بررسی کنسول نینتندو سوئیچ 2
گاهی باید مقدمه‌چینی‌ها را کنار گذاشت و به سراغ اصل مطلب رفت: من در سال جاری خرید کنسول Nintendo Switch 2 را به کسی پیشنهاد نمی‌کنم.
همه‌ی ما می‌دانیم که نینتندو سوئیچ یک کنسول بسیار موفق بود و نینتندو سوئیچ 2 این‌روزها فروشی شدیدا سریع و فوق‌العاده را در نقاط مختلف دنیا تجربه می‌کند. من و احتمالا تعداد بسیار زیادی از افرادی که بازی Mario Kart World را تجربه کرده‌اند، به سادگی می‌توانیم به شما اطمینان بدهیم که این ویدیوگیم انحصاری، واقعا سرگرم‌کننده و جذاب است. همچنین خیلی از نکات مثبت درباره‌ی پیشرفت‌های کنسول Nintendo Switch 2 نسبت به کنسول Nintendo Switch انکارناپذیر هستند. ولی نکات منفی و حقایقی درباره‌ی آن وجود دارند که نباید فراموش شوند. در این بررسی توضیح می‌دهم که حتی اگر احیانا به شکل جدی مخاطبِ هدف نینتندو هستید، به دلایل مختلف بهتر است که برای خرید نینتندو سوئیچ ۲ صبر کنید. هرچند به این هم می‌پردازم که شاید خیلی از گیمرها هرگز در گروه بازیکنانی نباشند که این کنسول برای آن‌ها ساخته می‌شود.
برای خرید نینتندو سوییچ ۲ یا کنسول‌های دیگر و بازی‌های مختلف به فروشگاه تک سیرو مراجعه کنید.
پخش از رسانه
این کنسول واقعا پیشرفت‌های قابل توجهی نسبت به نینتندو سوئیچ 1 دارد؛ از پشتیبانی از رزولوشن و فریم‌ریت بالاتر به‌لطف سخت‌افزار قوی‌تر تا رسیدن ابعاد صفحه نمایش و کل دستگاه به سایز ایده‌آل. صفحه نمایش سوئیچ 2 بزرگ‌تر، روشن‌تر، رنگارنگ‌تر و دارای زاویه‌ی دید بیشتر و کنتراست بالاتر است؛ البته نسبت به مدل‌های عادی نینتندو سوئیچ که آن‌ها هم صفحه نمایش LCD داشتند. وگرنه کیفیت نمایشگر از یک‌سری جهات به مدل OLED سوئیچ 1 نمی‌رسد. تازه تاکید نینتندو روی پشتیبانی از HDR و VRR هم براساس تست‌های انجام‌شده تا به امروز، بیشتر در حد شعارهای تبلیغاتی بود. چون در خیلی از بازی‌ها تاثیر عجیب‌غریبی روی رشد کیفیت تصویری بازی روی نمایشگر کنسول نمی‌گذارد. مثلا پشتیبانی از HDR در نمایشگری که حداکثر روشنایی آن تقریبا ۴۰۰ نیت است و نوردهی نقطه‌ای یا حتی منطقه‌ای ندارد، نوعی لطیفه محسوب می‌شود.
احتمالا همان‌گونه که در دوران سوئیچ 1 دیدیم، بازی‌های فرست-پارتی نینتندو کم‌وبیش تنها بازی‌های بزرگی خواهند بود که به خوبی از انواع‌واقسام قابلیت‌های فنی نینتندو سوئیچ 2 بهره می‌برند و به شکل ایده‌آل روی آن اجرا می‌شوند
از آن سو عملکرد کنسول در به‌کارگیری Variable Refresh Rate طی اکثر مواقع ظاهرا فقط روی خروجی‌های بالاتر از ۴۰ فریم بر ثانیه به چشم می‌آید. به بیان ساده‌تر، اگر یک بازی انقدر بد روی کنسول اجرا شود که فریم‌ریت آن معمولا زیر ۴۰ باشد، VRR روی سوئیچ 2 کمک ویژه‌ای به روان به چشم آمدن تصویر نمی‌کند. در همین حین نباید انکار کرد که برخی از بازی‌های AAA تردپارتی که تا همین لحظه برای نینتندو سوئیچ 2 عرضه شده‌اند، به سختی می‌توانند خودشان را به فریم‌ریت ۴۰ روی این کنسول نزدیک کنند؛ چه برسد به بازی‌های سنگین‌تر و سنگین‌تری که طی سال‌های آتی از راه می‌رسند و بعضا پورت سوئیچ ۲ هم می‌گیرند.
