بررسی نسخه‌های نسل هفتمی بازی Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

شاید با خود بگویید چرا باید کوجیما وقت و هزینه خود را برای ایجاد یک بازی Cross-Gen یا بین نسلی خرج کند؟ جواب این است که یک بازی منحصر به فرد و پر طرفدار، برای هر نسلی یک ماشین پول‌سازی به حساب می‌آید. اما آیا نسخه‌های نسل قبل ارزش بازی کردن را دارد؟ آیا آن تجربه عالی نسخه‌های نسل جدید به بازیکن منتقل می‌شود؟

بدون شک دنیای Metal Gear Solid دارای روایتی پر شاخ و برگ است. داستانی پرمحتوا همراه با شخصیت‌هایی مختلف که رمانی بزرگ را به وجود آورده‌اند. فانتوم پین نیز این کتاب سنگین وزن را به سبک و سیاق جدیدی ادامه می‌دهد و شخصیت محبوب این سری یعنی بیگ باس را به افغانستان می‌برد؛ مکانی خشک، بزرگ و خشن. شاید قبلا از چشم سالید اسنیک یک بار به افغانستان سفر  کرده باشیم اما باید بگویم که بر خلاف قسمت چهارم متال گیر سالید، دیگر شاهد مکان‌های بسته و کوچک نیستیم و جهانی باز در فانتوم پین انتظار ما را می‌کشد. در کنار سرزمین‌هایی خاکی افغانستان، کوجیما سعی کرده تا منطقه‌ای مرطوب و بارانی در جنگل‌های آفریقا را در بازی جای دهد تا ساعاتی از وقت خود را صرف انجام ماموریت در این منطقه کنیم.

دانلود ویدیو با رزولوشن 320p | دانلود ویدیو با رزولوشن HD720p

اما چیزی که داستان و محیط این بازی را گسترش داده چیزی نیست جز گیم‌پلی فانتوم پین. سری متال گیر همیشه به سیستم مخفی کاری خود معروف بوده است و در قسمت پنجم این سری، مخفی کاری همچنان نقش پر رنگ و سنگینی را ایفا می‌کند. البته این حرف به این معنا نیست که نمی‌توانید با آتش بازی کار خود را پیش ببرید، اما مبارزه سختی را پیش رو خواهید داشت و افراد دشمن هیچ‌گاه احمقانه با شما برخورد نخواهند کرد. گیم‌پلی بازی بسیار متنوع طراحی شده است؛ نبردهای رو در رو، تیراندازی و آتش بازی در یک بخش، مخفی کاری، بیهوش کردن دشمن، گول زدن آن‌ها با تردستی‌های درون بازی و حتی اسیر کردن دشمن در بخشی دیگر، تنوع‌های فراوانی را به شاهرگ اصلی بازی پیوند داده‌اند. اما بخش جدیدی نیز در بازی وجود دارد که این تنوع را بیش از پیش جذاب‌تر می‌کند و آن هم یک سیستم منحصر به فرد استراتژی در بازی است. شمایی که در نقش بیگ باس بازی می‌کنید دو وظیفه دارید؛ انجام ماموریت و دیگری مدیریت پایگاه مادر. پایگاه مادر مقر اصلی بیگ باس و یاران او است  و درست همانند یک بازی استراتژی باید منابع و نیروهای خود را در آن مستقر و متمرکز سازید. یکی دیگر از ویژگی‌های مهم و جالب فانتوم پین سیستم بادی یا رفیق است که می‌توانید به انتخاب خود در هر مرحله یک همراه داشته باشید. این همراه می‌تواند یک سگ، اسب یا دختر پیچیده‌ای به نام کوایت باشد که در ماموریت‌ها به شما کمک خواهند کرد. هرکدام از آن‌ها جذابیت خود را دارند به هیچ وجه با دوستانی تکراری رو به رو نخواهید شد.در کل، فانتوم پین یک بازی بسیار کم عیب و نقص از سوی کوجیما است؛ یک پایان نامه عالی درست قبل از جدایی او از کونامی و می‌توان حال به حتم گفت که این آخرین متال گیر ساخته کوجیما است

