بررسی کنسول دستی لنوو Legion Go | هیولای پوشالی؟

قبول دارید کنسول‌های دستی جز سخت‌افزارهای بسیار جذاب دنیای ویدیوگیم هستند؟ تجربه بازی‌های مختلف روی هر شی قابل حملی بدون‌شک نظر هر گیمری را به خود جلب می‌کند. به‌عنوان مثال می‌توانم به کنسول استیم دک شرکت ولو اشاره کنم که از زمان عرضه آن به‌طور قطع خیلی از ما عاشقان بازی‌های ویدیو نقشه خرید آن را در ذهن خود می‌پروراندیم. خبر ساخت و عرضه کنسول Legion Go شرکت Lenovo توجهات زیادی را به خود جلب کرد. مشخصات سخت‌افزاری جذاب، کنترلرهای مشابه کنسول نینتندو سوییچ و رزولوشن بالا می‌تواند هر کاربری را برای خرید این سخت‌افزار ترغیب کند.

کنسول دستی لنوو Legion Go را فروشگاه تک‌ سیرو برای بررسی در اختیار زومجی گذاشته است. شما می‌توانید برای اطلاع از آخرین قیمت و خرید محصولات گیمینگ مختلف با سایت آن‌ها سر بزنید. از شما دعوت می‌کنم ویدیو بررسی این ساخته شرکت لنوو را تماشا کنید.

برای حمایت از ما ویدیو را در یوتیوب زومجی تماشا کنید

مشخصات سخت‌ افزاری

ابتدا به سراغ مشخصات سخت‌افزاری آن برویم. باید گفت با کنسولی طرف هستیم که بر پایه سیستم‌ عامل Windows ساخته شده‌ است. لیجن گو موارد مختلفی را سخت‌افزارهای دیگر به ارث برده است.

به‌عنوان مثال می‌توانیم به کنترلر‌های آن اشاره کنیم که به‌‌ مانند Nintedo Switch قابلیت جدا شدن از کنسول را دارند. همچنین مثل Steam Deck یک صفحه تاچ پد را در طراحی خود لحاظ کرده است. از طرفی دیگر نیز، سخت‌افزار موردنظر اندازه یک پی سی خانگی وزن دارد. جدا از شوخی، لیجن گو ۸۵۴ گرم وزن دارد و در دسته کنسول‌های دستی سنگین وزن قرار می‌گیرد.

این امر به‌دلیل صفحه‌نمایش ۸.۸ اینچی کنسول و باتری بزرگ ۵۰ وات بر ساعتی ساخته لنوو رخ داده است. البته باید اشاره کنم که عملکرد باتری لیجن راضی‌کننده بوده و از رقیب مستقیم خود یعنی کنسول دستی ROG Ally در حین تجربه خیلی از آثار ویدیوگیم، میانگین یک ساعت بیشتر شارژدهی دارد. باید گفت این کنسول سرعت شارژ بالایی هم دارد. استفاده از شارژر سوپر رپید نیز باعث می‌شود کنسول لیجن گو در مدت زمان ۳۰ دقیقه به میزان ۷۰ درصد شارژ شود.

طراحان پردازنده Amd Z1 Extrem را به‌عنوان مغز متفکر کنسول لنوو Legion Go در نظر گرفته‌اند. جالب است بدانید نیز ایسوس در ساخت کنسول دستی ROG Ally نیز از این پردازنده استفاده کرده بود. Amd Z1 Extrem از هشت هسته Zen 4 و ۱۶ رشته تشکیل شده است. در این تراشه شاهد قرارگیری ۱۲ هسته گرافیکی RDNA 3 هستیم. در کل می‌توان گفت که این پردازنده در رده تراشه‌های خیلی قوی در کلاس لپ‌تاپ و کنسول‌های دستی قرار می‌گیرد. همچنین شاهد قرارگیری یک حافظه رم شانزده گیگابایتی LPDDR5x هستیم که سرعت فرکانس آن ۷۵۰۰ مگاهرتز است. حافظه RAM این کنسول از ROG Ally سریع‌تر است. باید توجه داشته باشید که حافظه رم لیجن گو قابل ارتقا نیست.

در ادامه باید گفت کنسول دستی لنوو یک ترابایت حافظه PCIe 4.0 m2 دارد که می‌توانید آن را ارتقا بدهید. همچنین طراحان یک اسلات micro SD را روی این کنسول قرار داده‌اند. لازم است بدانید اسلات موردنظر تا ۲ ترابایت حافظه را پشتیبانی می‌کند.