راستی نینتندو به احتمال زیاد در آینده برای سوئیچ ۲، مدل با باتری بهتر و صفحه نمایش OLED خواهد داشت که قطعا خرید آن منطقی‌تر از خرید مدل فعلی خواهد بود. البته این تنها دلیلی نیست که می‌گویم کلا عقب انداختنِ خرید سوئیچ ۲ حتی برای مخاطب هدف آن هم معقول به نظر می‌آید.
ویژگی‌های فیزیکی دستگاه جای صحبت زیادی دارد. این کنسول در دست از بعضی جهات احساس بهتری نسبت به سوئیچ ۱ را به کاربر می‌دهد و می‌توان ادعا کرد که نینتندو سوئیچ 2 به سایز ایده‌آل یک کنسول دستی رسیده است؛ نه مثل اکثر پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل حکم یک غول بی‌شاخ‌ودم را دارد و نه مثل سوئیچ قبلی یا PSP شبیه یک اسباب‌بازی کوچک به نظر می‌رسد.
بزرگ‌تر شدنِ سایز دستگاه به اندازه‌ی لازم و کافی، در موارد مختلف به نفع کاربر تمام می‌شود. مثلا نه‌تنها ابعاد ۷.۹ اینچی صفحه نمایش سبب می‌شود که قشنگ‌تر محیط بازی را ببینید، بلکه الآن جوی‌کان‌ها طوری شده‌اند که استفاده‌ی تکی از آن‌ها به مراتب لذت بیشتری نسبت به جوی‌کان‌های سوئیچ 1 دارد. وقتی بخواهید یک جوی‌کان نینتندو سوئیچ ۲ را به رفیق‌تان بدهید و خودتان با جوی‌کان دیگر بازی کنید، قشنگ متوجه می‌شوید که هرکدام از جوی‌کان‌های سوئیچ ۲ چه‌قدر به خودی خود می‌توانند احساس «یک کنترلر خوب» را داشته باشند؛ درحالی‌که انصافا استفاده از یکی از جوی‌کان‌های کوچک نینتندو سوئیچ ۱ به‌صورت جداگانه می‌توانست روی مخ برود.
راستی این وسط باید به یک نکته‌ی مثبت دیگر هم اشاره کنم. سوئیچ ۲ از اتصال بی‌سیم جوی‌کان‌های سوئیچ ۱ پشتیبانی می‌کند؛ یک ویژگی بسیار کاربردی. چون به راحتی توانستیم با دو جوی‌کان نینتندو سوئیچ ۲ و دو جوی‌کان نینتندو سوئیچ ۱ چهارنفره ماریو کارت ورلد بازی کنیم. نینتندو همیشه اهمیت زیادی به سرگرمی‌های دورهمی دوستانه یا خانوادگی می‌دهد. حتی قابلیت GameShare روی سوئیچ 2 هم که اجازه می‌دهد برخی از بازی‌ها را دسته‌جمعی و بدون نیاز به خریداری شدن بازی روی چند کنسول تجربه کنید، در خدمت همین هدف‌گذاری لایق احترام است.
از ویژگی‌های فیزیکی دیگر دستگاه می‌شود به اتصال بهتر جوی‌کان‌ها به بدنه‌ی کنسول اشاره کرد. حالا به جای ساختار ریلیِ سوئیچ ۱، جوی‌کان‌های سوئیچ ۲ به‌صورت مگنتی به آن وصل می‌شوند و موقع استفاده‌ی دستی از کنسول، خیلی کمتر در دست لق می‌زنند. البته مثل هر محصول دیگر با امکان اتصال آهن‌ربایی، باید حسابی مراقب باشید که بُراده‌های ریز آهن به محل اتصال جوی-کان‌ها نچسبند. اگر کنسول را در زمان متصل نبودنِ جوی‌کان‌های آن در هر جای نامناسب بگذارید، شاید در طولانی‌مدت با کاهش کیفیت اتصال جوی‌کان‌ها به بدنه‌ی نینتندو سوئیچ ۲ مواجه شوید.
