بررسی بازی This Is The Police 2

نسخه اول بازی This Is The Police تجربه‌ای بود که با وجود داشتن مشکلاتی مخصوصا در زمینه گیم‌پلی، به دلیل داستان بسیار خوب خود و در کنار آن شخصیت‌پردازی‌های قوی، مورد استقبال نسبتا خوبی قرار گرفت. همین موفقیت نسخه اول کافی بود تا استودیو ویپی، ساخت دنباله بازی را آغاز کند و حال چند روز دیگر، بازی This Is The Police 2 رسما منتشر خواهد شد و در این مطلب، سراغ بررسی بازی رفته‌ایم. 

دنباله‌سازی در دنیای بازی‌های ویدیویی، کار ساده‌ای نیست؛ چون یک استودیو اولا باید بتواند طرفداران نسخه قبلی را راضی نگه دارد و در کنار آن، کاری کند تا گیمر‌هایی که برای اولین بار از نسخه جدید شانس تجربه بازی را پیدا می‌کنند هم راضی باشند. خب This Is The Police 2، حداقل در این زمینه موفق ظاهر می‌شود. البته درست است که This Is The Police در کل بازی‌ای است که داستان مهم‌ترین ویژگی آن به شمار می‌رود و نسخه دوم هم ارجاعات نسبتا زیادی به داستان نسخه اول دارد، ولی سازندگان کاری کرده‌اند تا در همان ابتدای بازی، حتی افرادی هم که نسخه قبلی را تجربه نکرده‌اند با اتفاقات آن به صورت خلاصه‌وار آشنا شوند و بدانند که پیرمرد مرموز اوایل بازی، همان شخصیت اصلی نسخه اول است که این بار هم در This Is The Police 2 با او همراه خواهیم شد. پس از این موارد، بازی داستان جدیدی روایت می‌کند و حتی اگر نسخه قبلی را هم تجربه نکرده باشید، چیزی را از دست نخواهید داد. 

یک بار گفتم و باز هم تکرار می‌کنم که در This Is The Police داستان مهم‌ترین ویژگی مثبت بازی بود و همین مساله، انتظارات را برای داستان نسخه دوم بالا برده بود. خب یک خبر خوب و یک خبر بد برای طرفداران بازی دارم؛ خبر خوب اینکه این بار هم با داستان خوبی طرف هستیم که تا حدود خیلی زیادی حس و حالی شبیه به فیلم یا سریال فارگو دارد و خبر بد هم اینکه شروع داستان بازی واقعا ضعیف است؛ البته ضعیف برای یک بازی ویدیویی. برای شرح بهتر این مساله، اجازه بدهید این سوال را مطرح کنیم که ما به عنوان یک گیمر، از یک بازی ویدیویی چه انتظاری داریم؟ قطعا جواب خیلی‌ها به این سوال این است که یک بازی ویدیویی، در وهله اول باید واقعا یک بازی باشد و آن عنصر «تعامل» که جدا کننده مدیوم بازی از چیزی مثل سینما یا کتاب است، در آن به وضوح دیده شود. خب This Is The Police 2، در اوایل بازی، به کل این موضوع را فراموش می‌کند و آنقدر درگیر روایت داستانش و آشنا کردن مخاطب با شخصیت‌های جدید و موضوع کلی داستان بازی می‌شود که به کل گیم‌پلی را از یاد می‌برد. به همین دلیل هم اگر بخواهید از داستان بازی مطلع شوید و بی‌خیال تصاویر کمیک-مانند و دیالوگ‌ها نشوید، برای رسیدن به گیم‌پلی بازی باید چیزی در حدود یکی دو ساعت صبر کنید که راستش را بخواهید، تا حدودی خسته‌کننده است. 