کنسول Legion Go یک صفحه‌نمایش LCD با پنل IPS دارد و از رزولوشون 2K یا به‌طور دقیق‌تر ۲۵۶۰ در ۱۶۰۰ پشتبانی می‌کند. همچنین باید به نرخ فریم ۱۴۴ هرتزی و روشنایی ۵۰۰ نیتی آن اشاره کنیم. با‌این حال تجربه بازی خارج از خانه چندان کیفیت مناسبی ندارد. از طرفی دیگر نیز نمایشگر لیجن گو رنگ‌ها را تمیز نشان می‌دهد. کنتراست خوب و پوشش رنگ بالا نیز از دیگر ویژگی‌های قابل‌توجه این سخت‌افزار است. همچنین باید به پوشش ضدخش گوریلاگلس ۵ هم اشاره کنیم.

جالب است بدانید که نسبت تصویری لیجن گو ۱۶ به ۹ نیست. بلکه سازندگان از نسبت ۱۶ به ۱۰ استفاده کرده‌اند. در گذشته نیز شاهد استفاده این ساختار روی کنسول استیم دک بودیم. می‌توان بگوییم صفحه‌نمایش Legion Go در میان کنسول‌های دستی به‌نوعی جز بهترین‌ها است. روی کاغذ همه‌چیز حول این موضوع عالی به نظر می‌رسد. با‌اینحال مشکلاتی را با خود به همراه دارد که جلوتر به سراغ آن خواهیم رفت.

لیجن گو تا دلتان بخواهد دکمه دارد. کنترلرهای این کنسول که اصطلاحا سازندگان به آن Truestrike می‌گویند، نقطه تمایز این کنسول از تمام کنسول‌های دستی دیگر است. سبک تعامل با آن، مشابه نینتدو سوییچ بوده و قابلیت جداسازی از بدنه لیجن را دارد. شما می‌توانید در حالت تبلتی، این کنسول دستی را روی کیک‌استند (پایه) تعبیه‌شده گذاشته و به تجربه بازی‌های مختلف بپردازید. طراحی آینده‌داری که بدون شک در آینده بیشتر از آن استفاده خواهد شد.

با ساختار ماژولار کارهای خلاقانه‌ای را می‌توان انجام داد. شما می‌توانید با کنترلر سمت راست را با یک پایه مخصوص به یک موس تبدیل کرده و از شر ویندوز لمسی خلاص شوید.

ساختاری که در تجربه بازی‌های شوتر اول شخص کمک شایانی به شما خواهد کرد. خود سازندگان نیز به این حالت FPS Mode می‌گویند. البته شما باید در این حالت خودتان به نبود کیبورد عادت بدهید. یعنی موس در دست شماست ولی کیبورد ندارید.

عادت کردن به آن کمی سخت و زمان‌بر است. چون باید مابقی دکمه‌های کیبورد را روی ۱۴ دکمه دسته سمت چپ تنظیم کنید. به تعداد زیاد دکمه‌ها اشاره کردم. از طرفی دیگر نیز چینش دکمه‌های اصلی شبیه به کنترلر کنسول ایکس باکس است. تاچ پد قرارداده شده روی کنترلر سمت راست نیز کمک زیادی به شما در محیط ویندوز خواهد کرد. از یاد نبریم که کنترلرها ژیروسکوپ نیز دارند.

در اصل با یک PC طرف هستیم که می‌توانید از آن استفاده دسکتاپی داشته باشید. از یاد نبریم که برای اتصال موس، کیبورد و مانیتور تا روزولوشن 4K شصت هرتزی شما نیازمند به یک داک USB هستید. لیجن گو، دو عدد درگاه USB تایپ سی در خود جای داده است. همچنین یک درگاه جک ۳.۵ میلی‌متری هم در طراحی این کنسول قرار داده شده است. از طرفی دیگر نیز شاهد حضور دو عدد اسپیکر (بلندگو) هستیم که کیفیت مناسبی دارند. بلوتوث نسخه ۵.۱ و وایفای 6E را از یاد نبریم. در ادامه باید گفت سازندگان یک کیف مخصوص (هارد کیس) را برای کنسول خود در نظر گرفته‌اند. این امر باعث می‌شود تا بتوانیم به اطمینان و راحتی بیشتری کنسول خود را جابه‌جا کنیم.