شوربختانه علی‌رغم تمام شکایات کاربرها از مشکل دریفت در کنسول قبلی، نینتندو هنگام ساخت Nintendo Switch 2 تصمیم گرفته است که هیچ کاری برای پیشگیری از دریفت استیک‌های جوی‌کان‌ها انجام ندهد
بااینکه ایده‌های قابل احترامی مثل امکان استفاده از جوی‌کان در قالب ماوس به خوبی اجرا شده‌اند، طراحی نینتندو سوئیچ ۲ اصلا خالی از نکات منفی نیست. دکمه‌های تریگر مقداری بهتر شده‌اند و پایه‌ی نگهدارنده‌ی کنسول از مدل عادی سوئیچ ۱ بهتر است، ولی مثلا یکی از نقاط ضعف دستگاه به ساختار نسبتا تختِ کلی آن مربوط می‌شود. نینتندو سوئیچ ۲ به شکل ملموسی از نینتندو سوئيچ ۱ سنگین‌تر است و ۵۳۴ گرم وزن دارد. وقتی در حالت نشسته و نسبتا طولانی‌مدت با کنسول بازی کنید، از جایی به بعد می‌بینید واقعا توانایی خسته کردن دست شما را دارد. چون اصلا دیزاین خاصی ندارد که حس‌وحال نگه داشتن دسته‌ی کنسول را به کاربر بدهد. پس تقریبا کل وزن کنسول را از سطح محدودی از آن که به بخشی از دست شما فشار می‌آورد، احساس می‌کنید و این می‌تواند آزاردهنده باشد. درصورتی‌که غالبا درازکش بازی کنید، کمتر این مسئله را احساس خواهید کرد.
از طرف دیگر وضعیت باتری کنسول حتی نزدیک به ایده‌آل هم نیست. نینتندو گفته بود سوئیچ 2 حدودا بین ۲ تا ۶/۵ ساعت شارژدهی دارد، اما هم تست‌های خودمان و هم آمار و ارقام رسانه‌های خارجی درکنار گزارش‌های خریدارها نشان می‌دهند که باتری کنسول در اکثر مواقع طی کمتر از سه ساعت تمام می‌شود. وضعیت وقتی بدتر به نظر می‌رسد که بدانید مطابق اعلام رسمی نینتندو، هر دور شارژ کامل کنسول حدود ۳ ساعت زمان می‌برد. آیا این شارژدهی به‌صورت کلی یک‌مقدار بهتر از پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل مثل استیم دک است؟ بله. آیا این باعث می‌شود که شارژدهی خیلی خوبی به شمار بیاید؟ خیر.
یک جنبه‌ی مثبت طراحی بدنه که شاید مشکل را برای عده‌ای کم‌رنگ‌تر کند، به محل‌های قرارگیری و تعداد پورت‌های USB-C مربوط می‌شود. قرار داشتنِ آن‌ها در بالا و پایین دستگاه کاری می‌کند که برای شارژ باتری راحت باشید؛ چه برای شارژ مستقیم و چه شارژ با استفاده از پاوربانک.
حرف از پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل شد و به نظرم کوته‌فکرانه است که موقع بررسی نینتندو سوئیچ ۲ درباره‌ی آن‌ها حرف نزنیم. آن‌ها کنسول دستی نیستند. «کنسول بازی» یعنی اینکه دستگاه را روشن کنید، به سادگی از یک استور بازی بخرید و سپس آن را دانلود و اجرا کنید. کنسول یعنی اینکه گرفتار جزئیات مشخصات سخت‌افزاری، ارورهای نرم‌افزاری و تنظیم بخش به بخشِ حالت گرافیکی بازی نشوید. کنسول یعنی اینکه راحت بازی کنید و مثلا به این فکر نکنید که «فلان بازی قرار است با کدام تنظیمات و در چه حالتی روی سخت‌افزار من اجرا شود؟». آن دستگاه‌ها همان‌طور که معمولا سازندگان‌شان تاکید دارند، تعدادی کامپیوتر گیمینگ هستند که از قضا می‌شود حمل‌شان کرد. در همین حین مجموع فروش‌شان دربرابر فروش سوئیچ ۱ و سوئیچ ۲ به جوک شبیه است. ولی این موارد باعث نمی‌شوند که پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل، برای برخی از شما گزینه‌های خرید بسیار بهتری نسبت به سوئیچ ۲ نباشند. شما براساس آمار خرید نمی‌کنید. براساس نیازتان خرید می‌کنید.
