نگاهی به ماجراهای ساخت بازی Tekken به مناسبت ۲۵ سالگی آن

نامکو به‌سراغ جذب تعدادی از اعضای سگا رفت که پیش از آن روی Virtua Fighter کار کرده بودند؛ افرادی که اکثراً انیماتور بودند و عده‌ای هم برنامه‌نویس و البته کارگردان پروژه هم سیچی ایشی بود که پیش از این روی Virtua Fighter کار کرده بود. همچنین تیمی در نامکو وجود داشت که مدتی پیش از آن یک بازی مبارزه ای دوبعدی خسته‌کننده به‌‌نام Knuckle Heads را تولید کرده بود و درکنار آن تیمی هم تشکیل شده بود که برنامه‌ریزی‌های لازم برای تولید اثر سه‌بعدی جدیدی را دنبال می‌کرد و قرار شد این دو تیم با یکدیگر روی پروژه‌ای جدید کار کنند که البته در ابتدا حالت مبارزه‌ای نداشت.

مهم‌ترین ویژگی بازی‌های مبارزه‌ای، نحوه‌ی حرکت شخصیت‌ها درون محیط است و ارائه‌ی چنین چیزی به‌شکل مناسب کار ساده‌ای نیست. بنابراین مراحل اولیه‌ی تولید پروژه‌ی جدید نامکو نه در ارتباط مستقیم با یک بازی مبارزه‌ای، بلکه در حکم یک آزمایش برای بررسی انیمیشن‌های بازی‌های ویدیویی بود. ما در آن زمان می‌دانستیم که انیمیشن‌ها و نحوه‌ی حرکات بدن انسان به‌شکل سه‌بعدی در آثار چند سال بعد اهمیت بسیار بالایی پیدا خواهد کرد و به همین دلیل پروژه‌ی ما حالتی تحقیقاتی در این زمینه داشت.

اعضای تیم به‌خوبی متوجه شده بودند که در تولید بازی‌های سه‌بعدی مشکلات و سختی‌های زیادی وجود دارد که در آثار دوبعدی خبری از آن‌ها نیست و درعین‌حال واقع‌گرایی هم در این‌گونه بازی‌ها فاکتوری اساسی محسوب می‌شود. برای مثال وقتی شخصیت شما مشتی به سمت حریف می‌زند، بازوی مخالف او باید انیمیشنی واقع‌گرایانه داشته باشد تا باعث تعادل ظاهری شخصیت شود. همچنین در فضای سه‌بعدی برخلاف دوبعدی، تنها با اصابت ضربات از جلو و عقب طرف نیستیم و ممکن است ضربات از کنار هم به شخصیت‌ها برخورد کند و نحوه‌ی انیمیشن‌سازی این حرکات در فضای سه‌بعدی، آن هم به شکل ۶۰ فریم بر ثانیه اصلاً کار ساده‌ای نیست:

بازی‌های مبارزه‌ای دوبعدی مثل Flip Book هستند (کتاب‌هایی که در هر صفحه تصویری پیوسته با صفحات قبل و بعد از خود دارند و با ورق‌زدن، حالت یک انیمیشن را پیدا می‌کنند) و هر فریم آن‌ها در جای خاص خود طراحی شده است ولی آثار مبارزه‌ای سه‌بعدی، بُعد دیگری هم دارند و باید فضا را هم در آن‌ها در نظر گرفت. در این بازی‌ها نمی‌توانیم فقط به جذاب بودن ضربات فکر کنیم و مجبور هستیم تمام حالات ممکن و انیمیشن‌های ضربه‌زدن و ضربه‌خوردن را هم شبیه‌سازی کنیم؛ کاری که در آن زمان واقعاْ‌ سخت بود.

یکی از اهداف کپکام این بود که بازی مبارزه‌ای این استودیو از حالت فانتزی استریت فایتر (از نظر نوع حرکات و قابلیت‌های شخصیت‌ها) دور باشد و با حالتی واقع‌گرایانه‌تر، تفاوت‌های خود را با این اثر محبوب نشان دهد. البته بخشی از این قضیه هم به خاطر حال و هوای خاص آن دوران بود که با حرکت از دنیای دوبعدی به سه‌بعدی، بازی‌سازها و مردم بیشتر از قبل به‌دنبال تماشای آثاری واقع‌گرایانه بودند. هارادا در این زمینه می‌گوید:

