// پنجشنبه, ۵ آذر ۱۳۹۴ ساعت ۲۲:۰۰

گیشه: معرفی فیلم Cop Car

«ماشین پلیس» یکی از فیلم‌های جمع‌و‌جورِ تحسین‌شده‌ی ۲۰۱۵ است. زومجی در این شماره از «گیشه»، نگاهی به این فیلم انداخته است.

cop-car-10 «ماشین پلیس» برای اولین بار در جشنواره‌ی ساندنس امسال اکران شد و درست همانند چیزی که از خصوصیاتِ بزرگ‌ترین گردهمایی سینمای مستقل انتظار داریم، با فیلم ساده و خلوتی طرف هستیم که داستانی آشنا که هرگز کهنه نمی‌شود را بر می‌دارد و آن را از یک روایت نوستالژیک آغاز می‌کند و به تریلری دلهره‌آور و هیجان‌انگیز می‌رساند. خط اصلی داستان فیلم را که بخوانید ممکن است آن را جدی نگیرید و از رویش عبور کنید: دو پسر بچه‌ی ۱۰ ساله یک ماشین پلیس بدون راننده را می‌دزدند. اما صاحب این ماشین یک مامور پلیس معمولی نیست، بلکه از پلیس‌های فاسد و خطرناکی است که سرش توی کارهای خیلی خیلی بدی می‌‌جنبد. به‌شخصه با کمترین انتظار ممکن به تماشای فیلم نشستم. تنها دلیلی که باعث شد وقتم را پای این فیلم ناشناخته بگذارم، بله، همان خلاصه‌ی داستان بود. چون راستش من واقعا عاشق‌ داستانی‌هایی هستم که قهرمانانش پسربچه‌هایی هستند که می‌خواهد ادای بزرگ‌ترها را در بیاورند و صرفا برای خوش‌گذرانی دست به کارهای دیوانه‌وار می‌زنند. دروغ چرا. هنگام شنیدن این‌طور داستان‌ها یاد دوران بازیگوشی خودم و دوستانم می‌افتم و خاطرات عجیبی که ما را به سوی درک دنیای اطراف‌مان سوق داد را به یاد می‌آورم. تازه، این روزها اکثر فیلم‌هایی که روی دوران بلوغ و نوجوانان تمرکز می‌کنند یا بر محور سرطان می‌چرخند یا عاشقانه هستند یا مربوط به یک جامعه‌ آخرالزمانی می‌شوند و دیگر کمتر خبری از فیلم‌های بلوغی که صرفا روی شیطنت‌های بچه‌ها و ماموریت‌هایشان در اطراف محله‌‌هایشان تمرکز می‌کنند، است. cop_car_ver2 از همین سو، وقتی دیدم خبری از «بیماری» و «عشق» و «پسا-آخرالزمان» در خلاصه‌ی داستان «ماشین پلیس» نیست، خوشحال شدم. این می‌تواند همان فیلم دلخواه این روزهای من باشد. اما مطمئن نبودم آیا این «می‌تواند» به حقیقت تبدیل می‌شود و فیلم قادر خواهد بود قولی که داده را عملی کند یا نه. خب، لازم نیست شما هم با عدم اطمینان به تماشای فیلم بنشینید. چون من جلوتر به‌تان جواب می‌دهم که بله، «ماشین پلیس» نه تنها فیلم درخورتوجه‌ای درباره‌ی برخورد سخت بچه‌ها با دنیای واقعی بیرون از کودکی و مرگ معصومیت است، بلکه فارق از این مفاهیم داستانی، به لطف کارگردانی فوق‌العاده‌ و متمرکزِ جان واتس، یک تریلر تنش‌زا و تاثیرگذار هم است. واتس بر هدفی که با این فیلم در سر داشته احاطه داشته و در نهایت به همه‌ی آنها هم دست می‌یابد. از معرفی دو پسربچه‌ی قابل‌باور و نزدیک به مخاطب گرفته تا خلق دنیایی دیوانه به سبک تارانتینو و ترکیب آنها با تکنیک‌های آشنای آثار برادران کوئن در تعلیق‌آفرینی