آخر هفته چی بازی کنیم: از Outlast تا ماجراهای Edith Finch
به رسم همیشگی چهارشنبهها، این هفته هم در قسمتی دیگر از مقالههای آخر هفته چی بازی کنیم، به معرفی دو بازی میپردازیم. اولین بازی اثری تحسینشده در سبک ترسناک است و بازی دوم هم یک تجربه شبیهساز راه رفتن بسیار ارزشمند که جوایزی مثل بهترین بازی سال مراسم بفتا را دریافت کرده است. لطفا همراه معرفی بازیها باشید:
بازی Outlast
مدت زیادی است که در مقالههای آخر هفته چی بازی کنیم، سراغ آثار ترسناک نرفتهایم و به همین دلیل تصمیم گرفتم تا این هفته سراغ اثری در این ژانر بروم و خب چه چیزی بهتر از Outlast که نسخه جدیدش هم اگر تأخیر نخورد، امسال عرضه خواهد شد؟ بازی Outlast محصول سال ۲۰۱۳ و از آن بازیهایی است که هرچقدر هم به شجاع و نترس بودن خودتان ایمان داشته باشید، باز هم میتواند تجربهای واقعا وحشتناک برایتان رقم بزند.
استودیو Red Barrels در سال ۲۰۱۱ و توسط افرادی تأسیس شد که قبلا سابقه کار در شرکتهایی چون یوبیسافت و الکترونیک آرتز را داشتند. Outlast اولین بازی این استودیو بهحساب میآید که پروسه ساخت عجیبی هم داشت. پس از تأسیس استودیو و با اینکه اعضای آن سابقه کار روی آثاری مثل Splinter Cell یا Prince of Persia را در کارنامه داشتند، شرکتی حاضر نمیشد تا روی پروژه اول آنها سرمایهگذاری کند و توسعهدهندگان، به مدت ۱۸ ماه بدون اینکه درآمدی داشته باشند، مشغول کار بودند؛ تا اینکه درنهایت Canada Media Fund حاضر شد ۱.۳۶ میلیون دلار کانادا روی بازی سرمایهگذاری کند.
بازی Outlast در یک پروسه ۱۴ ماهه و با ۱۰ نفر ساخته شده است. داستان ما را با یک ژورنالیست مستقل به نام مایلز آپشر همراه میکند که پس از دریافت نامهای از فرستندهای نامشخص مبنی بر در جریان بودن تحقیقاتی وحشیانه و غیرانسانی در آسایشگاه روانی Mount Massive، ترغیب میشود تا راهی آنجا شود و از داستان سر دربیارود. بااینحال ورود مایلز به آسایشگاه همانا و روبهرو شدن با صحنههایی وحشتناک هم همانا؛ پخش شدن اجساد مسئولان آسایشگاه در محیط آن خبر از اتفاقهایی ترسناک در این مکان میدهند و شخصیت اصلی بازی خیلی زود درگیر اتفاقهایی میشود که باید با تمام وجود برای بقا و زنده ماندن تلاش و راهی برای فرار از این مکان پیدا کند.
سازندگان بازی Outlast از عناصری آشنا برای خلق حس ترس در بازی استفاده کردهاند ولی خب این عناصر آشنا، به شکلی استفاده شده که نتیجه کار تجربهای به معنای واقعی کلمه وحشتناک است. مایلز در کل کاراکتری بیدفاع دربرابر تهدیدهای بیشمار دنیای بازی است و نه قدرتی برای حمله به دشمنانش دارد و نه مهارتی خارقالعاده. همین مسئله نوعی حس ضعف شدیدِ کاراکتر اصلی را در بازی ایجاد میکند که بهخودی خود، ترسناک است و قضیه وقتی بدتر میشود که بدانیم اکثر مناطق و محیطهای بازی، تاریک هستند و تنها راه برای داشتن دیدی نسبتا بهتر در آنها، استفاده از حالت دید در شب دوربین فیلمبرداری مایلز است که آن هم باتری محدودی دارد و باید دقت زیادی در استفاده از آن داشته باشیم.
از طرف دیگر تنها راه در امان بودن از تهدیدهای دنیای بازی و موجودات بیرحم و وحشتناکش، استفاده از مخفیکاری است و باید همواره سعی کنید راهی برای فرار از دست آنها یا مخفی شدن در مثلا کُمُدها و مواردی از این پیدا کنید. تلفیق همه اینها، باعث شده تا Outlast همزمان چندین نوع متفاوت از ترس را به مخاطب منتقل کند و از طرفی با جامپ اسکرهای بهموقعش او را بترساند و همزمان، ترس روانی همیشگی هم بر فضای کلی بازی حاکم باشد. به همین دلیل هم بهجرات میتوان گفت که هرچقدر هم بازیکن تجربه قبلی زیادی در آثار ترسناک داشته باشد، باز هم Outlast راهی برای ترساندن پیدا میکند و خب رسیدن به چنین سطحی از وحشت، قطعا لایق تحسین است.