وقتی مردم با گرافیک‌های سه‌بعدی آشنا شدند، تصور می‌کردند دیگر دوران واقعیت مجازی از راه رسیده و قرار است به‌زودی در آثاری با شکل و شمایل واقعی غرق شویم. به‌همین دلیل ما هم سعی کردیم با چندضلعی‌هایی واقع‌گرایانه و حرکاتی نرم و روان برای شخصیت‌ها، به‌نوعی مبارزات جودو یا کنپوی چینی (سبکی از هنرهای رزمی) را درون محصول خود شبیه‌سازی کنیم. یعنی موضوع این نبود که فقط بخواهیم تفاوت زیادی با استریت فایتر داشته باشیم، بلکه قصد ارائه‌ی تجربه‌ای را داشتیم که حال و هوای دنیای واقعی را به مخاطبان منتقل کند.

کاری که اعضای نامکو در آن زمان انجام دادند واقعاً پیچیده بود، یعنی طراحی اثری با حضور هشت شخصیت متنوع (در نسخه‌ی آرکید) که هرکدام سبک مبارزه‌ی مخصوص خود را داشتند و هریک نیازمند صدها انیمیشن مخصوص بودند. شاید چنین اثری با درنظرگرفتن استانداردهای امروزی چیز خیلی خاصی محسوب نشود، ولی برای آن دوران و آن هم برای تیمی که تازه در حال حرکت از بازی‌های دوبعدی و اسپرایت‌ها به‌سمت بازی‌های سه‌بعدی بود، به‌هیچ‌وجه کار ساده‌ای محسوب نمی‌شد. به‌همین دلیل هم بود که نامکو به‌طور پیوسته در حال استخدام نیروهای جدید بود و چندین نفر را برای طراحی هرکدام از شخصیت‌ها اختصاص داده بود؛ افرادی که در ابتدای پروژه شامل ۲۰ نفر می‌شدند و درنهایت به حدود ۵۰ نفر رسیدند.

این روزها زیاد با اصطلاح کرانچ مواجه می‌شویم؛ عبارتی که به‌معنای کار بیش از حد و خارج از برنامه در استودیوهای بازی‌سازی است و کارمندان شرکت در دوره‌های کرانچ مجبور می‌شوند بیش از ساعات استاندارد روی بازی کار کنند تا آن‌را به زمان انتشار موردنظر برسانند. کرانچ برخلاف تصور خیلی‌ها، از دهه‌ها قبل در صنعت بازی وجود داشته و تکن هم یکی از بازی‌هایی بوده است که تولید آن با چنین شرایطی همراه بود؛ به‌طوری‌که اعضای استودیو مدت‌ها در مرحله‌ی کرانچ به‌سر می‌بردند تا بتوانند پروژه‌ی بلندپروازانه‌ی خود را سر وقت آماده کنند. درنهایت نیز همین سعی و تلاش اعضای نامکو بود که باعث شد مجله‌ای مثل EGM آن صحبت‌ها را در پیش‌نمایش خود مطرح کند و به تعریف از بازی بپردازد.

بازی تکن در زمان عرضه‌ی خود حرف و حدیث‌هایی در مورد شباهت بعضی از شخصیت‌ها به افراد معروف یا کاراکترهای دیگر به وجود آورده بود که هارادا هم سال‌ها بعد از انتشار این بازی، به چنین موضوعی اشاره می‌کند. برای مثال به‌گفته‌ی او طراحی شخصیت پل فینیکس، موتورسواری که او را با موهای عجیب و بلندش می‌شناسیم با الهام از شخصیتی به‌نام Jean Pierre Polnareff در مانگای JoJo's Bizarre Adventure صورت گرفته بود که این شباهت حتی در نام دو کاراکتر هم به چشم می‌خورد. علت این قضیه هم به ماسامیچی آبه برمی‌گشت؛ یکی از سازندگان تکن که علاقه‌ی زیادی به این مانگا و شخصیت‌های آن داشت. بشباهت بعضی دیگر از شخصیت‌ها به نمونه‌های معروف هم نیاز چندانی به توضیح ندارد، مثل مارشال لا که در کشور خودمان هم کمتر کسی بود که متوجه شباهت او به بروس لی نشود. گذشته از طراحی این شخصیت و لباس ثانویه‌ی او که یادآور بروس لی بود، پشت لباس مارشال لا هم عدد سه با رنگ آبی نوشته شده بود که به انگلیسی مترادف است با Blue Three؛ عبارتی که تلفظ آن شباهت‌هایی به بروس لی دارد.