سابقه‌ی شرکت ژاپنی کاری می‌کند که هیچ شکی به یک نکته‌ی مهم نداشته باشیم: طی سال‌های آتی، بازی‌های انحصاری درخشان و مثال‌زدنی برای کنسول نینتندو سوئیچ 2 عرضه خواهند شد
شاید از آن PC Gamerهای حرفه‌ای باشید که خیلی خوب بلدند از آزادی عملی که پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل به کاربرها می‌دهند، بهره ببرید. شاید برای شما هیچ کاری ندارد که سریع بهترین تنظیمات ممکن برای دستگاه را مشخص کنید و باتوجه‌به نکات مختلف، خروجی گرافیکی قابل قبولی را از اجرای فلان بازی روی فلان پی‌سی گیمینگ قابل حمل بگیرید. شاید بلد باشید که خیلی سریع روی کامپیوتر گیمینگ قابل حمل خود ویندوز را بالا بیاورید و بازی‌های کرکی را اجرا کنید. شاید در طول سال‌ها، تعداد زیادی از بازی‌ها را در استیم خریده‌اید یا اصلا اشتراک گیم پس آلتیمیت دارید. در نتیجه بعید نیست به محض اینکه پی‌سی گیمینگ قابل حمل شما به دست‌تان برسه، بتوانید مثلا ۳۰۰ بازی را دانلود کنید. شاید سنگینی وزن یک پی‌سی گیمینگ قابل حمل، به‌خاطر دیزاین خوب دو طرف آن که قشنگ در دست جا می‌گیرد، اصلا شما را اذیت نکند. شاید از هدفون‌های درجه‌یک استفاده می‌کنید که باعث می‌شوند صدای بلند فن یک پی‌سی گیمینگ، تاثیر منفی روی تجربه‌ی شما از یک بازی ویدیویی نگذارد.
از آن‌طرف هم شاید حوصله‌ی هیچ‌کدام از دردسرهای پی‌سی‌های گیمینگ قابل حمل را نداشته باشید و ترجیح بدهید که واقعا یک کنسول دستی/هیبریدی با بازی‌های انحصاری معرکه به اسم نینتندو سوئیچ 2 را بخرید؛ در عین اینکه می‌دانید هیچ تضمینی برای پورت شدنِ تک‌تک بازی‌های بزرگ تردپارتی سال‌های آتی روی آن وجود ندارد. حتی اگر این‌طور باشد، باز هم پیشنهاد می‌دهم که در خرید سوئیچ ۲ عجله به خرج ندهید.
اگر به‌عنوان یک گیمر در ایران مشغول خواندن مقاله هستید و مثل ما با همین قیمت‌های امروز زندگی می‌کنید، خیلی بعید به نظر می‌رسد که نینتندو سوئیچ ۲ آن پلتفرم گیمینگی باشد که می‌خواهید به شکل جدی به سراغ آن بروید. بدون تعارف می‌دانیم تعداد بسیار زیادی از گیمرهای نینتندو سوییچ در ایران، نسخه‌ی دستکاری‌شده‌ی کنسول را داشتند؛ به این معنی که تقریبا برای بازی‌ها پول ندادند. در نتیجه لازم است که بدانید الآن و حداقل فعلا برای سوییچ ۲ از این خبرها نیست و اگر آن را بخرید، هیچ راهی جز خرید بازی‌های بسیار گران‌قیمت ندارید.