نرم‌افزار 

ویندوز. این امر اصلی‌ترین موردی است که کنسول‌های دستی ویندوزی از آن رنج می‌برند. این سیستم‌عامل اساسا برای سخت‌افزارهای لمسی طراحی نشده است. همچنین باید اشاره کرد که شما نمی‌توانید از کنترلرهای خود برای کار با ویندوز استفاده کنید. همین امر باعث می‌شود که مدام بین دسته و تعامل لمسی در رفت‌و‌آمد باشید. این امر بسیار اذیت‌کننده است.

شما نیاز دارید برای انجام این کار از حالت FPS Mode استفاده کرده یا به کنسول دستی خود موس و کیبورد متصل کنید. همچنین باید اشاره کنم که ویندوز اصلا سیستم‌عامل سبک و بهینه‌ای نیست. شما موارد گفته‌شده را با SteamOS روی کنسول دستی استیم دک مقایسه کنید. نتیجه واضح است.

مشکل نرم‌افزاری بعدی از جانب خود Lenovo است. به نرم‌افزار جانبی لیجن اسپیس اشاره می‌کنم که با فشردن یک دکمه اجرا می‌شود. درواقع این نرم‌افزار تا حدودی شبیه به آرموری کریت کنسول دستی ROG Ally بوده و به شما در دسته‌بندی بازی‌ها و تنظیمات لیجن گو کمک می‌کند. همچنین قادر خواهید بود دکمه‌ها را طبق سلیقه خود تنظیم کنید. پروفایل بسازید. رنگ چراغ‌های RGB زیر استیک‌ها را تغییر داده و زون استیک‌ها و تریگر‌ها را تنظیم کنید. همچنین توانایی کنترل توان مصرفی کنسول نیز برای شما فراهم شده است.

ازطریق صفحه Home می‌توانید به نسخه وب همه فروشگاه‌ها دسترسی داشته باشید. ‌می‌توانید با کلاد گیمینگ ایکس باکس به تجربه بازی بپردازید. ‌‌همچنین به فروشگاه آمازون نیز برای دسترسی به بازی‌های اندرویدی می‌توانید سر بزنید. گوگل پلی نسخه پی سی را نیز از یاد نبریم. ازطریق گزینه تنظیمات نیز می‌توانید موارد مختلفی را شخصی‌سازی کنید. مواردی مثل توان مصرفی، کنترلر، RGB و صفحه‌نمایش.

با‌این حال در این حین با یک نکته منفی رو‌به‌رو می‌شویم. خام بودن و باگ‌های فراوان لیجن اسپیس دردسر‌های فراوانی را با خود به همراه می‌آورد. می‌توان گفت انگار با یک نسخه بتا طرف هستیم که ۶ ماه تا زمان نیاز دارد تا نهایی شود. بیاید یک اشکال بسیار خنده‌دار اشاره کنم. در حین استفاده از این نرم‌افزار جانبی هرگاه ارتباط شما با اینترنت و VPN قطع شود، زبان لیجن اسپیس به زبان مادری خود یعنی چینی برمی‌گردد. مشکلی که امیدواریم توسعه‌دهندگان هرچقدر سریع‌تر آن را رفع کنند.

مشکل بعدی مرتبط با این لانچر، ناکارآمد بودن آن است. همچنین باید گفت خوشگل و روان نیست و بسیار سنگین به نظر می‌رسد. شما وقتی که این نرم‌افزار را ببندید و بخواهید دوباره آن را باز کنید، انجام این فرایند زمان زیادی را می‌گیرد. لیجن اسپیس برای رسیدن به کیفیت آرموری کریت کمی کار دارد. جالب است بدانید در حین استفاده از این نرم‌افزار نیز با افت فریم مواجه خواهید شد. در مسائل نرم‌افزاری هیچ یک از کنسول‌های دستی تجربه‌ای شبیه به استیم دک را ارائه نمی‌دهند. در استیم دک شاهد سیستم‌عامل یکپارچه‌تری هستیم.