اول به ریشه ساخت بازی بپردازیم که آن هم فاکس انجین، موتور بازی‌سازی ساخته شده توسط هیدئو کوجیما نام دارد. کوجیما با توجه به چشم‌انداز اقتصادی خود، این موتور بازی‌سازی را به گونه‌ای طراحی کرده تا بتواند از پس سطوح مختلف سخت‌افزاری بگذرد و در این شرایط چشم و هم چشمی موتورهای غول‌پیکر بازی‌سازی حرفی برای گفتن داشته باشد. اما نه تنها حرفی برای گفتن نداشت، بلکه توانست خود را به عنوان هیولایی در بین این غول‌ها معرفی کند، هیولایی که توانست اثر Metal Gear Solid 5 را با بهترین عملکرد، بالاترین سطح پولیش و نماهای بصری پر جزییات روی هر دو کنسول پلی‌استیشن 4 و ایکس‌باکس وان ارایه دهد. اما به نسخه‌های نسل قبل بپردازیم که حرف‌هایی برای گفتن دارند. هر دو نسخه دارای وضوح تصویر ۹۹۲ در ۷۲۰ هستند که البته دارای FXAA ناهنجار و بد شکل هستند و در آخر باعث شده‌اند با یک بازی کدرتر نسبت به نسل جدید رو به رو شویم. در همین نقطه نیز با تغییرات زیادی در بافت‌ها و افکت‌ها رو به رو هستیم. به عنوان مثال، افکت ذرات تقلیل یافته‌اند، سایه‌ها نیز به همین منوال  کاهش پیدا کرده‌اند و آن شکل شمایل درست نسخه نسل جدید را ندارند اما آن گونه نیست که کم کاری شده باشد، بلکه این سایه‌ها نهایت کارایی موتور فاکس انجین روی کنسول‌های نسل قبل به نمایش گذاشته‌اند و با اینکه دارای وضوح بسیار پایین‌تری نسبت به کنسول‌های نسل جدید هستند اما شاید جزو برترین سایه‌زنی‌های نسل قبل به شمار بروند. پلی‌استیشن 4 پلی‌استیشن 3 پلی‌استیشن 3/پلی‌استیشن 4 اما بخش مهمی که مستقیما به گیم‌پلی بازی مربوط می‌شود، قسمت نرخ فریم بازی است. در نسخه Ground Zeroes شاهد لغزش‌های فراوانی در عملکرد این بازی روی کنسول‌های ایکس‌باکس 360 و پلی‌استیشن 3 بودیم و گاها حتی نرخ فریم در میان پرده‌ها به نرخ ۲۰ فریم بر ثانیه هم می‌رسید، اما حال به یک بازی جهان‌باز کامل رسیدیم، جایی که عملکرد بازی بسیار فشرده‌تر ظاهر شده است. می‌دانیم که جهان باز بودن بازی نیاز به برنامه نویسی‌ها، طراحی‌ها و محاسبات بسیار بیشتری نسبت به یک بازی خطی است و انتظار داشتیم با بازی ضعیفی در کنسول‌های نسل هفتمی رو به رو شویم، اما برعکس رخ دادن تمام این حدس و انتظارات باعث شوکه شدن ما شد.  Phantom Pain هدف خود را در هر دو کنسول نسل گذشته روی نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه قفل کرده است، اما در فضاهای بسته و محیط‌های کوچک، کاملا مشخص است که نسخه ایکس‌باکس 360 عملکرد بهتری در میان‌پرده‌ها و خود گیم‌پلی دارد. اگر نگاه مقایسه را در فضای جهان‌باز این بازی ببریم خیلی سخت می‌توان تغییری بین این دو نسخه پیدا کرد. با این‌که نسخه ایکس باکس 360 در عملکرد رو به روی پلی‌استیشن 3 بهتر خود را به نمایش می‌گذارد، اما عملکرد هر دو کنسول بسیار لطیف و سبک به نظر می‌رسند. در طول بازی خیلی راحت می‌توان قسمت‌هایی را یافت که هر دو کنسول به نرخ زیر ۲۰ فریم بر ثانیه هم می‌رسند و در برخی اوقات نیز همین نرخ فریم بسیار با ثبات است. Metal Gear Solid 5 از V-Sync دوگانه استفاده کرده است و سعی دارد تا به نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه برسد، اما هر گاه که بارگذاری رندرها بسیار سنگین باشد، شاهد افت این نرخ به ۲۰ فریم هستیم، حتی گاهی به نرخ عجیب ۱۵ فریم بر ثانیه هم می‌رسیم که خوشبختانه این مورد در بازی بسیار نادر است. ایکس‌باکس وان ایکس‌باکس 360 ایکس‌باکس 360/ایکس‌باکس وان به افغانستان سفر می‌کنیم، جایی که همه چیز آزادانه رقم می‌خورد. سفرهای معمولی با اسب یا پیاده دارای لُکنت یا پستی و بلندی‌های کوچکی است و آن برتری ایکس‌باکس 360 در این نقطه نیز از بین می‌رود و هر دو نسخه کنسول‌ها بسیار نزدیک به یکدیگر قدم می‌گذارند. عملکرد بازی در هنگام مبارزات نیز لغزنده ظاهر می‌شود و نرخ فریم از ۲۰ تا ۳۰ نوسان بسیار زیادی دارد.  در مقایسه دورنماها «Draw Distance» نسبت به کنسول‌ای نسل حاضر بسیار کم عمق‌تر هستند اما اگر این نسخه‌های جدید را در نظر نگیریم، باید گفت که این دو کنسول نسل قدیمی به خوبی جذابیت این بخش را حفظ کرده‌اند.

