اطلاعات تکان دهنده‌ای از وضعیت بروس ویلیس منتشر شد
به نقل از Comingsoon، اما همینگ ویلیس، همسر بروس ویلیس، بازیگر سرشناس هالیوود، در گفت‌وگویی تازه با شبکه ABC در برنامه‌ای با عنوان Emma & Bruce Willis: The Unexpected Journey به‌روزرسانی تکان‌دهنده‌ای از روند درمان زوال عقل او ارائه داد. به گفته همینگ ویلیس، بروس اکنون در خانه‌ای یک‌طبقه و مجزا که در نزدیکی محل سکونت خانواده قرار دارد زندگی می‌کند؛ تصمیمی که همسر او از آن به‌عنوان «یکی از سخت‌ترین انتخاب‌های زندگی‌اش» یاد کرد.
این جدایی برای آن بوده است که ویلیس بتواند تحت مراقبت شبانه‌روزی قرار گیرد؛ اقدامی که اما باور دارد همان چیزی است که خود بروس نیز برای آسایش خانواده‌اش می‌خواست. او در ادامه گفت: «اول از همه می‌دانستم بروس چنین چیزی را برای دختران‌مان می‌خواست. او همیشه ترجیح می‌داد خانه محیطی متناسب با نیازهای آن‌ها باشد، نه نیازهای خودش.»
همینگ ویلیس توضیح داد این تصمیم تنها برای مراقبت از بروس نبوده است، بلکه برای فراهم کردن آرامش بیشتر دختران ۱۳ و ۱۱ ساله‌شان نیز ضروری به‌نظر می‌رسید. او اشاره کرد که نگران سر و صدا یا موقعیت‌هایی بود که می‌توانست باعث برانگیختگی یا ناراحتی بروس شود و همین موضوع حتی بر روابط اجتماعی فرزندانشان نیز تاثیر گذاشته بود.
«گاهی فکر می‌کردم والدین دیگر حاضر نباشند بچه‌هایشان را برای وقت‌گذرانی به خانه ما بفرستند. همین باعث شد نه‌تنها من منزوی شوم بلکه خانواده‌مان هم در انزوا قرار بگیرد. این شرایط واقعا سخت بود؛ بسیار سخت.»
با وجود این فاصله، وی تأکید کرد که خانه جدید بروس نزدیک است و خانواده همچنان صبحانه و شام را در کنار یکدیگر سپری می‌کنند: «این خانه پر از عشق، گرما، مراقبت و خنده است.»
بروس ویلیس در سال ۲۰۲۲ پس از ابتلا به آفازی (اختلال زبانی که توانایی برقراری ارتباط را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد) از دنیای بازیگری کناره گرفت. یک سال بعد، رامر، دختر او اعلام کرد بیماری‌اش پیشرفت کرده و به دمانس فرونتوتمپورال تبدیل شده است.
تالولا ویلیس، دختر بروس ویلیس و دمی مور، نیز در سال ۲۰۲۳ در مقاله‌ای برای مجله Vogue به احساسات خود و خانواده نسبت به این بیماری پرداخت و آن را «آغاز سوگواری» توصیف کرد. او نوشت که خانواده مدت‌ها متوجه تغییراتی در ویلیس بودند، اما در ابتدا این مشکلات به آسیب شنوایی ناشی از سال‌ها حضور در فیلم‌های اکشن نسبت داده می‌شد: «مدت زیادی می‌دانستم چیزی درست نیست. ابتدا فقط یک نوع بی‌تفاوتی مبهم بود که فکر می‌کردیم ناشی از ضعف شنوایی است. اما به‌مرور این بی‌پاسخی گسترده‌تر شد و حتی گاهی آن را به خودم می‌گرفتم.»