همچنین باید اشاره کنیم که سازندگان در طراحی این کنسول یک دکمه فانکشن نیز لحاظ کرده‌اند که دسترسی به تنظیمات و لیجن اسپیس را سریع‌تر می‌کند. شما حتی حین تجربه یک بازی نیز می‌توانید از آن استفاده کنید. به‌عنوان مثال می‌توانم به مواردی مثل تغییر پروفایل‌های مصرفی، تنظیم توان مصرفی پردازنده به‌صورت دستی تا ۳۰ وات، تغییر رزولوشن و فریم ریت دستگاه، روشن و خاموش کردن RSR، مانیتور کردن پرفورمنس دستگاه، تغییر پروفایل‌های دسته، دسترسی به کیبورد مجازی و تسک منیجر اشاره کنم. ولی اینجا نیز شاهد یک مشکل هستیم. آن‌ هم تأخیر و دیر پاسخ دادن این دکمه به دستورها ارسالی است. اگر کنترلرها جدا باشند، در برخی مواقع دستور اجرا نمی‌شود.

از طرفی دیگر نیز ترجیح می‌دادم ازطریق این منو به Fps Limiter دسترسی داشتم. شما می‌توانید خروجی خود را به ۶۰ محدود کرده و در مصرف باتری صرفه‌جویی کنید. با‌این حال شما قادر به تعیین اف پی اس لیمیتر نیستید.

به‌طور کلی می‌توان گفت در کنسول‌های دستی ما با APU طرف هستیم. برای توضیح بهتر باید گفت که درواقع GPU و CPU در یک مکان حضور دارند. پس در نتیجه حافظه رم بین آن‌ها هم مشترک است. درواقع ۱۶ گیگابایت حافظه رم LPDDR5x هم کار رم و هم کار Vram را انجام می‌دهد. لیجن گو میزان Vram خود را به‌طور پیش فرض روی ۳ گیگابایت گذاشته است که صادقانه بخواهم بگویم این میزان برای اجرای بازی روی رزولشون 2K کم است. اگر به تنظیمات این شکلی علاقه دارید، پیشنهاد می‌کنم از BIOS دستگاه میزان VRAM را از سه گیگابایت به اعداد جهار یا ۶ تغییر بدهید. البته با انجام این کار ممکن است حافظه رم شما برای محاسبات CPU کم بیارد. خیلی راغب هستم تا لنوو این ویژگی را در خود نرم‌افزار لیجن اسپیس با انتشار یک به‌روز رسانی اضافه کند.

در ادامه باید گفت موضوعی حول درایور گرافیکی لیجن گو وجود دارد که امیداریم سازندگان به‌زودی آن را حل کنند. نسخه‌ی درایوری که AMD منتشر کرده با نسخه‌ای که خود لنوو روی سایت رسمی گذاشته است، همخوانی ندارد. در نتیجه نمی‌توانید از AMD Software استفاده کنید. البته این امکان وجود دارد که این امر را به‌صورت دستی انجام داده و با پاک‌ کردن درایور، از ابتدا آن را نصب کنید.

مسائل سخت‌افزاری و فیزیکی

کنسول دستی لیجن گو در کل بدنه با‌کیفیت و خوش‌ساختی را در اختیار کاربران قرار می‌دهد. طراحان در بدنه پشتی از یک کیک استند بسیار باکیفیت استفاده کرده‌اند. نکته مثبتی که جای خالی آن در کنسول‌های دستی دیگر خیلی حس می‌شد. بدنه‌ای با‌کلاس که واقعا مقاوت خوبی هم دارد. در ابتدای استفاده ساختار ماژولار این قطعه کمی حس غیر یکپارچگی و آسیب‌پذیری را القا کرد. تا این در زمان بررسی کنسول یک اتفاق ناخواسته باعث شد ما از کیک استند یک تست ضربه بگیریم. نتیجه حیرت انگیز بود. کیک ‌استند لنوو لیجن گو تنها یک ترک برداشت.

کمی به ارگونومی بپردازیم. باید گفت سازندگان به‌دلیل ساختار ماژولار این کنسول دستی و کنترلرهای جداشونده آن مجبور شده است در طراحی از زوایا و هندسه تیز و گوشه‌دار استفاده کند. قرینه‌بودن‌ دسته‌ها را نیز فراموش نکنیم. با‌توجه به سبک طراحی و وزن ۸۵۰ گرمی این کنسول، ممکن است کمی دست شما اذیت شود. خود وزن این کنسول نیز می‌تواند به‌عنوان یک پاشنه آشیل در نظر گرفته شود. به‌خصوص اگر در حین تجربه یک بازی نتوانید دست‌های خود را به چیزی تکیه بدهید.

