جردن وگت رابرتز: جهان بازی Death Stranding مرحله جدیدی از فوق‌العاده بودن است
همان‌قدر که این روزها طرفداران استودیوی کوجیما پروداکشنز مشغول تئوری‌پردازی و بررسی احتمالات درباره‌ی عرضه‌ی Death Stranding در سال ۲۰۱۹ میلادی هستند، بازی‌سازها و برخی آدم‌های نزدیک به خود هیدئو کوجیما، موفق به تجربه‌ی بخش‌هایی از این بازی می‌شوند و در واکنش‌هایی محدود، از نظرشان درباره‌ی آن می‌گویند؛ چون به نظر می‌رسد مراحل ساخت اثر آن‌قدر جلو رفته باشد که اعضای استودیوهای رمدی و و گوریلا گیمز گیم‌پلی نه‌چندان کوتاهی از آن را به صورت زنده و در حال اجرا روی کنسول پلی استیشن 4 ببینند؛ مخصوصا با در نظر گرفتن این که اندکی قبل، شخص کارگردان با استفاده از عبارت «قرار داشتن پروسه‌ی خلق اثر در فاز Polishing»، گفته بود ساخت آن وارد مراحل کم‌وبیش نهایی خود شده است. اما بعد از آدم‌هایی چون سم لیک و کوری بارلوگ، به نظر می‌رسد که حالا نوبت به یکی از دوستان فیلم‌ساز کوجیما رسیده است که به تجربه‌ی بازی بپردازد؛ این شخص هم کسی نیست جز جردن وگت رابرتز، کارگردان فیلم‌هایی مانند Kong: Skull Island و The Kings of Summer که یکی از طرفداران پروپا قرص مجموعه بازی‌های Metal Gear نیز به شمار می‌رود و نویسندگی و کارگردانی فیلم سینمایی اقتباس‌شده از روی این سری بازی‌ها را بر عهده دارد. او در توئیتی که اندکی قبل منتشر کرد، ضمن انتشار یک عکس که خودش را کنار کوجیما و یوجی شینکاوا، طراح هنری بازی نشان می‌دهد، این‌گونه Death Stranding را توصیف می‌کند:
خب، هیدئو کوجیما اجازه داد که من Death Stranding را بازی کنم. دنیای بازی، سطح جدیدی از فوق‌العاده بودن است؛ مثل ماده‌ی معتادکننده‌ی خالصی که توسط کوجیما و شینکاوا طراحی شده باشد. یادتان می‌آید وقتی که هم باعث لذت بردن شدیدتان شد و هم کاری کرد که به تشکرآمیزترین حالت ممکن فریاد بزنید: «این لعنتی دیگه چی بود! چنین معجزه‌ای چه‌جوری وجود داره!»؟ شما. برای. این بازی. آماده. نیستید!
صحبت‌های وگت رابرتز، خیلی‌ها را به یاد مصاحبه‌ای که نورمن ریداس پنجاه ساله، یعنی یکی از بازیگران این بازی در همین اواخر انجام داده بود، انداخت؛ کسی که بازی گفته‌شده را «مثبت، ترسناک و غم‌انگیز» می‌خواند و می‌گفت:
این آدم، یک نابغه است. مثلا من به او می‌گویم «آیا بازیکن‌ها قرار است به جای من بازی کنند؟» و وی جواب می‌دهد که «نه. آن‌ها خود تو هستند. ما کاری می‌کنیم که آن‌ها مثل تو گریه کنند.» و من جواب می‌دهم که «درباره‌ی چه چیزی صحبت می‌کنی؟ این یک بازی ویدیویی است!» کانسپت داستانی بازی، در آینده‌ای بسیار دور جریان می‌یابد. به جای از بین بردن تمام افرادی که دور خودتان می‌بینید، بازی کاری می‌کند که همه‌ی شما کنار هم جمع بشوید. Death Stranding بازی ویدیویی بسیار مثبتی است و در عین حال، ترسناک و ناامیدکننده نیز هست. به نوعی شبیه به یک فیلم جدید می‌ماند. من هیچ‌وقت چیزی همچون کاری که در این بازی مشغول انجامش هستیم، ندیده‌ام. من را به کوجیما معرفی کرد؛ کسی که خودش هم در پروسه‌ی ساخت بازی دخیل بود و در آفرینش یک کاراکتر آن، نقش دارد. من این کارگردان دنیای بازی‌ها را در استیج یک مراسم [ ] دیدم؛ جایی که در آن وقتی او راه می‌رفت، زیر قدم‌هایش چراغ‌های سفیدی روشن می‌شدند؛ مثل همان‌هایی که در اجراهای به چشم می‌خوردند. بعد ناگهان او فریاد زد «من برگشتم» و همه‌ی مردم دیوانه شدند. مردهایی بزرگ‌سال، با چشمان گریان او را تشویق می‌کردند. من هم از خودم می‌پرسیدم که این چه شخصیتی است؟ و به خودم می‌گفتم که هر کاری که این نابغه از من بخواهد، انجام می‌دهم. او دائما به من می‌گوید که مردم تریلرها را خواهند دید و با ایده‌های‌شان، تمام ایستراگ‌های [نکات مخفی] آن‌ها را پیدا خواهند کرد. البته تریلرها با این که یک جنبه از بازی را نشان‌تان می‌دهند، اصلا شامل تصویر کلی آن نیستند. خود بازی، یک جهان دیگر است؛ به طرز دیوانه‌واری پیچیده.
همچنان، هیچ‌کدام از ما اطلاعی از زمان قطعی عرضه‌ی Death Stranding یا حتی زمان پخش تریلر بعدی آن نداریم. با این حال، این بازی اکشن جهان‌باز که مدس میکلسن، لئا سیدو و لیندسی واگنر بخشی از گروه بازیگرانش را تشکیل می‌دهند، در لیست مورد انتظارترین بازی‌های افراد زیادی جا خوش کرده است. فعلا هم شاید بهترین اخبار قابل شنیدن راجع به آن، همین توصیفات سربسته باشند؛ چرا که هنوز زمان همراهی با سم پورتر بریجز، نوزاد درون دستگاه، مردی با ماسک طلایی با بازی تروی بیکر و زن چتر به دستی که لئا سیدو نقشش را اجرا می‌کرد، نرسیده است.