در نظر گرفتن Danger Zone 2 به عنوان دنباله معنوی سری Burnout، شاید بی‌مزه‌ترین شوخی امسال از سوی یکی از ناامید‌کننده‌ترین استودیوهای چند سال اخیر باشد. با بررسی این بازی همراه زومجی باشید.

اگر همین الان از ما بخواهند که بهترین ریسینگ‌های اکشنی را که تا به‌حال تجربه کرده‌ایم نام ببریم، بعید است، یا اصلا غیرممکن است که از سری Burnout غافل شویم. مجموعه فوق‌العاده‌ای که همین چندماه پیش، انتشار ریمستری از نسخه Paradise آن برای کنسول‌های نسل هشتمی، کلی ما را خوشحال کرد و باعث شد تا خاطرات زیادی در ذهنمان مرور شود. مجموعه‌ای که توسط استودیو کرایتریون گیمز توسعه داده می‌شد و بنابه دلایلی که احتمالا خودتان هم می‌دانید، پرونده‌اش بسته شد و به همین خاطر هم دیگر مدت‌ها خبری از یک ریسینگ اکشن، پرهیجان و بی‌عیب و نقص در میان بازی‌های این سبک نبود تا اینکه مطلع شدیم موسسان اصلی کرایتریون گیمز، استودیو جدیدی به نام Three Fields Entertainment احداث کرده‌اند و دوباره قرار است سراغ ساخت بازی‌هایی بروند که تخصصشان در آن است. خبر خوشحال‌کننده‌ای که خیلی زود با انتشار اولین بازی‌های این استودیو ما را به سمت این خواسته کشاند که اصلا همان بهتر که خبری از ریسینگ‌های اکشن و دنباله‌های معنوی Burnout نباشد. بازی Danger Zone 2 هم دست‌پخت جدیدی از تری فیلدز اینترتینمنت است که بد بودنش خیلی تعجب برانگیز نیست، اما چیزی که باعث می‌شود شاخ دربیاوریم، این است که چگونه روسای سابق یکی از بهترین استودیوهای ریسینگ‌ساز جهان، می‌توانند تا این حد بازی‌های بی‌هدفی روانه بازار کنند.

Danger Zone 2

بازی به هیچ وجه تنوعی در محیط‌ها یا حالت بازی خود ارائه نمی‌دهد و خیلی سریع تکراری می‌شود

بازی Danger Zone 2 از همان مراحل اولیه‌اش، یادآور نسخه‌های اولیه مجموعه Burnout است. جایی که شما در ماموریت‌هایی کوتاه وظیفه دارید تا در محل معینی از نقشه، یک تصادف زنجیره‌ای فاجعه‌بار به راه بیندازید و تاجایی که می‌توانید ماشین‌های بیشتری را به این مهلکه بکشانید و صدمات بیشتری به ان‌پی‌سی‌های نگون‌بخت وارد کنید و به طرز عجیبی تمام مراحل بازی به جز دو مورد استثنا، همین سناریو را تکرار می‌کنند. باید این را بگویم که این بازی در بهترین حالتش می‌تواند نسخه‌ای جداگانه برای یکی از چندین حالتِ بازی جذاب سری Burnout باشد، اما نکته جالب این است که همان‌هایی که آن بازی فوق‌العاده را ساخته بودند، الان حتی توانایی کپی‌برداری ساده از روی همان بازی را هم ندارند که شاید در آن صورت لااقل می‌توانستیم برچسب یک ریمستر خاطره‌انگیز یا یک دنباله معنوی نوستالژیک را کنار دنجر زون 2 بچسبانیم، حالا با این هم کاری نداریم که گرافیک بازی خیلی هم چیز دندان‌گیری نیست. بازی سعی می‌کند تا با سخت‌تر کردن دست‌یابی به امتیازات بالاتر، ارزش تکرار مراحل را بالا ببرد، اما اشکال کار اینجا است که اصلا جذابیتی در Danger Zone 2 دیده نمی‌شود که تازه بازیکن میلی به تکرار مراحلش هم داشته باشد.