البته هارادا سال‌ها پس از ساخت تکن، خیلی هم بابت بعضی تصمیمات در مورد طراحی شخصیت‌ها و مخصوصاً پوشش ثانویه‌ی آن‌ها رضایت ندارد و به عقیده‌ی او، چنین موضوعی باعث شده است به تصور مردم از بعضی شخصیت‌ها آسیب وارد شود:

اگر می‌توانستیم به عقب برگردیم، تغییراتی در طراحی شخصیت‌ها ایجاد می‌کردم. شاید آن‌ها ویژگی‌های جالبی داشتند، ولی بعضی کارهایی که برای طراحی شخصیت‌ها انجام دادیم بی‌معنی بود. در بازی‌ای مثل Virtua Fighter با شکل و شمایل ثابتی برای شخصیت‌ها مواجه می‌شدیم و مخاطب با یک نگاه سریع متوجه می‌شد با کدام شخصیت طرف شده است. استریت فایتر همچنین حالتی داشت، ولی شخصیت‌های تکن از این نظر فرق داشتند. مثلاً به شخصیت میشل نگاه کنید: او در یک حالت لباسی سفید و شلواری سیاه‌رنگ داشت، ولی این پوشش ناگهان در حالت دیگر به حال و هوایی سرخ‌پوستی تبدیل می‌شد. چنین موضوعی هم باعث می‌شد مفهوم خاصی پشت طراحی شخصیت‌ها وجود نداشته باشد و ثبات کافی در ظاهر آن‌ها به چشم نخورد.

همچنین به نظر هارادا، تعادل و بالانس لازم هم در گیم‌پلی بازی وجود نداشت؛ موضوعی که برای مثال باعث می‌‎شد بازیکن‌ها بتوانند با کمک شخصیتی مثل جک، حریف خود را به‌راحتی و طی چند حرکت ساده نابود کنند:

ما تقریباً هیچ‌کاری در زمینه‌ی متعادل کردن قدرت شخصیت‌ها انجام ندادیم. سازندگان بازی در آن زمان فقط به فکر این بودند که حس و حال لازم را به بازی منتقل کنند و این کار را بیشتر به‌طور ظاهری انجام می‌دادند، نه با محاسبات دقیق. تازه در اواسط ساخت تکن 2 بود که به‌سراغ استفاده از امکانات حرفه‌ای و محاسبات واقعی برای تنظیم قدرت شخصیت‌ها و متعادل کردن بازی رفتیم.

شاید بهتر باشد بگوییم اولین نسخه‌ی تکن در حقیقت یک بازی مبارزه‌ای واقعی نبود و بیشتر یک اثر اکشن با حضور چند شخصیت مختلف بود که هرکدام قابلیت‌های خاص خود را داشتند و به جنگ یکدیگر می‌رفتند، ولی این کار براساس اصول حرفه‌ای انجام نمی‌شد.

شاید همین عدم تعادل بین قدرت شخصیت‌ها بود که باعث شد نسخه‌ی آرکید بازی تکن در مراکز تفریحی ژاپن مشتریان زیادی پیدا نکند. البته مراکز مختلفی به‌سراغ استفاده از آن رفتند ولی کمتر جایی پیدا می‌شد که دو دستگاه آرکید تکن را کنار هم قرار دهد؛ موضوعی که برای بازی‌های مبارزه‌ای محبوب زیاد به چشم می‌خورد. در مجموع نسخه‌ی آرکید تکن با عرضه در تاریخ ۹ دسامبر ۱۹۹۴ (۱۸ آذر ۱۳۷۳) در کشور ژاپن نتوانست طرفداران حرفه‌ای آثار مبارزه‌ای را آن‌طور که باید و شاید جذب خود کند و برای آن‌ها بیشتر حکم یک دموی تکنیکی فوق‌العاده را برای نمایش قدرت نامکو در ارائه‌ی گرافیک سه‌بعدی داشت. ولی ماجرا در آمریکا کمی متفاوت بود.