به سراغ دکمه‌ها برویم. ترجیح می‌دادم فاصله آنالوگ راستی لیجن گو از چهار دکمه اصلی کمی بیتشر بود تا در حین جابجایی دکمه‌ها انگشت شصتم به آن گیر نکند. همچنین علاقه داشتم تا تراول آنالوگ‌ها بیشتر باشد. لیجن گو نسبت به رقبای خود تراول کمتری دارد. همچنین سر استیک‌ها قابلیت جدا‌شدن دارند.

شما می‌توانید ارتفاع آنالوگ‌های خود را با انجام این کار بیشتر کرده و موردی که عرض کردم که حل کنید. نکته مثبت آنالوگ‌ها، هال افکت بودن آن است. این موضوع باعث می‌شود خطر دریفت شما را تهدید نکند.

در ادامه باید گفت طراحی دی پد‌ها خوب نیست. طراحان می‌توانستند آن را برآمده‌تر طراحی کنند. به‌عنوان مثال در حین تجربه بازی‌های مبارزه‌ای شما با مشکل مواجه خواهید شد. اما در آثار پلتفرمر کیفیت مناسبی را در اختیار شما می‌گذارد.

حالا نوبت به دکمه‌های بدنه پشتی می‌رسد. در ابتدا تعداد زیاد‌ آن‌ها بدون‌شک شما را هیجان‌ زده خواهد کرد. با‌این حال طراحی آن‌ها به شکلی است که اگر کنسول را محکم در دست خود بگیرید ممکن است وسط تجربه بازی انگشتان شما به آن خورده و حواستان پرت شود. این امر حس خوشایندی به شما نخواهد داد. با‌این حال پس از مدتی به آن عادت خواهید کرد. جالب است بدانید در کنسول دستی استیم دک این مورد مشاهده نمی‌شود.

نکته دیگر مربوط‌به مکان دکمه‌های فانکشن لیجن اسپیس است که کمی عجیب جای‌گذاری شده‌اند. در ابتدا ممکن است آن را با دکمه‌های استارت و آپشن اشتباه بگیرید. البته می‌توانید دکمه‌ها را تغییر بدهید.

طراحان در ساخت کنترلرها از تکنولوژی ژیروسکوپ استفاده کرده‌اند. این امر در تجربه بازی‌های Wii و نینتندو سوییچ روی شبیه‌ساز‌ها خیلی کارآمد است. به‌طور کل اگر اهل بازی‌های رترو و استفاده از شبیه‌ساز برای تجربه آثار بازی‌های ویدیویی باشید، لیجن گو حسابی به درد شما می‌خورد. بهتر می‌شد که لنوو ساختاری را لحاظ می‌کرد تا بتوانیم کنترلر‌های لیجن گو را به‌مانند جوی‌کان‌های نینتندو سوییچ به یک گریپ (Grip) وصل کرد تا کاربران تجربه‌ای یک‌پارچه‌تری را تجربه کنند.

دو مشکل اساسی در مورد کنترلرها وجود دارد که بهتر است هرچه سریع‌تر سازندگان راه‌حلی را برای آن در نظر بگیرند. مورد اول عدم شناخت دسته‌ها توسط کنسول در حین شروع یک بازی است. به‌این صورت که شاید لازم باشد شما چند بار بازی را ببندید و دوباره آن را اجرا کنید. اگر بازهم این مشکل وجود داشت می‌توانید بازی را ازطریق لیجن اسپیس ران کنید. با‌این حال وقتی کنترلرها توسط لیجن شناخته شوند، هیچ نوع تاخیری در انجام دستورها کاربران مشاهده نخواهد شد.

مورد دوم نیز هنگامی رخ می‌دهد که وقتی دسته‌های شما از لیجن گو جدا هستند و شما اگر کنسول را در حالت اسلیپ بگذارید، در زمان روشن‌شدن دوباره، کنترلرها را نمی‌شناسد. شما نیاز دارید تا دوباره آن‌ها را به بدنه کنسول وصل کنید. دکمه FPS زیر کنترلر راست را از یاد نبرید.