تنوع مراحل و محیط‌های بازی چیزی در حد صفر است. با اینکه قبل از ورود به بازی متوجه می‌شویم که مراحل در قالب سه بخش متفاوت ارائه می‌شوند، اما تا آخر بازی هم قطعا نمی‌توانید متوجه شوید که اصلا این دسته‌بندی بر چه اساسی انجام گرفته است. مهم‌ترین چیزی که می‌توانست این سه بخش را از هم متمایز کند، حداقل عوض شدن مسیرهای بازی است، اما از همان اول تا آخر بازی شما در بزرگراه‌های خسته‌کننده‌ای قرار دارید و فقط در دو سه مرحله پیش می‌آید که وارد جاده‌‌های متفاوتی شوید. از طرفی، طراحی مراحل بازی نیز به شدت ضعیف و بی‌هدف پی‌ریزی شده است. برای مثال یکی از مراحل میانی Danger Zone 2 در شب جریان دارد و این باعث می‌شود تا ذره‌ای امیدوار شویم که حداقل از این به بعد کمی تنوع در بازی شاهد خواهیم بود، اما خیلی جالب است که استفاده از زمان شب فقط محدود به همان یک مرحله می‌شود و باعث می‌شود این سوال را از سازندگان بپرسیم که شما که می‌توانستید با طراحی حالت‌های شب و روز کمی روند اثر خود را جذاب‌تر کنید، پس چرا فقط یک بار در طول بازی این کار را انجام دادید؟ این دقیقا همان سوالی است که در مورد مراحلی که با خودرو فرمول ۱ طی می‌کنیم هم پیش می‌آید. واقعا نمی‌دانم چه چیزی باعث شده است که تری فیلدز تا این حد از انعطاف‌پذیری و متنوع بودن بازی خود جلوگیری کند.

Danger Zone 2

گیم‌پلی Danger Zone 2 در بهترین حالت از ۴ ساعت فراتر نمی‌رود

از این مسئله هم که بگذریم، سیستم گیم‌پلی بازی به گونه‌ای طراحی شده است که پشت سر گذاشتن مراحل اصلا کار سختی نیست. با اینکه هدف شما در بازی ایجاد کوره‌ای از ماشین‌های در حال انفجار است، اما اصلا نیازی به این کار هم ندارید، چرا که سازندگان المان‌هایی در گیم‌پلی طراحی کرده‌اند که باعث می‌شود اگر کمی هوش خود را به کار بگیرید، بدون اینکه خودتان را به زحمت بیندازید، می‌توانید با امتیازات قابل‌قبولی سراغ ماموریت بعدی‌تان بروید. با رسیدن به محلی که شما باید در واقع خودروی خود را منفجر کنید، آیتم‌هایی به علامت اسکناس مشاهده خواهید کرد که اگر به جای به راه انداختن یک تصادف زنجیره‌ای، خودتان را به آن آیتم‌ها برسانید، مطمئن باشید که مرحله را با موفقیت پشت سر خواهید گذاشت. همین کمک بی‌جا هم باعث می‌شود تا عملا بازی چندان سخت و چالش‌برانگیز نباشد.

سازندگان هیچ حالت بازی‌ای را تدارک ندیده‌اند که بازیکن بتواند با خودروی دلخواهش وارد آن شود

هندلینگ خودروها و نحوه کنترل آن‌ها برای یک بازی آرکید به شکل قابل قبولی طراحی شده است و با اینکه می‌توانست بهتر از این‌ها هم ظاهر شود، اما درمیان انبوهی از مشکلات، همین را هم می‌شود غنیمت دانست. البته از حق نگذریم، بازی در القای حس سرعت به بازیکن هم عملکرد خوبی دارد و به خوبی می‌توان هیجان بالای سرعت‌های سرسام‌آور را در بازی تجربه کرد. برخوردها و تخریب‌پذیری خودروهای مقابل نیز به شکل مناسبی به تصویر کشیده شده‌اند تا حداقل کمی از له کردن ماشین‌های مقابل در بازی لذت ببریم، اما چیزی که باز توی ذوقمان می‌زند عدم توازن و نتیجه منطقی در این برخوردها است. اگر بخواهم راحت‌تر بگویم، مثلا ممکن است که یکبار شما با سرعت بالا از پشت به یک ماشین سواری ضربه بزنید و آن را از مسیر خارج کنید، اما ممکن است عین همین اتفاق را با همان ماشین تکرار کنید و این بار ماشین شما از کار بیفتد. همین باعث می‌شود بازیکن در قبال واکنش‌های بازی کمی بلاتکلیف شود و گاهی اوقات در آستانه پایان بازی، پیروزی را با شکست عوض کند.

Danger Zone 2

تخریب‌پذیری خوب و طراحی زیبای خودروها از معدود نکات مثبت بازی محسوب می‌شوند

در ادامه ایرادات بازی، به یکی از مهم‌ترین موارد می‌رسیم و آن هم کوتاه بودن بیش از حد Danger Zone 2 است. به طوری که بازی در مجموع چیزی در حدود ۳ الی ۴ ساعت طول نمی‌کشد تا لیست اسامی سازندگان را به‌تان نشان دهد و از وقتی که پای آن گذاشتید، از شما تشکر کند. درست است که با یک بازی ۲۰ دلاری روبرو هستیم، اما این سبب نمی‌شود که محتوای بازی تا این اندازه هم کم باشد. اینجا، یکی دیگر از کم‌کاری‌های وحشتناک سازندگان هم برملا می‌شود. تیم تری فیلدز خیلی راحت می‌توانست با طراحی یک بخش جداگانه در بازی، به شما این امکان را بدهد که نقشه موردنظر و خودرو دلخواه خود را انتخاب کنید و سپس به ثبت رکوردهای مختلف در آن بپردازید، اما همین راهکار ساده هم توسط اعضای تیم نادیده گرفته می‌شود تا عملا Danger Zone 2 به اثری یک‌بار مصرف تبدیل شود. با توجه به اینکه در طول بازی خودروهای شما غیرقابل تغییر هستند، این شاید تنها روشی بود که سازندگان حداقل به کمک آن می‌توانستند کمی به بازیکن آزادی عمل بدهند و حداقل امکان انتخاب خودروی دلخواهش را به او واگذارد کنند، اما این موضوع حتی در سه مرحله‌ای که به عنوان جایزه‌ی پس از پایان بازی در اختیار شما قرار می‌گیرد هم رعایت نمی‌شود تا از اول تا آخر، همه چیز توسط تیم سازنده به شما تحمیل شود.