نیمه‌ی اول دهه‌ی ۱۹۹۰ در آمریکا دورانی بود که دستگاه‌های آرکید از محبوبیت قبلی خود دور شده بودند و مراکز تفریحی هم تمایل زیادی به خریداری و نصب دستگاه‌های جدید نداشتند، به‌شکلی که دنیای آرکید از صنعتی هشت میلیارد دلاری در دهه‌ی ۱۹۸۰ به صنعتی دو میلیارد دلاری در دهه‌ی ۱۹۹۰ تبدیل شده بود. ولی تکن باعث شد تحولی در این زمینه ایجاد شود و از آنجایی که اسم بزرگی مثل نامکو پشت بازی بود و درعین‌حال کمتر اثری در آن روزها با چنین گرافیکی وجود داشت، به محض از راه رسیدن نسخه‌ی آرکید تکن در آمریکا در تاریخ ۱۱ دسامبر ۱۹۹۴ (۲۰ آذر ۱۳۷۳)، مراکز مختلف پُر شدند از اتاقک‌های مخصوص این بازی؛ اتاقک‌هایی با طراحی جذاب که در آن‌ها رنگ قرمز روشن لوگوی تکن روی پس‌زمینه‌ی سیاه جلب توجه می‌کرد و تصاویری از چهره‌ی شخصیت‌های بازی در ابعادی بزرگ‌تر از ابعاد واقعی در کناره‌های آن‌ها به چشم می‌خورد.

دانلود ویدیو از آپارات

هر اتاقک دارای یک صفحه‌ی عریض برای جای‌گیری دکمه‌های کافی برای بازی دو نفره بود و مانیتورهای سی‌آر‌تی ۲۴ اینچی هم تصاویر جذاب بازی را به زیبایی نمایش می‌دادند و در مجموع حس و حالی در طراحی اتاقک‌ها وجود داشت که همه را جذب خود می‌کرد. البته حتی در آمریکا هم نسخه‌ی آرکید تکن نتوانست به‌راحتی به رقابت با استریت فایتر 2 و Virtua Fighter 2 بپردازد و محبوبیتی کمتر از این دو بازی مبارزه ای داشت. ولی این موضوع چند ماه بعد و با عرضه‌ی بازی برای پلی‌استیشن در تاریخ ۳۱ مارس ۱۹۹۵ (۱۱ فروردین ۱۳۷۴) تغییر پیدا کرد (نسخه‌ی ژاپنی بازی در این تاریخ منتشر شد و نسخه‌های غربی هشت ماه بعد، در نوامبر ۱۹۹۵).

پلی‌استیشن در روز ۳ دسامبر ۱۹۹۴ (۱۲ آذر ۱۳۷۳) وارد بازار ژاپن شد و در ابتدا هشت بازی برای آن ارائه شده بود. نامکو نیز هرچند هنوز نسخه‌ی کنسولی تکن را آماده نکرده بود ولی با انتشار ریج ریسر در روز اول عرضه‌ی پلی‌استیشن، استراتژی‌اش را در زمینه‌ی انتشار بازی‌های آرکید خود برای کنسول سونی نشان داد و چند ماه بعد هم نوبت به تکن رسید تا به خانه‌های گیمرها بیاید.

تکن بازی‌ای کاملاً مناسب پلی‌استیشن بود، آن هم به دلایل مختلف. از طرفی نحوه‌ی کنترلر شخصیت‌ها هم‌خوانی زیادی با کنترلرهای پلی‌استیشن داشت و چهار دکمه برای چهار نوع ضربه استفاده می‌شد. و از طرف دیگر بازی با گرافیک بالای خود می‌توانست به نمایش قدرت این کنسول تازه‌وارد بپردازد، آن هم در قالب سبکی که آن روزها طرفداران بی‌شماری داشت و خریداران پلی‌استیشن می‌توانستند هم ساعت‌ها سرگرم مبارزه با یکدیگر شوند و هم از جلوه‌های بصری زیبای بازی لذت ببرند. درعین‌حال این محصول نامکو ویژگی‌های جالبی مثل شخصیت‌های آزادشدنی هم داشت که بازیکن می‌توانست با پیش‌روی در بازی به آن‌ها دسترسی پیدا کند و با تنوع بالای خود باعث می‌شدند هر سلیقه‌ای پوشش داده شود. المان‌هایی مثل ویدیوهای پایانی جذاب و باکیفیت برای شخصیت‌های بازی هم طرفداران زیادی پیدا کردند.

