چگونه میتوانیم از غرق شدن تایتانیک نجات پیدا کنیم؟
به نقل از یاهو، فیلم Titanic همچنان محبوبترین اثر سینمایی در ژانر فاجعه بقا در تاریخ محسوب میشود. اما اگر شب ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ واقعاً روی کشتی رؤیاها حضور داشتید، چه کاری میتوانستید انجام دهید تا از غرق شدن آن جان سالم به در ببرید؟ در گفتوگویی که هفته گذشته برای گزارش ویژه هالیوودریپورتر انجام شد، این سؤال مستقیماً از جیمز کامرون، نویسنده و کارگردان برنده اسکار این فیلم پرسیده شد و او پاسخی هوشمندانه و البته غافلگیرکننده ارائه داد.
نکته جالب اینجا است که سؤال با دقت خاصی مطرح شده بود: «اگر بهتنهایی و بهعنوان یک مسافر درجه دو در تایتانیک حضور داشتید و کشتی با کوه یخ برخورد میکرد، چه میکردید؟» تنها سفر کردن از این جهت اهمیت دارد که مردی که همراه خانوادهاش است، طبیعتاً بقای آنها را بر نجات خودش ترجیح میدهد.
انتخاب درجه دو هم به این دلیل بود که طبق آنچه در فیلم کامرون دیدهایم، بسیاری از مسافران درجه سه در طبقات پایین گیر افتادند و عملاً شانسی برای نجات نداشتند، درحالیکه مسافران درجه یک بهترین موقعیت را برای سوار شدن به قایقهای نجات داشتند؛ هرچند سو تعبیر چارلز لایتولر، افسر دوم از دستور اول زنان و کودکان باعث شد برخی قایقها حتی با ظرفیت کامل هم حرکت نکنند. جالبتر اینکه خود کامرون بارها این سناریو را برای خودش مرور کرده است.
کامرون میگوید: «همیشه راههای جالبی برای فرضیات مختلف وجود دارد. یکی از بازیهایی که با کارشناسان تایتانیک انجام میدهم این است که اگر با دانش امروز و با امکان صحبت با کاپیتان، چطور میشد همه را نجات داد؟ سناریوی دیگر این است که تصور کنی یک مسافر زمان هستی، به گذشته میروی تا غرق شدن کشتی را ببینی، اما دستگاه بازگشتت از کار میافتد و ناگهان میفهمی واقعاً گیر افتادهای و باید نجات پیدا کنی.»
به گفته کامرون، اگر به روش معمول نتوانید جایگاهی در قایق نجات پیدا کنید، بهترین تصمیم این است که کنار بدنه کشتی بایستید و منتظر لحظه به آب انداختن یکی از قایقها شوید. درست در همان لحظه، از کشتی بپرید و خودتان را به قایق تازه به آب افتاده برسانید. او توضیح میدهد که اگر فاصله زیاد نباشد، بدن انسان میتواند شوک کوتاه آب منفی ۲ درجه سانتیگراد را تحمل کند. در آن شرایط، مسافران داخل قایق به احتمال زیاد شما را بالا میکشند، چون هنوز افراد زیادی از روی عرشه شاهد ماجرا هستند.
کامرون در ادامه میگوید: «بیشتر مردم جرئت پریدن به آب را نداشتند. آنها واقعاً باور نمیکردند کشتی قرار است غرق شود. اما اگر مطمئن بودی که کشتی نابود میشود و جایی در قایق نداشتی، باید درست کنار قایق و لحظهای که جدا میشود به آب بپری. وقتی قایق دور شود، دیگر کارت تمام است. آیا وقتی تایتانیک هنوز آنجاست و همه دارند نگاه میکنند، اجازه میدهند غرق شوی؟ نه. تو را بالا میکشند و افسرها هم میگویند: خب، دیگه کاری از دستم برنمیاد. قایق شماره چهار انتخاب خوبی برای این کار بود.»
در فیلم Titanic جک داوسون با بازی لئوناردو دیکاپریو تصمیم میگیرد تا آخرین لحظه روی کشتی بماند؛ تصمیمی که با اطلاعاتی که در آن زمان داشت منطقی بهنظر میرسید، چون نمیدانست کمکرسانی از کشتی دیگر حدود دو ساعت بعد از غرق شدن تایتانیک انجام میشود. از دید امروزی، شاید بهترین تصمیم این بود که رز با بازی کیت وینسلت روی قایق نجات بماند تا جک شانس بیشتری برای زنده ماندن روی آن تکه چوب شناور معروف داشته باشد.
اما همین انتخابهای احساسی بخشی از جذابیت فیلم است؛ جایی که مخاطب میتواند مدام از خودش بپرسد: «اگر جای آنها بودم، چه کار میکردم؟» و شاید همین پرسش بیپاسخ است که تایتانیک را بعد از این همه سال، همچنان زنده نگه داشته است.