در ادامه به کیفیت بلند‌گوهای ساخته Legion Go می‌رسیم. خیلی ساده می‌توان گفت کیفیت اسپیکرها و محل قرارگیری آن‌ها روی کنسول لیجن گو بد است. صدا به‌صورت مستقیم به شما نمی‌رسد و کیفیت آن صرفا کار راه بنداز است. پیشنهاد می‌کنم با درگاه ۳.۵ میلی‌متری یا بلوتوث کنسول خود را به هدفون یک بلندگو دیگری وصل کنید. می‌توان گفت شاید سازندگان چاره‌ای جز این امر نداشتند. به این دلیل که جداکردن دسته‌ها از کنسول، این سخت‌افزار عملا تبدیل به یک تبلت می‌شود. تو ساختار تبلت نیز قرارگیری صدا روی لبه‌ها طبیعی است. با‌این حال اسپیکرها می‌توانستند کیفیت بهتری داشته باشند.

درکنار اسپیکر‌ها محفظه خروجی هوا را مشاهده می‌کنیم. تهویه و کولینگ این کنسول دستی قوی است. بااین حال طبیعتا این فرایند همراه‌با سر و صدا است. به‌عنوان مثال وقتی با توان ۲۵ یا ۳۰ وات مشغول به تجربه‌ی اثری باشید، صدای سوت نویز مانندی از آن خواهید شنید. پیشنهاد می‌کنم حین استفاده از لیجن گو، آن را روی پای خود قرار ندهید. چون ورودی هوا دقیقا در بدنه پشتی قرار دارد.

به مهم‌ترین ایراد لنوو Legion Go برسیم که از نظر عده کثیری به‌عنوان نقطه قوت آن محسوب می‌شود. آن‌ هم صفحه‌نمایش دل‌ربای این دستگاه با رزولوشن 2K است. یکی از مهم‌ترین ایرادهای این دستگاه رزولوشن بالا و Overkill آن است. ابتدا باید بگویم که روی یک کنسول دستی اصلا نیازی به رزولوشن بالا Full HD نیست. استیم دک نسخه اولد یک صفحه‌نمایش 900P دارد که از Full HD کم‌تر است. از طرفی دیگر نیز کنسول دستی ROG Ally یک صفحه‌نمایش 1080P را در طراحی خود لحاظ کرده است. مهم‌ترین فاکتور در کنسول‌های دستی پرفورمنس و شارژدهی آن است. به این منظور که کاربران قادر باشند خیلی روان و بدون افت فریم به‌صورت مداوم به تجربه آثار مورد‌علاقه خود بپردازند.

تجربه بازی‌های AAA مختلف با نرخ فریم قابل قبول روی رزولوشن 2K روی این دستگاه عملا نشدنی است. خصوصا که میزان VRAM دستگاه به‌صورت پیش‌فرض روی ۳ گیگابایت قرار داشته و برای رزولوشن‌های بالای FULL HD کم است. با‌این حال شما قادر خواهید بود آثاری مثل Hades یا Prince of Persia Lost Crown را با این رزولوشن بازی کنید.

ممکن است خیلی از افراد به گزینه لیجن اسپیس یا کوییک منو و تغییر رزولوشن دستگاه اشاره کنند. باید بگویم دقیقا مشکل همین‌جا است. اجرای بازی با رزولوشن Full HD روی نمایشگری که وضوح تصویر 4K یا 2K دارد، تصویر را دچار aliasing شدید می‌کند. ساده‌تر بگویم که تصویر به‌صورت پیکسل پیکسل دیده می‌شود. پیشنهاد می‌کنم افرادی که بازی کردن با رزولوشن بیش از حد نیاز را دوست دارند، بهتر است روی پیشرفت تکنولوژی‌های upscaling مثل FSR حساب باز کنند.

به سراغ قدرت سخت‌افزاری لیجن گو برویم. اطلاعات مربوط‌به بنچمارک رزولوشن‌های متفاوت این کنسول دستی را می‌توانید در ادامه مشاهده کنید.

عملکرد Lenovo Legion Go در بازی‌های متکی به باتری

عملکرد Lenovo Legion Go در بازی‌ها

مقایسه عملکرد Lenovo Legion Go با Asus ROG Ally در بازی‌ها

قصد دارم تجربه کاربری خودم را نیز به شما عزیزان شرح بدهم. پردازنده ۸ هسته‌ای Zen4 با ۱۲ هسته RDNA3 این کنسول، حداکثر ۸.۶ ترافلاپس قدرت خام پردازشی به ما می‌دهد. من روی سه حالت بالانس (۱۵ وات)، پرفورمنس (۲۰ وات) و کاستوم (۳۰ وات) بازی‌ها را تست کردم.