ولی خب این مشکل، به معنی بد بودن داستان بازی This Is The Police 2 نیست؛ بلکه درست برعکس، This Is The Police 2 هنوز هم داستان خوبی دارد؛ داستانی که در شهر شارپ‌وود روایت می‌شود. کلانتر این شهر در یک ماموریت که از قضا نقش بخش آموزشی بازی را هم دارد، کشته می‌شود و یک دختر جوان به نام لیلی کلانتر جدید شهر می‌شود. اگر نقد بازی This Is The Police را به یاد داشته باشید، در آن اشاره کرده بودم که یکی از ویژگی‌های جالب بازی، پرداختن به یک سری مسائل و اتفاقات اجتماعی است و خب چنین چیزی در نسخه دوم هم دیده می‌شود و اصلی‌ترین موضوعی که بازی آن را زیر ذره‌بین نقد قرار می‌دهد، بحث دست کم گرفتن زنان است. از همان اولین برخورد‌هایی که کاراکتر‌های دیگر با لیلی صورت می‌دهند، می‌توانیم این موضوع را متوجه شویم که وی با وجود داشتن مقام کلانتر، آنطور که باید جدی گرفته نمی‌شود و زیردست‌هایش هم آن اهمیتی را که باید، به دستوراتش نمی‌دهند. جدا از این مساله، بحث تبعیض‌های جنسیتی موضوعی است که در ادامه هم به عنوان یکی از مسائل اجتماعی بازی آن را مورد نقد قرار می‌دهد و مثلا نیرو‌های مرد شما حاضر نمی‌شوند تا با یک پلیس زن در یک تیم قرار بگیرند و البته، برعکس این موضوع هم رخ می‌دهد. نسخه اول This Is The Police هم سعی کرده بود چنین نقد‌هایی به مشکلات اجتماعی داشته باشد و نسخه دوم هم با اینکه گاهی در این موارد کمی زیاده‌روی می‌کند، ولی تلاش‌هایش برای پرداخت به این مسائل قابل تحسین است. 

یکی دیگر از مواردی که This Is The Police را به بازی خوبی تبدیل کرده بود، شخصیت‌پردازی قوی آن به شمار می‌رفت. کاراکتر جک بوید در نسخه اول بازی با آن صداپیشه فوق‌العاده‌اش خیلی زود برای شخص من به کاراکتری دوست‌داشتنی تبدیل شد و از آن بهتر، سازندگان توانسته بودند با معرفی کردن بوید به عنوان شخصیتی که دقیقا مثل هر انسانی ممکن است اشتباهاتی داشته باشد، همذات‌پنداری با وی را به کار ساده‌ای تبدیل کنند و باعث شوند که تاثیرگذاری داستان بازی زیاد باشد. اما خب وقتی به نسخه دوم می‌رسیم، پیش از انتشار انتظار داشتیم که در این نسخه با شخصیت‌های جدیدی روبه‌رو باشیم و شخصیت لیلی حکم پروتاگونیست اصلی بازی را داشته باشد، ولی خب در این نسخه هم باز این جک بوید است که نقش اصلی را در داستان ایفا می‌کند که از قضا اتفاق خیلی خوبی است. اما از آن بهتر، این است که سازندگان تمام تمرکز‌شان را هم روی این شخصیت نگذاشته‌اند و کاراکتر‌های دیگر بازی هم به اندازه کافی مهم هستند و آنقدر پرداخت خوبی دارند که دنبال کردن داستان‌شان و ارتباط برقرار کردن با آن‌ها لذت‌بخش باشد. 

