بیوگرافی جو پشی؛ نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل مرد اسکار ۲۰۲۰

جو پشی (Joe Pesci) بازیگر و کمدین ۷۶ ساله متولد امریکا است. احتمالا بسیاری از مخاطبان جو پشی را به واسطه‌ی حضور در فیلم‌های مارتین اسکورسیزی بشناسند. به همین دلیل احتمالا جو پشی به‌عنوان کاراکتری خشن، بددهان و بی‌اعصاب در ذهن بسیاری نقش بسته است. یا شاید برای برخی دیگر، به‌خصوص ما ایرانی‌ها، جو پشی یادآورِ نسخه‌ی جوان خود در فیلم‌های تنها در خانه باشد. به‌هرحال، جو پشی اخیرا نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در اسکار ۲۰۲۰ شده است و این، بهانه خوبی برای پرداختن به زندگینامه حرفه‌ای این بازیگر است.

جو پشی فعالیت خود در هنر را با ورود به صنعت موسیقی آغاز کرده است. او اولین آلبوم خود را در سال ۱۹۶۸ با نام !Little Joe Sure Can Sing منتشر کرد. او در این آلبوم آهنگ‌های مشهورِ پاپِ آن زمان را کاور کرده است. جو پشی در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰ میلادی به همراه فرانک وینسنت به اجرای نمایش‌های کمدی در کلوب‌ها پرداخت. پشی و وینسنت بعدها در فیلم Casino هم‌بازی شدند. جو پشی در سال ۱۹۶۱ در فیلم Hey, Let’s Twist حضور مختصری داشت که البته نام او در فهرست بازیگران فیلم نیز به نمایش درنیامد. جو پشی اولین فیلم خود را در سال ۱۹۷۶ با نام The Death Collector بازی کرد. پشی پس از بازی در اولین فیلم خود، نظر مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو را جلب کرد. به این ترتیب جو پشی با گذشت چهار سال از اولین تجربه بازیگری خود در سینما و در حال که مشغول کار در رستوران بود، به رابرت دنیرو و مارتین اسکورسیزی پیوست. اتفاقی که زندگی حرفه‌ای جو پشی را تحت تاثیر قرار داد. جو پشی در اولین همکاری خود با مارتین اسکورسیزی در سال ۱۹۸۰، در فیلم سینمایی Raging Bull یا گاو خشمگین بازی کرد. جو پشی در این فیلم نقش جویی لاموتا را ایفا کرد. پشی برای بازی در گاو خشمگین نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او جایزه مسئولیت‌پذیرترین بازیگر تازه‌کار را در بفتا برنده شد. وی همچنین جایزه بهترین بازیگر مرد مکمل را از جامعه ملی منتقدان دریافت کرد.

جو پشی پس از همکاری با اسکورسیزی به شهرتی نسبی رسید. او دو سال بعد از گاو خشمگین، در سال ۱۹۸۲ در دو فیلم I'm Dancing as Fast as I Can و Dear Mr. Wonderful جلوی دوربین رفت. جو پشی در فیلم Dear Mr. Wonderful ایفای نقش اصلی فیلم یعنی رابی دنیس را برعهده داشت. جو پشی یک سال بعد در دو فیلم دیگر با نام‌های Eureka و Easy Money نقش‌آفرینی کرد. جو پشی یک سال بعد، در سال ۱۹۸۴ در یکی از مهم‌ترین فیلم‌های کارنامه خود یعنی فیلم سینمایی Once Upon a Time in America یا روزی روزگاری در امریکا به کارگردانی سرجیو لئونه بازی کرد. این فیلم به عقیده بسیاری، یکی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ با محوریت مافیا است. جو پشی در این فیلم نقش فرانکی مینالدی را بازی کرد. جو پشی البته برای بازی در نقش شخصیت مکس نیز تست داد. حضور او در نقشِ جزئی‌ترِ فرانکی به از سرِ دوستی او با رابرت دنیرو بود.  جو پشی در همان سال نقش کورادو پاریسی را در فیلم Everybody in Jail نیز بازی کرد. جو پشی در سال ۱۹۸۷ کم‌کار بود. او طی این سال تنها در فیلم سینمایی Man on Fire نقش‌آفرینی کرد. سال ۱۹۸۸ برای جو پشی با ایفای نقش فرانکی لیدئو در فیلم Moonwalker و جان دوس پاسوس در The Legendary Life of Ernest Hemingway یا زندگی افسانه‌ای ارنست همینگوی همراه بود. پشی در ۱۹۸۹ نیز تنها یک فیلم رو پرده داشت و این فیلم Lethal Weapon 2 بود که وی در آن ایفای نقش لئو گتز را برعهده داشت.