هرچند تکن از اولین بازی‌های پلی‌استیشن بود که سطح بالای گرافیک دستگاه‌های آرکید را روی یک کنسول خانگی به تصویر می‌کشید و نسخه‌ی کنسولی آن از خیلی جهات به نسخه‌ی آرکید شباهت داشت، ولی تفاوت‌هایی هم بین این دو نسخه به چشم می‌خورد. با وجود استفاده‌ی سونی از فرمت سی‌دی-رام که فضای زیادی به حجم ۶۵۰ مگابایت را در اختیار بازی‌سازها قرار می‌داد، حتی چنین فضایی هم برای نامکو کافی نبود و آن‌ها مجبور شدند بعضی ویژگی‌های بازی را حذف کنند. برای مثال در صفحه‌ی انتخاب شخصیت در نسخه‌ی آرکید بازی، بعد از انتخاب هر مبارز انیمیشنی از او پخش می‌شد که این ویژگی در نسخه‌ی پلی‌استیشن حذف شد. در مجموع داده‌های بازی برای انتقال از آرکید به کنسول تا ۷۰٪ فشرده‌تر شده بودند تا روی دیسک جای بگیرند و همین قضیه هم باعث کاهش کیفیت بعضی از بخش‌های آن شده بود.

کاتسوهیرو هارادا

همین تفاوت ظرفیت بین فرمت‌های پلی‌استیشن و آرکید هم باعث شکل‌گیری بحث و جدل بین اعضای جوان و افراد باتجربه‌تر تیم در زمان تولید پروژه شده بود. درحالی‌که جوانان گروه بعضی وقت‌ها از دست‌وپنجه نرم کردن با سخت‌افزار پلی‌استیشن شکایت داشتند و آن‌را باعث ایجاد محدودیت‌هایی می‌دانستند، اعضای باتجربه‌تر که سال‌ها قبل روی بازی‌های دوبعدی کار کرده بودند، برای آن‌ها از دوران کنسول‌هایی با حافظه‌ی چند کیلوبایتی می‌گفتند:

این افراد می‌گفتند ما به شما حسودی می‌کنیم! شما با حافظه‌ی دو مگابایتی سر و کار دارید و می‌توانید هر کاری با آن انجام دهید، درحالی‌که ما در گذشته فقط به چند کیلوبایت دسترسی داشتیم.

البته درنهایت هم وظیفه‌ی فشرده‌سازی اطلاعات روی سی‌دی و نحوه‌ی استفاده‌ی حداکثری از ظرفیت آن برعهده‌ی همین گروه باتجربه افتاد که از قبل با چنین مسائلی سر و کار داشتند. اطلاعات روی بخش‌های خارجی سی‌دی سریع‌تر از بخش‌های داخلی و نزدیک به مرکز آن خوانده می‌شود و این قضیه برای بازی‌ای مثل تکن از اهمیت بالایی برخوردار بود و به‌دلیل شناخت بعضی از اعضای گروه از این قضیه، آن‌ها نه‌تنها توانستند یکی از پیچیده‌ترین بازی‌های اوایل دوران پلی‌استیشن را روی دیسک جای دهند، بلکه کاری کردند که سرعت بارگذاری (لودینگ) آن هم خیلی بالا باشد. به‌گفته‌ی هارادا:

ماسانوری یامادا مسئول اصلی این کار بود و ما همیشه از او به‌عنوان یک نابغه در این زمینه یاد می‌کنیم. او هنوز هم در نامکو مشغول فعالیت است و یکی از مقامات بالارتبه‌ی استودیو محسوب می‌شود.

در مجموع با اینکه تکن بازی کامل و بی‌نقصی نبود و حتی بعضی ایرادات آن به قول خود هارادا اساسی بودند، ولی در جذب مخاطبان پلی‌استیشن عملکرد درخشانی داشت و معروف‌ترین مجله‌ی بازی ژاپن یعنی فامیتسو به آن امتیاز ۳۸ از ۴۰ را داد و سایر منتقدان هم روی خوشی به آن نشان دادند. دراین‌میان اتفاق جالبی هم برای بازی افتاده بود و بعد از محبوبیت نسخه‌ی کنسولی، نسخه‌ی آرکید بازی هم ناگهان با استقبالی به‌مراتب بیشتر از قبل مواجه شده بود. علت ماجرا هم این بود که گیمرها درون خانه به بازی می‌پرداختند و حرفه‌ای می‌شدند و سپس با ورود به مراکز تفریحی، قدرت خود را در دستگاه‌های آرکید به رخ رقبا می‌کشیدند.