و خشونت که همه و همه به اثر منسجم و تکان‌دهنده‌ای ختم شده که پایان‌بندی‌اش از ذهن‌تان پاک نمی‌شود. اگرچه در «ماشین پلیس» شخصیت نداریم و فیلم بیشتر براساس پیچش‌های پُرتعداد و صحنه‌های غافلگیرکننده‌اش جلو می‌رود، اما در عوض، کار فیلم در اتمسفرسازی عالی است. وقتی برای اولین بار با دو پسربچه‌ی اصلی داستان، تراویس و هریسون آشنا می‌شویم، آنها ظاهرا از خانه فرار کرده‌اند و در حال قدم زدن وسط مزارع و دشت‌های وسیع بیرون شهر هستند. از آن دشت‌هایی که درخت بزرگ تنهایی بالای تپه‌ای از آن به چشم می‌خورد یا جاده‌‌ای آسفالت، خط دراز سیاهی بر زمین طلایی و خاکی‌اش کشیده است و باد لذت‌بخشی هم تابش ملایم خورشید را همراهی می‌کند. بچه‌ها یکدیگر را به گفتن بی‌ادبانه و بدترین کلماتی که می‌دانند، به چالش می‌کشند. همین ابتدا اولین نشانه از توجه‌ی دقیق کارگردان و کریستوفر فورد نویسنده بر دنیای ذهنی یک پسربچه‌ی شیطون ۱۰ ساله خودش را نمایان می‌کند. در ادامه، فیلم این روند را ادامه می‌دهد و به‌شکل زیبایی حرف‌هایی در دهان این دو بچه می‌گذارد و آنها را مجبور به کارهایی می‌کند که واقعا در اوج احمق بودن، آنها را باورپذیر، شبیه خودمان پرداخت می‌کند و اینجا است که به سختی می‌توان با آنها ارتباط برقرار نکرد. COP CAR - 2014 FILM STILL - Pictured: Kevin Bacon stars as a small town sheriff who sets out to find the kids who have taken his car on a dangerous joy ride - Photo Credit: FOCUS WORLD © Property of Cop Car LLC مثل این می‌ماند که واتس و فورد این بچه‌ها را براساس فرزندان خودشان رنگ‌آمیزی کرده‌اند یا قبل از ساخت این فیلم، یک‌جوری به عنوان نفوذی به دل جمع‌های دوستانه‌ی پسربچه‌های ۱۰ ساله زده‌اند. چون راستش را بخواهید، آنها خیلی در ضبط طرز فکر، منطق، اولویت‌ها و برخورد پسربچه‌ها با دنیای اطراف‌شان موفق هستند. این یکی از عناصر مهم «ماشین پلیس» بوده که باید بی‌نقص از کار می‌آمده و این‌طور هم شده است. چون وقتی بچه‌ها ماشین پلیس را درحالی می‌دزدند که هنوز پایشان به زور به پدال‌ها می‌رسد، ما شاید این  کار را در نگاه اول اشتباه و احمقانه بدانیم، اما راستش، هرگز به خاطر این رفتار بچه‌ها، از آنها متنفر نمی‌شویم. بلکه در عوض، دیدن آنها در حال چرخ زدن و خندیدن وسط علفزارها یا ویراژ دادن با سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت در جاده، دقیقا با خصوصیات رویاپردازی‌های دیوانه‌وار بچگی هم‌خوانی دارد و کم‌و‌بیش یادآور بازیگوشی‌های دوران کودکی خودمان نیز است. در این لحظه ممکن است فارق از سن و سالی که دارید مثل من و همراه با این بچه‌ها بگویید: مرده‌ شور عواقبش رو ببرن. حالشو ببر!
دو پسر بچه‌ی ۱۰ ساله یک ماشین پلیس بدون راننده را می‌دزدند. اما صاحب این ماشین یک مامور پلیس معمولی نیست