سال ۱۹۹۰ برای جو پشی مصادف بود با بازی در چهار فیلم سینمایی. او در این سال فیلم‌های Catchfire و Betsy's Wedding یا عروسی بتسی، Goodfellas یا رفقای خوب و Home Alone‌ یا تنها در خانه را بازی کرد. فیلم سینمایی رفقای خوب دومین همکاری جو پشی با مارتین اسکورسیزی و سومین همکاری او با رابرت دنیرو بود. جو پشی در رفقای خوب نقش تامی دی‌ویتو ظاهر شد. او در رفقای خوب یکی از ماندگارترین شخصیت‌های خود را بازی کرد. گنگستری تندمزاج و بددهان. کسی که به جز نزدیک‌ترین افراد زندگی‌اش، به دیگران کمتر اهمیتی نمی‌دهد و بی‌کمترین ابایی، یک پادوی ساده را به ضرب گلوله به قتل می‌رساند. کاراکتر تامی به‌قدری خشن بود که جو پشی در ابتدا با اجرای سکانس به قتل رساندن کاراکتر اسپایدر به مشکل برخورد چرا که نمی‌توانست توجیه مناسبی برای این کار پیدا کند، پشی در انتها تصمیم گرفت ماجرا را از دریچه‌ی جهان‌بینی کاراکتر بررسی کند و ببیند تامی در آن لحظه چه احساسی دارد. یکی از به یاد ماندنی‌ترین سکانس‌های رفقای خوب، سکانس معروف به ?Funny How است. جایی که جو پشی داستانی تعریف می‌کند و بازیگر مقابلش یعنی رِی لیوتا، جو پشی را «بامزه» خطاب می‌کند و پشی در ادامه او را با عبارت «چطوری بامزه‌ام؟» تحت فشار قرار می‌دهد. گویا اضافه کردن این سکانس پیشنهاد جو پشی بوده است و پشی زمانی‌که در رستوران مشغول به کار بوده، به یک گنگستر گفته که «شما بامزه‌اید.» و البته که آن گنگستر از این توصیف جو پشی استقبال خوبی نکرده است. جو پشی برای بازی در رفقای خوب اسکار بهترین بازیگر مکمل را برد. او پس از دریافت این جایزه با گفتن شش کلمه‌ی «It's my privilege. Thank you» (باعث افتخارمه. ممنون.) یکی از کوتاه‌ترین سخنرانی‌های اسکار پس از بردن جایزه را ادا کرد. وی درباره دلیل چنین سخنرانی کوتاهی ادعا کرد انتظار بردن جایزه را نداشته است.

جو پشی البته در همان سال ۱۹۹۰ برای بازی در تنها در خانه نیز دیده شد. جو پشی یک سال بعد از سالی درخشان، در دو فیلم The Super و JFK بازی کرد. جو پشی در سال ۱۹۹۲ پر کار ظاهر شد و در چهار فیلم جلوی دوربین رفت. او در فیلم سینمایی My Cousin Vinny نقش وینسنت لاگاردیا گامبینی، در فیلم Lethal Weapon 3 نقش لئو گتز، در The Public Eye نقش لئون برنستاین و در Home Alone 2: Lost in New York یا تنها در خانه ۲: گمشده در نیویورک در نقش هری لیم بازی کرد. جو پشی در سال به‌عنوان بازیگر افتخاری در فیلم A Bronx Tale ساخته رابرت دنیرو حضور پیدا کرد. سال ۱۹۹۴ برای جو پشی بازی در دو فیلم Jimmy Hollywood و With Honors را به ارمغان آورد. در سال ۱۹۹۵ اما نوبت به همکای دوباره با مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو رسید. پشی، دنیرو و اسکورسیزی این‌بار در فیلم سینمایی Casino همکاری کردند. جو پشی در این فیلم نقش نیکی سانتورو را بازی کرد. نیکی خلافکاری عصبانی و تندمزاج بود که به دوستی خود با رفیق دیرینه‌اش اهمیت بسیاری می‌داد. پشی برخلاف رفقای خوب برای بازی در کازینو در فصل جوایز دیده نشد.

جو پشی در سال ۱۹۹۷ یعنی دو سال پس از کازینو در دو فیلم 8 Heads in a Duffel Bag و 'Gone Fishin نقش‌آفرینی کرد. جو پشی سال ۱۹۹۸ را با بازی در یک فیلم، یعنی فیلم سینمایی Lethal Weapon 4 به پایان برد. او پس از آن از بازیگری فاصله گرفت و تا سال ۲۰۰۶ در هیچ فیلمی بازی نکرد و در سال ۲۰۰۶ به‌صورت افتخار جلوی دوربین فیلم سینمایی The Good Shepherd قرار گرفت. پشی در سال ۲۰۱۰ جلوی دوربین فیلم Love Ranch رفت. جو پشی زا دنیای بازیگری خداحافظی کرده بود. او در سال ۲۰۱۵ به‌عنوان صداپیشه در انیمیشن A Warrior's Tail حاضر شد. جو پشی قصد بازگشت به سینما را نداشت، حتی زمانی‌که مارتین اسکورسیزی پیشنهاد بازی در فیلم The Irishman را به او داد، با جواب منفی پشی روبه‌رو شد. جو پشی معتقد بود آن‌ها با رفقای خوب و کازینو کار خود را دنیای مافیا انجام داده‌اند. اما رابرت دنیرو و مارتین اسکورسیزی همواره اصرار داشتند که The Irishman روایتی تازه از مافیا را برای تعریف کردن دارد. دنیرو و اسکورسیزی درنهایت موفق شدند و جو پشی چراغ سبز را نشان داد. به این ترتیب جو پشی، رابرت دنیرو و آل‌پاچینو برای اولین‌بار در یکی از فیلم‌های مارتین اسکورسیزی همبازی شدند. چهره این بازیگران به‌لطف تکنولوژی مورد استفاده در فیلم جوان شد. جو پشی در هرچه در رفقای خوب و کازینو عصبانی و تند مزاج بود، در The Irishman‌ یا مرد ایرلندی آرام و ساکت بود. او در ایرلندی ایفای نقش راسل بافالینو را برعهده گرفت. جو پشی نه‌تنها به سینمای مارتین اسکورسیزی بازگشت، که در فیلم جدید او درخشان ظاهر شد. جو پشی یکی از نامزدهای بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در اسکار 2020  است.

فیلم‌ها

---