آخر هفته چه فیلمی ببینیم: از The Howling تا A Most Violent Year
فیلم زوزه کشیدن، یک اثر رمانتیک کمدی با حضور ریچل مک‌آدامز و لوک ویلسون، روز تعلیم و در آخر فیلم A Most Violent Year با نقش‌آفرینی جسیکا چستین.
زومجی در این مقاله‌ی معرفی فیلم سینمایی آثاری را معرفی می‌کند که پرشده از هنرنمایی‌های تماشایی هستند؛ از یک درام پلیسی به نویسندگی دیوید آیر با درخشش دنزل واشینگتن و ایتن هاک تا یک اثر خانوادگی امیدبخش با بازی سارا جسیکا پارکر.
شماره‌ی ۲۲۷ سری مقالات «آخر هفته چه فیلمی ببینیم؟» با معرفی یک فیلم گرگینه‌محور عجیب به پایان رسید و شماره‌ی ۲۲۸ این مجموعه با چنین اثری آغاز می‌شود؛ یک فیلم کم‌خرج و متعلق به سال‌ها قبل که هنوز آن وحشت خاص گره‌خورده به گرگینه‌ها را تقدیم تماشاگرهایی می‌کند که به فرو بردن خود در فضاسازی‌های شدیدا دلهره‌آور علاقه دارند.
The Howling (1981)
کارن پس از اینکه به سختی مواجهه با یک قاتل سریالی دهشتناک را پشت سر می‌گذارد، دچار فراموشی می‌شود. او که یک گوینده‌ی خبر تلویزیونی بوده است، همراه همسر خود بیل به توصیه‌ی پزشک به منطقه‌ای خاص فرستاده می‌شود. اما درحالی‌که او قدم به این مکان گذاشت تا کابوس‌های تکان‌دهنده‌ی را پشت سر بگذارد، کابوس‌های تازه و به مراتب میخکوب‌کننده‌تر، آماده‌ی پذیرایی از وی شده‌اند.
فیلم The Howling در عین ساخته شدن با بودجه‌ی پایین و پذیرش کامل تمام محدودیت‌های سینمایی چهار دهه‌ی قبل، همچنان یکی از برترین تجربه‌های گرگینه‌محور را ارائه می‌دهد. زیرا وحشت در اکثر مواقع وابسته به فضاسازی است؛ وابسته به اینکه مخاطب باور کند مثل شخصیت‌ها در یک محیط پرخطر گرفتار شد و آن موجود مهیبی که سایه‌ی او روی دیوار هم ترسناک به نظر می‌رسد، توانایی آسیب زدن به وی را دارد. وقتی در تجربه‌ی کلی چنین آثاری غرق شده باشیم، دیگر گریم‌های قابل قبول هم می‌توانند جلوتر از CGIهای روز ما را درگیر ترس از دشمنان مخوفی کنند که حتی تفکر راجع به اسطوره‌شناسی آن‌ها هم تاثیرگذاری وحشت فیلم روی بیننده را افزایش می‌دهد.
Training Day (2001)
دنزل واشنگتن در اوج لیاقت با این اثر موفق به کسب دومین جایزه‌ی اسکار خود شد؛ فیلمی که در آن یک پلیس ساده با یک کارآگاه حرفه‌ای و خاص همراه می‌شود تا قدم به دل نقاط تاریک شهر پر از جنایت بگذارد. تفاوت رویکردهای آن‌ها به‌عنوان مامورهای قانون مدام به چشم می‌آید؛ مخصوصا با تمرکز آنتوان فوکوآ یعنی کارگردان اثر روی شیمی فوق‌العاده‌ای که بین ایتن هاک و دنزل واشنگتن برقرار شده است. همراهی مخاطب با قصه‌ی آن‌ها، او را مقابل پیچش‌های داستانی ویژه‌ای قرار می‌دهد که به شکلی انکارناپذیر، درگیرکننده و قدرتمند هستند. تماشای روز تعلیم حدودا دو ساعت زمان می‌برد و بدون شک اثر مورد بحث شایستگی دریافت دو ساعت از اوقات فراغت من و شما را دارد.