با این حال، می‌توان اعلام کرد که Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain آخرین بازی واقعی بین نسلی پر هزینه‌ای است که منتشر شد. درست است که انتظار داریم بازی‌هایی نظیر FIFA یا Call of Duty به حضور پر رنگ خود در کنسول‌های ایکس‌باکس 360 و پلی‌استیشن 3 ادامه دهند اما مطمئنا تفاوت‌های زیادی بین این بازی‌ها با اثری مانند Phantom Pain وجود دارد. در این بین تفاوت‌هایی وجود دارد که نمی‌توان از آن‌ها چشم پوشی کرد و راس آن‌ها می‌توان مهندسین، موتور گرافیکی و صد البته کارگردان‌ها نام برد که تفاوت‌ها را به این شکل رقم می‌زنند. هیچ‌گاه نمی‌توانیم بازی‌هایی مانند Call of Duty که از موتور قدیمی بهره می‌برند و بین نسخه‌های نسل قدیم و جدید خود بالانسی وجود ندارد و بازی‌هایی مانند Phantom Pain که با موتور فاکس انجین قادر است از حداکثر توان کنسول‌های نسل قبل استفاده کند تا سطح خود را به کنسول‌های ایکس‌باکس وان و پلی‌استیشن 4 برساند مقایسه کنیم. ایکس‌باکس وان ایکس‌باکس 360 ایکس‌باکس 360/ایکس‌باکس وان با تمام این تفاصیر، The Phantom Pain در نسل قبل یک نمونه جالب توجه و درستی است که خیلی واضح می‌گوید که  تکنولوژی می‌تواند همچنان چیزی بزرگ در کنسول‌هایی که ۱۰ سال از عمر خود را گذرانده‌اند ارایه دهد. تمام عناصر اصلی نسخه‌ نسل جدید در نسل گذشته این بازی حضور دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به جهان باز بودن، سازه ماموریت‌ها و خیلی‌های دیگر اشاره کرد که همه آن‌ها حاضر و کامل هستند، حتی در برخی نقاط مانند مدل کارکترها عینا همانند نسخه‌های نسل جدید حاضر شده‌اند و تنها تفاوت این نقاط مشترک این است که آن‌ها تماما برای کنسول‌های پلی‌استیشن 3 و ایکس‌باکس 360 طراحی شده‌اند. The Phantom Pain  جزو معدود بازی‌های بین نسلی است که از تکنولوژی نورپردازی فیزیکی بهره می‌برد و همانند نسخه‌های نسل جدید چهره‌ای واقعی به بازی بخشیده است. با وجود عملکردهای بی‌ثبات نرخ فریم یا کاهش افکت‌های مختلف نسبت به نسل جدید، این نسخه برای کنسول ایکس‌باکس 360 و پلی‌استیشن 3 درست چیزی است که پرونده این دو کنسول را به اتمام می‌رساند و مدال افتخار را به سینه این دو کنسول به یاد ماندنی می‌زند. حضور زیبا و با شکوه این بازی برای کنسول‌های ایکس‌باکس وان و پلی‌استیشن 4 خیلی رُک بیان می‌کند که محدودیتی برای آن‌ها وجود ندارد و می‌توان اثری زیبا و چشم نواز ساخت. نتیجه این مقایسه به ما گفت که Metal Gear Solid توانسته پا را از Halo 4 و The Last of Us فراتر بگذارد و مرز دو کنسول ایکس‌باکس 360 و پلی‌استیشن 4 را از بین ببرد و بهترین بازی بصری این دو کنسول را به ما نشان دهد؛ The Phantom Pain یک سرود با شکوه برای خداحافظی با آن‌ها است.

 زومجی چگونه یک بازی را بررسی می‌کند؟