چرا روی «بسیار گران‌قیمت» بودن بازی‌ها تاکید دارم؟ قضیه فقط این نیست که نینتندو می‌خواهد یک‌سری از بازی‌های فرست-پارتی (انحصاری ساخته‌شده توسط استودیو اختصاصی) را با برچسب قیمت پایه ۸۰ دلاری بفروشد. اصل مسئله این‌جا است که شرکت Nintendo برخلاف آن‌چه معمولا در فروشگاه‌های دیجیتالی استیم، اپیک، پلی استیشن و ایکس باکس می‌بینید، ابدا اهل تخفیف زدنِ شدید قیمت بازی‌های بزرگ و مهم خود نیست. تازه روی پلتفرم نینتندو خبری از راه‌های قانونی ارزان‌تر مثل استفاده از اکانت‌های اشتراکی یا سرویس قابل مقایسه با گیم پس یا حتی پلاس هم نیست. قرار نیست بازی‌های بزرگ سوئیچ ۲ حتی مثلا بعد از دو سال به سرویس اشتراکی اضافه شوند.
خلاصه هروقت می‌خواهید یک بازی را روی نینتندو سوئیچ ۲ داشته باشید، باید حسابی پول بدهید و قبول کنید که هیچ راه میان‌بُری برای رسیدن به آن بازی وجود ندارد. اینکه شرکت نینتندو می‌خواهد به این شکل بازی‌های خود را به دست کاربر برساند و تجارت را جلو ببرد، اساسا یک نقطه ضعف نیست. صرفا یک حقیقت است که موقع تصمیم‌گیری درباره‌ی خرید دستگاه و ورود به اکوسیستم نینتندو باید آن را به خاطر داشته باشید. همین حقیقت درکنار حقایق دیگر کاری می‌کند که حتی خریدن یک پی‌سی گیمینگ قابل حمل ۸۰۰ دلاری بتواند در بلندمدت حتی از لحاظ مالی برای خیلی‌ها منطقی‌تر از خرید کنسول ۴۵۰ دلاری سوئیچ ۲ باشد. تازه در نظر بگیرید که بسیاری از مردم کشورهای مختلف که الآن سوئیچ ۲ می‌خرند و از اجرا شدن بهتر و زیباتر خیلی از بازی‌های سوئیچ ۱ روی آن لذت می‌برند، مجموعه بزرگی از بازی‌های قانونی سوئيچ ۱ را داخل اکانت خود دارند.
اگر شما هم صاحب نسخه‌های فیزیکی یا دیجیتالی تعداد زیادی از بازی‌های سوئیچ هستید و چالش‌های مالی موردبحث را در مقابل خود نمی‌بینید، قرار نیست از خرید سوئیچ ۲ پشیمان شوید؛ به‌خصوص اگر واقعا به بازی‌های انحصاری فرست-پارتی نینتندو عشق می‌ورزید. پیشرفت‌های سخت‌افزاری دستگاه نسبت به مدل قبلی انکارناپذیر هستند و همین که سایبرپانک ۲۰۷۷ فنتوم لیبرتی روی این کنسول اجرا می‌شود، به تنهایی کافی است که بپذیریم اصلا کنسول ضعیفی و به‌دردنخوری نیست. نینتندو هم که در استفاده‌ی حداکثری از قابلیت‌های سخت‌افزار خود برای ارائه‌ی تجربه‌های معرکه، تبحر دارد. حالا تصور کنید با این دستگاه جدید می‌تواند چه تجربه‌هایی را بسازد.
همزمان باید پذیرفت که اجرا شدن بازی Cyberpunk 2077 با بسته الحاقی Phantom liberty روی نینتندو سوئیچ 2 اصلا به این معنی نیست که شما باید آن را روی این کنسول تجربه کنید. واضح‌تر می‌نویسم: اگر برنامه‌ی شما تجربه‌ی بازی روی صفحه نمایش بزرگ است، خرید بازی‌های AAA شرکت‌های دیگر (غیر از خود نینتندو) روی سخت‌افزار جدید نینتندو کار اشتباهی به نظر می‌رسد. اینکه IO Interactive هیتمن و سی‌دی پراجکت سایبرپانک را روی نینتندو سوئیچ ۲ پورت می‌کنند، فقط و فقط از این نظر خوب است که اگر یک نفر به هیچ پلتفرم گیمینگ حرفه‌ای امروزی دیگری دسترسی ندارد، بتواند آن‌ها را بازی کند و سود بیشتری هم گیر سازندگان بیاید.