جدا از این مسائل، This Is The Police 2 از لحاظ داستانی یک تغییر هم نسبت به نسخه قبل دارد. در قسمت قبل، با اینکه با یک بازی جنایی/پلیسی طرف بودیم، ولی بار اصلی روی دوش جنبه احساسی بازی بود و مشکلات شخصی کاراکتر اصلی بازی که مدام با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کرد، مهم‌ترین ویژگی در داستان به شمار می‌رفتند. اما در نسخه دوم، با اینکه هنوز هم احساس در داستان بازی نقش دارد، ولی این بار بازی بیش‌تر به سمت یک اثر جنایی/پلیسی رفته است و به همین دلیل هم در ابتدای متن، اشاره کردم که داستان بازی بی‌شباهت به فارگو نیست و از نظر فضاسازی، داستانی و حتی شخصیت‌پردازی شباهت‌هایی به این سریال دارد. اما از نظر کیفیت، نمی‌توان گفت که This Is The Police 2 داستان بهتری دارد یا نسخه اول؛ بلکه شاید تعبیر درست‌تر، این باشد که با وجود تفاوت‌های موجود در بین این دو نسخه، قسمت دوم کماکان از حیث داستانی ارزشمند است و آنقدر روایت جالب و خاصی دارد که عاشقان داستان‌های جنایی و پلیسی را جذب کند و تا پایان هم راضی نگه دارد. پایان‌بندی بازی هم یکی دیگر از ویژگی‌های مثبت داستانی آن است و ساخته استودیو ویپی در مجموع، با وجود شروع کند و کمی خسته‌کننده، در ادامه به مرور اوج می‌گیرد، به مرور ما را با کاراکتر‌هایش آشنا می‌کند و خصوصیات اخلاقی آن‌ها را برای‌مان نمایان می‌کند و در پایان هم پس از پیچش‌های متعدد داستانی، روایتش را به‌خوبی به پایان می‌رساند و ثابت می‌کند که اعضای این استودیو، قدرت خوبی در روایت داستان‌های گیرا دارند. 

دنباله‌ها معمولا وقتی موفق ظاهر می‌شوند که چیزی فراتر از نسخه قبلی ارائه دهند یا حداقل، مشکلات آن را رفع کنند. اصلی‌ترین مشکل بازی This Is The Police، ضعف در گیم‌پلی آن بود که پس از گذشت مدتی، حوصله‌سربر و تکراری می‌شد. نسخه دوم، اقداماتی برای رفع این مشکل انجام داده است که راستش را بخواهید، جالب هستند، ولی کافی نیستند. قطعا مهم‌ترین نوآوری بازی، اضافه شدن مراحل تاکتیکی به آن است که هر از گاهی به شما محول می‌شوند و در آن‌ها، باید به سبک بازی‌های تاکتیکی و نوبتی مثل XCOM، نیرو‌هایتان را حرکت دهید، سنگر بگیرید و با قابلیت‌هایی که دارند مجرمین را دستگیر کنید یا حتی به قتل برسانید. این ماموریت‌های تاکتیکی، ویژگی جدیدی در گیم‌پلی بازی به شمار می‌روند و خب خبر خوب اینکه جذابیت نسبتا خوبی هم دارند و باعث می‌شوند تا حس قرار گرفتن در نقش پلیس را بچشید. 

اما با وجود این نوآوری و چند نوآوری ریز دیگر، This Is The Police 2 هنوز هم در ارائه یک گیم‌پلی خیلی جذاب ضعف دارد. هنوز هم در اکثر مواقع، شما نظاره‌گر شهر هستید و باید نیرو‌هایتان را به محل جرم‌هایی که صورت می‌گیرند ارسال کنید. این کار‌ها شاید در اوایل بازی، مخصوصا برای آن‌هایی که نسخه اول را تجربه نکرده‌اند، جالب باشند، ولی به مرور زمان تکراری و خسته‌کننده می‌شوند؛ چرا که به صورت یک لوپ، شما هر روز صبح ابتدا باید با نیرو‌هایتان که به دلایل مختلف سعی دارند مرخصی بگیرند سر و کله بزنید و سپس در ادامه آن‌ها را به محل جرائم بفرستید و با دادن چند دستور مثل شلیک کردن به مجرم، استفاده از گاز فلفل، دنبال کردن مجرم و موارد اینچنینی، ماموریت‌ها را به اتمام برسانید و نهایتا شب هم در قالب تصاویری کمیک-مانند، داستان بازی را دنبال کنید. در واقع متاسفانه دقیقا مثل نسخه اول، پس از گذشت مدتی شرایط بازی به شکلی می‌شود که دوست دارید سریع‌تر بخش گیم‌پلی را رد کنید تا به روایت داستان برسید و زودتر بفهمید که آخر این ماجرا به کجا ختم خواهد شد. 