Training Day یکی از آن آثاری است که شاید بهترین دور تماشای آن دقیقا همان بار اول باشد. چرا که این فیلم از عدم آگاهی مخاطب نسبت به داستان استفاده‌ی درستی می‌کند و به اصطلاح بارها تماشاگر را در لبه‌ی صندلی نگه می‌دارد. البته که جزئیات داستانی و اجرایی محصول مورد بحث سبب می‌شوند که لیاقت چند مرتبه تماشا و موشکافی بیشتر را داشته باشد. ولی خیلی‌ها پس از همراهی با آلونزو هریس آرزو کرده‌اند که یک بار دیگر «اولین تماشای فیلم Training Day» را تجربه کنند.
The Family Stone (2005)
برخلاف تمام آثار دیگر معرفی‌شده در این مقاله که با جدیت فراوان داستان می‌گویند و برای مخاطب بزرگسال ساخته شده‌اند، فیلم The Family Stone اثری سرخوشانه است؛ یک درامدی (کمدی-درام) رمانتیک با نقش‌آفرینی دایان کیتن، کلر دینز و ریچل مک‌آدامز.
داستان درباره‌ی زنی است که قدم به خانه‌ی شلوغ مردی می‌گذارد که زندگی خود را با او شریک شده است. خانواده‌ی گسترده هم با تمام سخت‌گیری‌های خاص خود می‌تواند زندگی در خانه را برای وی دشوار کند. در نتیجه قصه به شکلی قابل لمس برای بسیاری از انسان‌ها، با محوریت تلاش شخصیت برای پیدا کردن جایگاه خود در محیط جدید جلو می‌رود. موقعیت‌های خنده‌آور به وجود می‌آیند و بعضی از اعضای خانه بیش از حد به حضور او در این‌جا واکنش نشان می‌دهند. در این بین شاید تنها وجه تشابه فیلم The Family Stone با اثر تلخ و تندی که در پارگراف بعدی معرفی خواهد شد، بهره‌برداری درست و به‌جا هر دو آن‌ها از قدرت بازیگرهای کاربلد باشد.
A Most Violent Year (2014)
قدرت اصلی فیلم A Most Violent Year به‌عنوان یک درام جنایی پرتعلیق از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد که محدودشده به تیراندازی‌ها و سکانس‌های اکشن خود نیست. قدرت تیم بازیگری اثر که اسکار آیزاک و جسیکا چستین به وضوح در آن می‌درخشند، در همراهی با فیلم‌نامه‌ی اورجینال جی. سی. چندور موقعیت‌هایی را خلق می‌کند که در آن پرتاب دیالوگ‌ها از سوی شخصیت‌های مختلف به سمت یکدیگر می‌تواند هیجانی شبیه یک تعقیب‌وگریز عالی را به مخاطب انتقال دهد.
این حقیقت که در بسیاری از سکانس‌ها افراد در حال بازی خوردن هستند، دنبال کردن قصه را برای مخاطب جذاب می‌کند. زیرا بارها و بارها می‌فهمیم که کدام کاراکتر فکر می‌کند بر موقعیت مسلط است و کدام شخصیت واقعا شرایط را تحت کنترل خود دارد. البته که در این جهان پرآشوب، همه ممکن است ناگهان بفهمند که از هیچ قدرتی برخوردار نیستند.
به چالش کشیده شدن پویای شخصیت‌ها در موقعیت‌های داستانی مختلف به بازیگرها فرصت بیشتری برای نمایش توانایی‌های خود می‌دهد. کدهای اخلاقی به چالش کشیده می‌شوند، تجارت‌ها به خطر می‌افتند و نیویورک دهه‌ی ۸۰ میلادی جلوه‌ای ترسناک به خود می‌گیرد. بی‌دلیل نیست که اشاره‌ای به خلاصه‌ی داستان اصلی فیلم A Most Violent Year نکردم. اگر به سبک داستان‌گویی اثر و بازیگرهای آن علاقه دارید، شاید از غرق شدن بی‌اطلاع در داستان‌گویی آن لذت فراوانی ببرید. البته که ممکن است فیلم Margin Call و فیلم All Is Lost را هم دیده باشید که در آن صورت احتمالا برای یک شانس دادن به اثری از جی. سی. چندور نیازی به خواندن این معرفی ندارد.