موفقیت‌های تکن باعث شد نامکو خیلی زود به فکر تولید نسخه‌ی دوم بیافتد و درحالی‌که تنها چهار ماه از انتشار نسخه‌ی اول برای پلی‌استیشن گذشته بود، تکن 2 روی دستگاه‌های آرکید ارائه شد؛ اثری که بخشی از ایده‌های آن در همان زمان ساخت نسخه‌ی اول به ذهن اعضای استودیو رسیده بود. این‌بار دامنه‌ی فعالیت هارادا هم در تولید بازی بیشتر شده بود و برای مثال او صداپیشگی شخصیت‌های یوشیمیتسو و مارشال لا را برعهده داشت و طراحی انیمیشن‌های کوما هم برعهده‌ی او بود. نسخه‌ی پلی‌استیشن تکن 2 با عرضه در ماه مارس ۱۹۹۶ توانست یک‌بار دیگر به اثری جذاب برای طرفداران بازی‌های مبارزه‌ای تبدیل شود و با کسب امتیازهای عالی و فروشی که به ۳.۳۷ میلیون نسخه می‌رسید، نامکو را بیش‌ازپیش به ادامه دادن این مجموعه امیدوار کند.

تکن 3 به‌عنوان پیشرفته‌ترین نسخه‌ی تکن تا آن روز اوایل سال ۱۹۹۷ برای آرکید و یک سال پس از آن برای پلی‌استیشن منتشر شد و هارادا هم دوباره در تولید بازی ارتقای مقام پیدا کرده و به یکی از طراحان اصلی آن تبدیل شده بود؛ بازی‌ای که از هر جهت نسبت به دو نسخه‌ی قبلی پیشرفتی چشم‌گیر داشت و نه‌تنها به یکی از بهترین آثار مبارزه‌ای تاریخ تبدیل شد، بلکه از نظر منتقدان با کسب میانگین امتیاز ۹۶ جایگاهی فوق‌العاده را بین تمام بازی‌های ویدیویی از آنِ خود کرد. همین کیفیت بالای تکن 3 هم باعث شد فروش بازی این‌بار به ۴.۶۴ میلیون نسخه برسد تا از هر لحاظ با یکی از بزرگ‌ترین نسخه‌های تکن طرف باشیم.

دانلود ویدیو از آپارات

این مجموعه‌ی محبوب در سال‌های بعد از آن هم به حیات خود ادامه داد و با از راه رسیدن کنسول بعدی سونی، شاهد عرضه‌ی نسخه‌های تازه‌ای از آن بودیم که اولین مورد بازی تکن تگ تورنمنت در سال ۲۰۰۰ بود. این بازی که نسخه‌ی آرکید آن در سال ۱۹۹۹ منتشر شده بود، اولین نسخه‌ی تکن بود که کاتسوهیرو هارادا کارگردانی آن را برعهده داشت؛ نقشی که او بعدها در اکثر نسخه‌های این مجموعه ایفا کرد و به‌تدریج به شخص اول دنیای تکن تبدیل شد. هارادا که این روزها جزو کارگردان‌های شناخته‌شده‌ی دنیای بازی محسوب می‌شود، در مورد حضور خود در این صنعت و اختلاف نظر با والدینش در اولین روزهای استخدام در نامکو می‌گوید:

پدر و مادر من از آن دسته آدم‌های وظیفه‌شناسی بودند که همیشه در خدمت مملکت خود هستند. من دو خواهر بزرگ‌تر از خودم هم داشتم، ولی تنها فرزند پسر خانواده بودم و بنابراین والدینم انتظارات زیادی از من داشتند و ترجیح می‌دادند در جایی مثل بانک یا شرکت بازرگانی کار کنم و به اصطلاح یک Salaryman باشم (عبارتی که در ژاپن به‌معنای کارمندان سخت‌کوشی است که ساعت‌ها بدون خستگی به انجام وظیفه می‌پردازند). به‌همین دلیل وقتی جذب صنعت بازی شدم، تا یک دهه به آن‌ها چیزی از حضور در تیم تولید تکن نگفتم. چرا که درک این قضیه برای آن‌ها بسیار سخت بود و از آنجایی که در زمان جوانی خود با بازی‌های ویدیویی سر و کار نداشتند، نمی‌توانستند این کار را به‌عنوان یک شغل واقعی بپذیرند و ممکن بود نگران آینده‌ی من شوند.