اگر فکر می‌کنید که بالاخره از توضیح مشکلات بازی دست برخواهم داشت، سخت در اشتباهید، چون هنوز یک مورد مهم دیگر باقی مانده که به هیچ وجه نمی‌شود آن را از قلم انداخت. ایرادی که به شدت هم جای خالی‌اش در بازی احساس می‌شود، عدم استفاده از موسیقی در بازی است. تصور ریسینگ آرکید بدون موسیقی واقعا سخت است و فقدان آن در Danger Zone 2 پس از چند دقیقه تجربه بازی کاملا شما را آزرده و کلافه می‌کند. از طرفی صداگذاری‌های ماشین‌ها یا برخوردها هم چندان چیز دندان‌گیری نیست که بتوانیم نبود موسیقی را نادیده بگیریم. از لحاظ گرافیک، بازی در مجموع عملکرد قابل قبولی دارد. با اینکه از این نظر کلا با یک اثر نسل هشتمی روبرو نیستیم، اما تخریب‌پذیری‌های خوب و طراحی جذاب خودروهایی که در اختیار بازیکن قرار می‌گیرد، باعث می‌شود تا بازی جلوه بصری زیبایی داشته باشد. با این حال نورپردازی‌ها و کیفیت المان‌های مختلفی که در محیط بازی دیده می‌شوند چندان رضایت‌بخش نیست.

Danger Zone 2

در نهایت، بازی Danger Zone 2 اثری است که می‌توانم بگویم از تجربه‌اش نمی‌توان آن‌طور که باید لذت برد. بازی خیلی سریع تکراری می‌شود، محتوایش در قیاس با قیمتش خنده‌دار است و هیچ ردپایی از تنوع و آزادی عمل در آن دیده نمی‌شود. البته در این میان برخی موارد خوب گاه‌گداری به چشم می‌خورند، اما به قدری تعدادشان کم است که میان ایرادات بازی گم می‌شوند. سازندگان Danger Zone 2 یا واقعا در طول این مدت اخیر بازی ساختن را فراموش کرده‌اند، یا اینکه قصدشان از بازی‌سازی فقط پول درآوردن و سرپا نگه‌داشتن نام و نشان استودیوشان است. به هر حال هر چه که هست، اگر همین روند قرار باشد ادامه پیدا کند، مهال است چیزی در حد و اندازه‌های Burnout را از سوی این استودیو شاهد باشیم.

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.


منبع زومجی

Danger Zone 2

بازی Danger Zone 2 نه توانسته از سری Burnout به درستی الهام بگیرد و نه اصلا کپی خوبی از یکی حالت‌های بازی Burnout به شمار می‌رود. مجموعه‌ای از ایرادات و مشکلات عجیب و غیرقابل چشم‌پوشی این بازی را احاطه کرده است که اجازه نمی‌دهد نقاط قوتش عرض اندامی کند و خودی نشان بدهد. Danger Zone 2 اثری یک‌بار مصرف و نتیجه یک کار شتاب‌زده، عجله‌ای و بدون تفکر است که پتانسیل‌های هدررفته زیادی دارد و به همین دلیل نمی‌تواند تجربه چندان جذابی برای بازیکن باشد.
مهرداد خیاط محمدی

5

نقاط قوت

  • - تنوع نسبتا خوب خودروها
  • - هندلینگ مناسب
  • - طراحی و تخریب‌پذیری خوب ماشین‌ها
  • - القای حس سرعت به بازیکن در حین رانندگی

نقاط ضعف

  • - کوتاه بودن بازی
  • - عدم استفاده از حالت بازی متفاوت با آزادی عمل بیشتر
  • - عدم تنوع محیط‌های بازی
  • - عدم استفاده از موسیقی
  • - نتایج بعضا غیرمنطقی برخوردها
  • - تحمیل خودروها به بازیکن بدون حق انتخاب
اسپویل
برای نوشتن متن دارای اسپویل، دکمه را بفشارید و متن مورد نظر را بین (* و *) بنویسید
کاراکتر باقی مانده