وگرنه هم من می‌دانم، هم شما می‌دانید و هم نینتندو می‌داند که بین پلتفرم‌های جدی امروزی، سوئیچ ۲ حداقل روی صفحه نمایش‌های بزرگِ مانیتور یا تلویزیون، اصولا کم‌کیفیت‌ترین تجربه‌ی ممکن از بازی‌های بزرگ و پرخرج گرافیکی را به گیمرها ارائه خواهد داد؛ مگر در اوقاتی که سازندگان وقت زیادی را روی پورت بازی برای آن می‌گذارند و از سوی دیگر پورت PC را به شکل فاجعه‌بار منتشر می‌کنند.
مشخصات سخت‌افزاری مثل حافظه داخلی سریع‌تر و ۲۵۶ گیگابایتی، رم ۱۲ گیگاباتی و چیپ ارتقایافته انویدیا نسبت به سوئیچ قبلی، همه و همه روی تجربه‌ی گیمینگ شما تاثیرگذار خواهند بود. تازه کنسول از یک نسخه از DLSS شرکت Nvidia هم پشتیبانی می‌کند. ولی هیچ‌کدام از موارد نام‌برده باعث نمی‌شوند که خودمان را گول بزنیم و بگوییم که با یک کنسول بسیار قوی روبه‌رو هستیم. شما حداقل در زمانی که من دارم این بررسی را می‌نویسم، با قیمت خرید همین کنسول و حتی کمتر از آن می‌توانید یک کنسول خانگی واقعا قوی بخرید. با دقت و باتوجه‌به اولویت‌بندی‌های خودتان تصمیم بگیرید.
تعداد انحصاری‌های سوئیچ ۲ اکنون خیلی خیلی کم است. یک‌جورهایی وقتی از الآن تا آخر سال ۲۰۲۵ میلادی را نگاه می‌کنیم، این‌طور به نظر میاد که شاید Donkey Kong Bananza و ماریو کارت ورلد تنها بازی‌های انحصاری نینتندو سوئیچ 2 باشند که هم خیلی‌ها معتقدند نباید آن‌ها را از دست داد و هم پورت سوئیچ 1 ندارند. پس حتی اگر واقعا مخاطبِ هدف نینتندو و عاشق بازی‌های شرکت ژاپنی هستید، با صبر کردن ضرر نمی‌کنید. بماند که شاید شانس خرید نسخه‌ای بهبودیافته از کنسول را داشته باشید.
باید تاکید کنم که در تجربه‌ی ما، لذت‌بخش‌ترین لحظات استفاده از کنسول Nintendo Switch 2 لحظاتی بودند که داشتیم دسته‌جمعی ماریو کارت ورلد بازی می‌کردیم. قدرت نینتندو در جان بخشیدن و انرژی دادن به دورهمی‌ها را هیچ‌وقت دست کم نگیرید
نینتندو سوئیچ ۲ کنسول دستی خوب و ارتقا قابل توجهی نسبت به سوئيچ ۱ محسوب می‌شود. اصلا بگذارید از کنار ماجرای ضرورت داشتن اشتراک سرویس Nintendo Switch Online برای چت صوتی هم بگذرم و به این اشاره کنم که نویز کنسلینگِ میکرفون کنسول، عملکرد درخشانی دارد. در همین حین همه پیش‌بینی می‌کنیم که در طول سال‌ها، چندین و چند بازی انحصاری با میانگین نمرات بالاتر از ۹۰ برای آن منتشر می‌شوند. همه‌ی این‌ها را گفتم که بدانید وقتی تاکید می‌کنم که در حال حاضر خرید کنسول برای من و احتمالا خیلی از شما منطقی و توجیه‌پذیر به نظر نمی‌رسد، کورکورانه به سوی نینتندو سوئیچ 2 یورش نبرده‌ام.
حالا وقت این است که کامنت‌های شما را بخوانم. می‌دانم در جامعه‌ی کاربری زومجی افرادی هستند که خودشان چندین و چند روز با نینتندو سوئیچ 2 بازی کرده‌اند و نظراتی خواندنی و پراهمیت دارند.