بعد از تکن تگ تورنمت، نسخه‌ی فرعی دیگری از بازی با نام تکن ادونس برای کنسول دستی گیم‌بوی ادونس منتشر شد تا به اولین نسخه‌ی کنسولی غیر از پلی‌استیشن تبدیل شود. سپس تکن 4 در سال ۲۰۰۱ برای آرکید و یک سال بعد برای پلی‌استیشن 2 منتشر شد که این بازی هم عرضه‌ی موفقیت‌آمیزی داشت و پس از آن نوبت به تکن 5 رسید؛ بازی‌ای که در سال ۲۰۰۴ برای آرکید و یک سال بعد برای پلی‌استیشن 2 منتشر شد و در سال ۲۰۰۶ هم نسخه‌ی PSP آن وارد بازار شد. درنهایت هم والدین هارادا ازطریق همین بازی متوجه حضور پسر خود در نامکو شدند؛ آن هم ازطریق دیدن تصویر او در یکی از تبلیغات تکن 5:

تکن مجموعه‌ای خشن است و از آن طرف من در خانواده‌ای سخت‌گیر بزرگ شده بودم؛ خانواده‌ای که در آن درس خواندن خیلی مهم بود و باید به ورزش‌های حرفه‌ای می‌پرداختیم و سراغ درگیری‌های خیابانی نمی‌رفتیم. به همین خاطر به‌جای اینکه به آن‌ها حقیقت را در مورد کار روی بازی‌های تکن بگویم، مثلاً می‌گفتم روی بازی Prop Cycle کار می‌کنم (بازی‌ای هواپیمایی/مسابقه‌ای برای دستگاه‌های آرکید ژاپن) یا بعدها گفتم سرگرم کار روی Taiko no Tatsujin هستم (سری بازی‌های موزیکال و ریتمی نامکو که با ساز درام سر و کار دارند). ولی سرانجام موضوع ازطریق تبلیغ تکن 5 لو رفت!

تکن 6 که اولین نسخه‌ی این مجموعه بعد از پیوستن شرکت‌های نامکو و باندای به یکدیگر و تشکیل باندای نامکو بود، اولین بازی تکن هم محسوب می‌شد که انحصار کنسول‌های خانگی سونی را کنار زد و در سال ۲۰۰۹ یعنی دو سال پس از عرضه‌ی نسخه‌ی آرکید، درکنار پلی‌استیشن 3، برای ایکس‌باکس 360 هم منتشر شد و نسخه‌ای هم مخصوص PSP داشت. پس از آن تکن تگ تورنمنت 2 در سال ۲۰۱۲ از راه رسید که این‌بار کنسول Wii U هم درکنار دو کنسول سونی و مایکروسافت میزبان آن بود و در همان سال تکن 3D هم برای کنسول دستی 3DS ارائه شد.

مدل هیهاچی در اولین و آخرین نسخه تکن

یکی از جالب‌ترین اتفاقات در مجموعه‌ی تکن هم مربوط‌به همان سال ۲۰۱۲ می‌شود که چیزی نیست جز Street Fighter X Tekken؛ بازی‌ای که شاید کمتر کسی تصور می‌کرد روزی آن‌را تجربه کند، ولی با همکاری کپکام و نامکو رنگ واقعیت به خود گرفت و طراحان کپکام توانستند با تولید این بازی، اثری با ترکیب شخصیت‌های محبوب هر دو مجموعه را به هواداران روی پلتفرم‌های مختلفی از پلی‌استیشن 3 و ایکس‌باکس 360 تا کامپیوتر، ویتا و iOS تقدیم کنند. از همان دوران قرار بوده روزی بازی Tekken X Street Fighter را هم تجربه کنیم که هنوز خبری از آن نشده است؛ بازی‌ای که اگر روزی توسط نامکو تولید شود، برخلاف گیم‌پلی دوبعدی محصول کپکام حالتی سه‌بعدی و مشابه بازی‌های تکن خواهد داشت. البته Street Fighter X Tekken تنها اثر ترکیبی با حضور شخصیت‌های تکن نبود و آن‌ها یک‌بار هم در سال ۲۰۰۵ با بازی Namco X Capcom وارد بازی‌ای نقش‌آفرینی-تاکتیکی شدند که محصول Monolith Soft بود و به دارندگان پلی‌استیشن 2 اجازه‌ی تجربه‌ی داستانی با حضور شخصیت‌های متنوع هر دو شرکت را می‌داد؛ اثری که مهمانان تکن آن عبارت بودند از افرادی چون هیهاچی میشیما، جین کازاما و کینگ.