در افتتاحیه فیلم وقتی تراویس فحش‌ها را به زبان می‌آورد و هریسون آنها را تکرار می‌کند، متوجه می‌شویم که فیلم بیشتر از هرکسی داستان سفر هریسون به سمت بزرگ شدن و کشف مردانگی و دیدن دنیای واقعی اطرافش در بی‌پرده‌ترین شکل ممکنش است. «ماشین پلیس» قبل از هرچیز، یک ماجرای سرگرم‌کننده‌‌ است. ما این دو بچه را دوست‌داشتنی پیدا می‌کنیم، وقتی برای تیراندازی به سر لوله‌ی تفنگ خیره می‌شوند، در آن واحد می‌خندیم و توی سرمان می‌زنیم و حرکت کارگردان در ترکیب اکشن‌های خونین و بچه‌های سربه‌هوا را جذاب پیدا می‌کنیم. اما در عمق، این هریسون است که فیلم را به جلو می‌راند؛ از باز کردن درب قفل‌شده گرفته تا تصمیم به برگشتن سر وقت صندوق عقب. و ما هریسون هستیم. این را وقتی می‌فهمیم که دوربین واتس در اواخر فیلم روی صورت یکی از شخصیت‌های فرعی زوم می‌کند و او مونولوگِ ترسناک و تهدیدبرانگیزش را در خطاب به ما، می‌گوید و این حقیقت زندگی را نمی‌توان فراموش کرد که ساده‌لوح یا هوشیار همیشه در اوج لذت و خوشحالی، زشتی‌ها و هراس‌هایی هم این اطراف می‌پلکند. آیا برخورد ناگهانی با آنها در دورانی که هنوز سال‌ها به موعد مقرر مانده، به شکست روانی می‌انجامد یا به تولد یک قهرمان تازه‌وارد ختم می‌شود؟ 0f2f63eb-aa67-438c-a2d9-2208d968c64e_34999082_image یکی از خیره‌کننده‌ترین ویژگی‌های «ماشین پلیس» خلوت و کم‌پشت‌بودن مواد داستانیش است. اکثر فیلم به دور از آدم‌های خارجی و موقعیت‌های فرعی جریان داد و از پس‌زمینه‌ی کاراکترهای اطلاعاتی داده نمی‌شود. این مسئله کاملا با نحوه‌ی فضاسازی و تصویربرداری فیلم هماهنگ است. از همین سو، قرار دادن آنها در قاب‌های لانگ شاتی که درگیری ابرها در آسمان را به تصویر می‌کشد، یک‌جور حس ناب وسترن مدرن منتقل می‌کند و کارگردان با استفاده از نهایت پتانسیل این فضاهای باز، فیلم را تا پایان از لحاظ دیداری جذاب و زیبا نگه می‌دارد. جیمز فریدسون و هیز ولفورد در قالب تراویس و هریسون بی‌نقص هستند و وظیفه‌‌شان در اجرای سناریو را به خوبی ایفا می‌کنند. کوین بیکر به عنوان کلانتر کرتنز هم که به‌طرز درگیرکننده‌ای در قالب یک پلیس قاتل فرو رفته، فراز و نشیب‌های فیلم را بدون اینکه مصنوعی احساس شود، هیجان‌انگیز و باورپذیر می‌کند و نحوه‌ی اجرای هوشمندانه‌ی او در برخی سکانس‌ها، خیلی از سوال‌هایی که درباره‌ی او داریم را جواب می‌دهد. تمامی اینها به پایانی ختم می‌شود که نحوه‌ی تصویربرداری، استفاده از صداهای محیطی، کاراکترهای ترسیده، سرنوشت‌های گره‌خورده، اکشن سرد و خشونت‌بار و تنش خفه‌کننده‌اش آدم را یاد بهترین صحنه‌های ساخته‌‌های برادران کوئن مخصوصا «جایی برای پیرمردها نیست» می‌اندازد؛ صحنه‌هایی که بدون اینکه انفجاری و شلوغ باشند، سنگین و تامل‌برانگیز هستند. در نهایت، «ماشین پلیس» ترکیب دل‌انگیزی از حال‌و‌هوای اکشن‌های دهه‌ی هشتادی اما با بچه‌هایی است که خیلی بی‌تربیت‌تر از سن‌شان هستند تا بتوانیم فیلم را اثری مناسب نوجوانان بنامیم و کلانتر کرتنز نیز تمام عناصر کلیشه‌ای و دوست‌داشتنی پلیسی فاسد، خطرناک و باهوش که با اخلاق دوستانه‌اش در برخورد اول قابل‌کشف نیست را دارد. زمان ۸۸ دقیقه‌ای فیلم یک دقیقه کم و زیاد نیست و در پایان سازندگان را به خاطر یک فیلم شسته‌رفته‌‌ی سرگرم‌کننده تحسین می‌کنید. تهیه شده در زومجی


اسپویل
برای نوشتن متن دارای اسپویل، دکمه را بفشارید و متن مورد نظر را بین (* و *) بنویسید
کاراکتر باقی مانده