Outlast پس از انتشار با استقبال خوبی روبهرو شد و متای ۸۰ را دریافت کرد. یک بسته الحاقی با نام Whistleblower هم برای این بازی منتشر شده و البته دنباله آن با نام Outlast 2 هم سال ۲۰۱۷ در دسترس قرار گرفت. پس اگر نسخه اول را تجربه کنید و از آن خوشتان بیاید، محتوای بیشتری هم از این مجموعه در دسترس است که پیش از انتشار نسخه جدید بازی میتوانید به سراغ آنها هم بروید.
بازی What Remains of Edith Finch
دومین بازی این هفته هم What Remains of Edith Finch، محصول سال ۲۰۱۷ است که اخیرا اخباری از احتمال انتشار آن برای کنسولهای نسل نهمی منتشر شده و به همین دلیل بد نیست تا کمی بیشتر با آن آشنا شویم.
What Remains of Edith Finch داستان توسعه جالبی دارد. ساخت بازی از سال ۲۰۱۳ آغاز شد و ابتدا قرار بود سونی و بهطور دقیقتر، سانتا مونیکا ناشر آن باشد. اولین نمایش و معرفی بازی در جریان رویداد PlayStation Experience سال ۲۰۱۴ بود ولی قضیه بهخوبی پیش نرفت و پس از مدتی، سونی تصمیم گرفت تا حمایتی از سازندگان بازی نداشته باشد و سانتا مونیکا هم آن را از بین بازیهایش حذف کرد. بااینحال همزمان با این اتفاق، بعضی از اعضای سانتا مونیکا از آن جدا شدند و شرکت Annapurna Interactive را تأسیس کردند و بهدلیل همکاری نزدیکی که با سازندگان What Remains of Edith Finch داشتند، تصمیم گرفتند تا وظیفه انتشار این بازی را برعهده بگیرند.
ایان دالاس، کارگردان ارشد بازی What Remains of Edith Finch، علاقه زیادی به غواصی داشت و ایده ساخت بازی هم از همین علاقه شخصی او نشات گرفت؛ جایی که دالاس گفته در غواصی، شخص لذت کشف مواردی عجیب و ناشناخته در اعماق آب را لمس میکند و او سعی کرده تا این حس را در بازی هم منتقل کند. ابتدا قرار بود که تجربه بازی مرتبط با همین غواصی باشد ولی بعدتر و بهدلیل چالشهای این کار، برنامهها عوض شد و بازی به مرور به وضعیت فعلی درآمد.
داستان بازی حول محور شخصیت Edith Finch و خانواده او میچرخد. جایی که شخصیت اصلی بازی با در دست داشتن نوشتههای ادیث، پا به جزیره Orcas میگذارد؛ جایی که ادیث بهدنبال پیدا کردن رازهایی از خانواده خودش به آن سفر کرده و آخرین بازمانده این خانواده بود و میخواست دلیل این موضوع را بداند؛ چرا که اعتقاد داشت خانوادهاش تحت تاثیر یک نفرین عجیب هستند. روند کلی بازی براساس گشتوگذار در محیط این منطقه جریان دارد و بازیکنان باید به مرور قسمتهای جدیدی از آن را کشف کنند و با تعامل داشتن با عناصری خاص، از داستان جالب بازی پرده برداند. What Remains of Edith Finch اثری داستانمحور است و به همین دلیل شرح دادن زیاد جزییاتش قطعا باعث ضربه خوردن تجربه مخاطب خواهد شد و به همین دلیل در همین حد بدانیم که داستان بازی جزییات بسیار زیادی دارد و با اینکه گیمپلی مثل خیلی از بازیهای Walking Simulator دیگر حالتی مینیمال در بازی دارد، ولی روایت جذاب آن باعث میشود تا دل کندن از تجربهاش کار بسیار سختی باشد.
بازی What Remains of Edith Finch نمره متای بسیار خوب ۸۹ را کسب کرده و در مراسم بفتا بازیهای ویدیویی ۲۰۱۸ هم بهعنوان بهترین بازی سال انتخاب شد. جوایز زیاد دیگری هم البته در کارنامه بازی دیده میشوند و اگر بهدنبال یک داستان عمیق میگردید و تا الان سراغ بازی نرفتهاید، پیشنهاد میکنم بیشتر از این وقت را هدر ندهید!
در پایان لطفا نظرات خود را در مورد بازیهای این هفته با زومجی و کاربرانش بهاشتراک بگذارید.
نظرات