موارد موجود هم کاملا زیبا هستند. از شب بارانی که بر روی سقف قطار حرکت می‌کنید و قطرات باران به شدت با شما برخورد می‌کنند گرفته تا طراحی محیط‌های صنعتی مرکز تحقیقاتی آمبرلا همگی به بهترین شکل صورت گرفته‌اند و فضاسازی بسیار زیبایی را در بازی شاهد هستیم که می‌تواند به خوبی گیمر را در خود غرق کند.

بازی با گذشت سال‌ها از زمان عرضه هنوز هم در زیمنه گرافیک هنری عالی است و اتمسفر بی‌نظیری خلق می‌کند

یکی دیگر از مواردی که تاثیر زیادی بر اتمسفر یک بازی دارد، موسیقی‌های استفاده شده در آن است که در این مورد زیرو ترکیبی عالی از موسیقی و سکوت را ارائه می‌دهد. سکوتی که در برخی قسمت‌های بازی حاکم می‌شود حکم آرامش قبل از طوفان را دارد و خیلی زود خود را در برابر زامبی‌ها یا دشمنان دیگر خواهید یافت. موسیقی آرامش بخش اتاق‌های ذخیره هم در این نسخه به زیبایی هرچه تمام‌تر نواخته می‌شود و علی‌رغم این که بیرون از اتاق هم خیلی خطرناک نیست، ولی این موسیقی کماکان لذت بخش است. در بخش باس فایت‌ها هم آهنگ تندی پخش می‌شود که هیجان خوبی به این بخش‌ها می‌بخشد. در کنار موسیقی خوب، صداگذاری بازی کاملا معمولی است و از صدای شلیک اسلحه‌ها گرفته تا صداگذاری شخصیت‌ها و دشمنان همگی در این سطح هستند. البته صدای ماشین تایپ در حین ذخیره کردن بازی کماکان لذت بخش است!

در مجموع‌، رزیدنت اویل زیرو اگر یک بازسازی کامل از نسخه قدیمی این اثر بود، می‌توانست به خوبی مخاطب ظاهر پسند فعلی را هم جذب خود کند و افرادی که تا امروز شانس آشنایی با این بازی را نداشتند هم به سراغ آن بروند؛ با این حال اگر از طرفداران Resident Evil هستید و به دلیل عدم عرضه این بازی بر روی کنسولی غیر از گیم کیوب و بعد‌ها Wii شانس تجربه آن را نداشتید، این نسخه بهترین فرصت برای تجربه بازی است. تجربه‌ای که ۶ الی ۷ ساعت زمان نیاز خواهد داشت و هرگز در این مدت خسته کننده نمی‌شود و صد‌البته با وجود تمام مشکلات ذکر شده، خیلی بهتر از برخی نسخه‌های اخیر این سری عمل می‌کند.

زومجی چگونه یک بازی را بررسی می‌کند؟