استودیو ویپی با اینکه سعی کرده خلاقیت‌هایی در زمینه گیم‌پلی بازی پدید بیاورد، ولی هنوز هم This Is The Police 2 اثری نیست که از نظر گیم‌پلی جذابیت زیادی داشته باشد و برعکس، با بازی‌ای طرف هستیم که حتی مواردی مثل ماموریت‌های تاکتیکی و نوبتی هم قدرت پیش‌گیری از خسته‌کننده شدن روند آن را ندارند و راستش را بخواهید، حتی خود این مراحل هم پس از چند بار تکراری می‌شوند. همچنین روند بازی گاهی به شکلی غیر‌منطقی سخت می‌شود و مثلا با شرایطی رو‌به‌رو می‌شوید که کمبود نیرو دارید و در کنار آن، نیرو‌های موجود‌تان هم به دلیل مشکلات شخصی یا مسائل اینچنینی، از دسترس خارج می‌شوند و شما می‌مانید و ماموریت‌هایی که راهی برای حل کردن‌شان وجود ندارد. در کل مشکل اصلی گیم‌پلی This Is The Police 2 این است که همیشه روند یکنواختی دارد و به مرور زمان، ویژگی جدیدی در بازی رونمایی نمی‌شود یا شاهد خلاقیت خاصی نیستیم که بتواند بازی را از این یکنواختی خارج کند. به بیان بهتر، گیم‌پلی در This Is The Police 2 همیشه زیر سایه داستان قرار می‌گیرد و چیزی که شما را به ادامه بازی تشویق می‌کند، داستان است. 

This Is The Police 2 از همان سبک گرافیکی خاص نسخه اول پیروی می‌کند که شاید جزییات فنی خاصی نداشته باشد، ولی از نظر هنری زیبا است. شارپ‌وود شهری سرد و نه‌چندان شلوغ است و طراحی‌های بازی به‌خوبی این اتمسفر را به گیمر منتقل می‌کنند. علاوه بر این مخصوصا در مراحل تاکتیکی، شاهد طراحی هنری واقعا خوبی هستیم و محیط‌هایی که در این مراحل دیده می‌شوند، همگی با جزییات خوبی به تصویر کشیده شده‌اند. از آن مهم‌تر، This Is The Police 2 یک حس واقع‌گرایانه خاص دارد؛ به این صورت که داستان بازی کاملا قابل لمس است و شخصیت‌های بازی هم به شکلی پرداخته شده‌اند که نه یک ابرقهرمان هستند و نه خیلی پست؛ بلکه خصوصیاتی انسانی دارند و رفتار‌هایی کاملا انسانی بروز می‌دهند. اینکه چرا از طراحی هنری به این موضوع رسیدم، به این دلیل است که طراحی‌های هنری بازی هم کاملا این حس واقع‌گرایانه بودن بازی را به مخاطب منتقل می‌کنند. 

This Is The Police 2 همچنین از نظر موسیقی و صداگذاری هم عالی است. با اینکه در این نسخه دیگر حق انتخاب موسیقی دلخواه‌تان برای پخش در اتاق کار را ندارید، ولی موسیقی‌هایی که خود بازی انتخاب می‌کند هم گوش‌نواز هستند و هم تنوع خوبی دارند. از نظر صداگذاری هم که واقعا نمی‌توان ایرادی به بازی گرفت و کماکان صدای شخصیت اصلی بازی یکی از نقاط قوت آن است و شخصیت‌های دیگر هم در جایگاه خود، صداگذاری خیلی خوبی دارند. 

در مجموع، This Is The Police 2 تقریبا همان نقاط قوت و ضعف‌های نسخه اول را تکرار می‌کند. هنوز هم با بازی‌ای طرف هستیم که داستان خیلی خوبی دارد و شخصیت‌هایش هم دوست‌داشتنی هستند و خب در طرف مقابل، بازی از نظر گیم‌پلی با وجود اضافه شدن مواردی مثل مراحل تاکتیکی، هنوز هم جذاب نیست. اما در حالت کلی، اگر به بازی‌هایی با داستان غنی علاقه دارید، This Is The Police 2 تجربه‌ای است که پیشنهاد می‌کنم آن را از دست ندهید. 

این بازی روی پلتفرم پی‌سی بررسی شده است.