به نظر من فیلمای مورد علاقه آدم باید یه کمی شخصی باشه لزومی نداره حتما از یه فیلمساز خیلی خیلی معروف باشه یا اینکه همه تایید کنند نظر تو رو در موردش. اما باید فیلمی باشه که تو حاضر باشی چندین بار ببینیش و باز هم لذت ببری. منم 12 تا فیلم مورد علاقه خودم رو میگم فقط به عنوان پیشنهاد. البته ترتیب مشخصی ندارند:
1- black swan (قوی سیاه) دارن آرنوفسکی
2- L'Avventura (ماجرا) میکل آنجلو آنتونیونی
3- winter sleep (خواب زمستانی) نوری بیلگه جیلان
4- oasis (واحه) چانگ دونگ لی
5- the godfather (پدر خوانده) فرانسیس فورد کاپولا
6- samurai (سامورایی) ژان پیر ملویل
7- eyes wide shut (چشمان کاملاً بسته) استنلی کوبریک
8- another year (سالی دیگر) مایک لی
9- lust and caution (شهوت و احتیاط) آنگ لی
10- in the mood for love (در حال و هوای عشق) وونگ کار وای
11- force majeure (فورس ماژور) روبن اوستلوند
12- magnolia (مگنولیا) پل توماس اندرسون

@پويا معيني
دوست عزیز انقد سعی نکنید سلیقه تون به دیگران تحمیل کنید. تارکوفسکی فیلمساز مطرحی هست و صد البته سینماش نه با تایید شما بیشتر مورد توجه قرار میگیره نه با انکار دیگران از ارزش اش کم میشه اما من خودم با اینکه اکثر آثار تارکوفسکی رو دیدم و از بعضی از قسمت های فیلمهاش لذت بردم فیلمساز مورد علاقه ام نیست و حاضر هم نیستم دوباره ببینم فیلمهاش رو. بر خلافش فیلم های انتونیونی رو بیشتر میپسندم و حاضرم چند بار ببینمشون اما به این معنی نیست که بیام تو یه جمع بگم همه بی سواد هستن و باید بیان آنتونیونی ببینن و یا اونکه به کریستوفر نولان علاقه داره سطح سواد سینماییش کمه یا بچه هست. لطفا به همه احترام بزارید و سینما رو برای خودتون به تاراج نبرید بزارید همه ازش لذت ببرند.
توی فیلمهای مورد علاقه فیلمساز های مختلف هم که تو این مطلب دیدیم متوجه میشیم که چه تفاوت های زیادی وجود داره. اگه قرار بود مثل شما فکر بشه شاید همه فیلمسازهای مهم لیست مشابهی می داشتند اون موقع اساسا هنر و معنی سعادت بخشش زیر سوال میرفت.

@gagoo
حرفتون کاملا درسته من هم منکر این نیستم که با استفاده از تصادف میشه اتفاقات جذابی رو توی فیلم رقم زد. برای مثال در سه گانه ای که ایناریتو ساخته یعنی عشق سگی، 21 گرم و بابل اصولا همه چیز بر اساس تصادف جلو رفته و بدون اون تصادف ها خلق جهانی ذهنی فیلمنامه نویس - فیلمساز ممکن نبود.
یا در مثال دیگه ای از فیلمی که به جریان پست مدرن هم تعلق داره یعنی داستان های عامه پسند ساخته کوئینتین تارانتینو ما یه صحنه ای میبینیم که اتفاقی تو ماشین به خاطر یه دست انداز تو خیابون یه تیر شلیک میشه و یه نفر میمیره خب این کاملاً تصادفیه اما در جریان درام نقش داره به شخصیت پردازی کاراکتر ها کمک میکنه و از همه مهمتر موقعیت پیچیده و درگیر کننده ای رو برای شخصیت هایی که باهاشون همذات پنداری داریم ایجاد میکنه.
منظور من از این مطلب این بود که تصادف هایی که در مادر قلب اتمی میبینیم هیچ کدوم از کارهای بالا رو نمیکنن فقط به خاطر فرار از شخصیت پردازی که بلدش نیست به همچین فضایی پناه آورده.

@ایلای سیسترز
در ادامه هم شروع نمیشه چیز خاصی رو از دست ندادید :))

@black lord
تو فیلمای روی پرده برادرم خسرو و ویلایی ها فیلم های قابل قبولی هستند به نظر من و واقعا ارزش دیدن دارن انقد بدبین نباشیم به سینمای ایران ما فیلمای خوبی هم داریم مثل همه کشورا :)
در نظر بگیرید که شما فیلمهای مطرحه خارجی رو میبینید مثلا یه آمریکایی میره فروشنده و چندتا فیلم فرهادی یا کیارستمی یا آثار شاخص دیگه سینمای ایران رو میبینه میگه چقد فیلماشون خوبه خوش به حالشون :))

@Gears Of Duty
فک کنم توضیحاتم کافیه که فیلمی نیست برای دیدن اما اگه پول مفت دارین تو این گرونی سینما برید.
گلزار به نظر من نقطه ضعف فیلمه چون نتونسته اون نقشی که باید رو دربیاره بر خلاف مهدی کوشکی که معرکه هست تو مهمونی کامی.