در سال ۲۰۱۳ شاهد نسخه‌ی Free to Play این مجموعه با نام Tekken Revolution برای پلی‌استیشن 3 بودیم و دو سال بعد هم نوبت به جدیدترین نسخه‌ی اصلی بازی یعنی تکن 7 رسید تا برای دستگاه‌های آرکید ارائه شود؛ بازی‌ای که بعدها در سال ۲۰۱۷ برای پلی‌استیشن 4، ایکس‌باکس وان و کامپیوتر منتشر شد؛ اثری که توانسته است موفقیت زیادی را نصیب نامکو کند و طبق آخرین آمار منتشرشده، پنج میلیون نسخه از آن فروخته شده است. البته تکن 7 آخرین نسخه‌ی این مجموعه نبوده و بعد از آن هم شاهد انتشار نسخه‌ی موبایلی از بازی در سال ۲۰۱۸ بودیم که به‌دلیل عدم موفقیت، سرورهای آن خیلی زود بسته شد؛ نسخه‌ای که اولین بازی موبایلی تکن محسوب نمی‌شود و در سال ۲۰۱۰ هم بازی دیگری با نام Tekken Resolute برای پلتفرم جاوا عرضه شده بود که تفاوت‌های زیادی با نسخه‌های دیگر داشت، از جمله گرافیک بازی که کاملاً دوبعدی بود و شکل و شمایلی کارتونی داشت. همچنین در سال ۲۰۱۱ شاهد عرضه‌ی بازی Tekken Bowl براساس یکی از مینی‌گیم‌های تکن بودیم که برای iOS منتشر شد. البته این بازی تنها نسخه‌ی موبایلی تکن در سال ۲۰۱۱ نبود و Tekken Arena هم در آن سال با تمرکز روی بازی آنلاین برای موبایل‌ها عرضه شده بود. دو سال بعد از آن هم Tekken Card Tournament برای سیستم‌عامل‌های اندروید و iOS منتشر شد که همان‌طور که از نام آن نیز مشخص است، ارتباط تنگاتنگی با کارت‌های بازی داشت.

مجموعه‌ی تکن درکنار بازی‌های اصلی و فرعی متعددی که در بالا به آن‌ها اشاره کردیم، آثار جانبی دیگری هم داشته است. از Tekken Card Challenge که در سال ۱۹۹۹ برای کنسول دستی ناکام WonderSwan محصول شرکت باندای منتشر شد تا بازی Death by Degrees که در سال ۲۰۰۵ برای پلی‌استیشن 2 عرضه شد و اثری اکشن ماجرایی با المان‌های Beat 'em up بود که بازیکن را در نقش نینا ویلیامز، یکی از شخصیت‌های معروف تکن قرار می‌داد؛ بازی‌ای که با استقبال خوبی از طرف منتقدان و گیمرها همراه نشد.

همچنین درکنار بازی‌های ویدیویی تکن، تا امروز شاهد حضور این مجموعه در رسانه‌های دیگر هم بوده‌ایم، از جمله انیمه‌ی Tekken: The Motion Picture که در سال ۱۹۹۸ به‌دست علاقمندان رسید، فیلم تکن محصول ۲۰۰۹ که اثری ضعیف و بی‌کیفیت بود که نه فروش خوبی کرد و نه نقدهای مناسبی به‌دنبال داشت و همین‌طور Tekken: Blood Vengeance که انیمیشنی سه‌بعدی بود و داستان خود را بین نسخه‌های پنجم و ششم روایت می‌کرد. به‌جز این‌ها تکن مانگای مخصوص خود را هم در سال ۲۰۰۹ داشته است.

بعد از گذشت ۲۵ سال، هنوز هم در هر نسل شاهد عرضه‌ی نسخه‌ی جدیدی از تکن هستیم و ماجراهای خاندان میشیما و شخصیت‌های متنوع تکن همچنان طرفداران پرشمار خود را دارد؛ بازی‌هایی که هر بار ویژگی‌های جدیدی را معرفی می‌کنند و هنوز هم وقتی بحث بازی‌های مبارزه‌ای می‌شود، تکن یکی از آثاری است که حتماً جایی در این بحث‌ها خواهد داشت. شما همراهان زومجی در مورد این مجموعه چه نظری دارید؟ آن‌را از چه نسخه‌ای دنبال کرده‌اید و چه انتظاراتی از بازی بعدی تکن دارید؟ نظرات خود را با ما درمیان بگذارید.