باید گفت لیجن گو برای بازی‌های مستقل (Indie) و سبک فراتر از حد نیاز است. به‌عنوان مثال شما می‌توانید بازی Hades را با میانگین فریم ریت ۱۳۰ و روی رزولوشن Full HD و حتی 2K بازی کنید. هم‌چنین شما می‌توانید با محدود‌کردن نرخ فریم و رزولوشون، مدت ‌زمان بیشتری را به تجربه بازی بپردازید. خلاصه بگویم بازی‌های مستقل خیلی خوب و روان اجرا می‌شوند.

به بازی‌های سنگین و AAA بپردازیم. بازی فورزا هورایزن ۵ با تنظیمات گرافیکی مدیوم، رزولوشن فول اچ دی و روی حالات بالانس ۱۵ واتی، با نرخ فریم ۵۰ اجرا شد. روی حالت پرفورمنس ۲۰ واتی، ۷۰ فریم و روی حالت دستی ۳۰ وات به من ۷۵ الی ۸۰ فریم خروجی داد.

بازی Cyberpunk روی رزولوشن Full HD، تنظیمات گرافیکی Low و حالت بالانس با نرخ فریم ۲۴ الی ۳۰ فریم اجرا شد. روی حالت پرفورمنس نیز بازی با ۳۷ الی ۴۰ فریم و روی حالت ۳۰ واتی، ۴۲ الی ۴۵ فریم اجرا شد. البته باید گفت می‌توان شرایط را یک‌جورهایی بهینه‌تر کرد. ولی خب ما خیلی قصد دستکاری نداشتیم. تجربه‌ی خام را برای شما گذاشتیم. اگر علاقه‌مند به این موضوع هستید که چگونه می‌توان یک کنسول ویندوزی را برای نهایت پرفورمنس آماده کرد داخل کامنت‌ها به ما بگید تا برای شما آماده کنیم.

کمی در مورد شارژدهی صحبت کنیم. کنسول دستی لیجن گو روی روشنایی صد در صد و توان مصرفی بالانس (۱۵ وات)، دو الی دو ساعت نیم قابل استفاده است. روی حالت پرفورمنس (۲۰ وات) یک ساعت نیم و روی حالت کاستوم (۳۰ وات) حدود ۸۰ دقیقه شارژدهی دارد. البته باید گفت اعداد اعلام‌شده طبیعتا بسته به بازی و شرایط‌های متنوع بالا پایین می‌شوند. ولی خب میانگین آن حدود همین اعدادی است که به آن‌ها اشاره کردیم. با‌این حال اعتقاد دارم صنعت کنسول دستی باید فکری به حال تکنولوژی باطری‌های استفاده‌شده در این سخت‌افزارها بکند.

در کل باید گفت، لیجن گو نسبت به رقبای خود نوآوری‌هایی دارد که ارزش خرید آن را هم بیشتر می‌کند و هم کم‌تر. همان پاشنه آشیل‌هایی که به آن‌ها اشاره کردیم. دسته‌های جداشونده، صفحه نمایش بزرگ‌تر که نتیجه آن وزن بیشتر است. کنسول دستی موردنظر با باگ‌های نرم‌افزاری خود بیشتر به درد اشخاصی می‌خورد که حوصله سر و کله‌ زدن با باگ‌های سیستم عامل ویندوز را داشته باشند و بخواهند نهایت قدرت را از این کنسول یا رایانه‌های شخصی بیرون بکشند.

در نهایت خیلی خوشحال هستم که بازار کنسول‌های دستی نسبت به گذشته خیلی گرم‌تر شده است. دوست دارم آرزویی بکنم. آرزو می‌کنم که همه کنسول‌های دستی یک روزی با سیستم عامل استیم یا همان SteamOS در بازار عرضه شوند. وقوع این امر باعث می‌شود که این سخت‌افزارها مجبور نباشند که سیستم عامل سنگین و غیربهنیه ویندوز را تحمل کنند. در ادامه از شما عزیزان دعوت می‌کنم تا تصاویر بیشتری را از این کنسول مشاهده کنید.

نظر شما چیست؟ دیدگاه‌های خود را در مورد این بررسی با زومجی و سایر کاربران به اشتراک بگذارید.

شما می‌توانید از بخش محصولات زومیت به قیمت لنوو لیجن گو دسترسی داشته باشید.