گشتی در دنیای کلکسیونرهای بازی های ویدیویی
تعداد کلکسیونرهای بازی‌های ویدیویی روزبه‌روز بیشتر می‌شود و ازاین‌رو در این مطلب نگاهی داریم به دنیای جالب این افراد.
جمع‌آوری اشیای خاص و تشکیل مجموعه یا کلکسیون، از گذشته یکی از سرگرمی‌های جالب به شمار می‌رفته است؛ کلکسیون‌هایی که می‌توانند شامل اسکناس‌ها و سکه‌ها شوند، تمبرهای باارزش را در خود داشته باشند یا حتی موارد گران‌قیمت‌تری مثل ماشین‌های کلاسیک را دربرگیرند. در دهه‌های اخیر هم به‌لطف از راه رسیدن سرگرمی‌های جدید مثل فیلم‌های سینمایی و کمیک‌بوک‌ها، نسل‌های جدیدی از کلکسیونرها از راه رسیدند و اکنون نوبت به مجموعه‌داران دنیای بازی رسیده است؛ افرادی که سعی دارند با جمع‌آوری بازی‌های کلاسیک و ارزشمند یا کلکسیون‌های عظیم خود به سایر ثابت کنند که صنعت بازی‌های ویدیویی هم ارزش چنین کاری را دارد و می‌توان وقت و هزینه‌ی زیادی در این راه صرف کرد و از این کار لذت برد.
دنیل اسمیت یکی از همین مجموعه‌داران است؛ کسی که نیم میلیون دلار صرف خرید بازی‌های ویدیویی کمیاب کرده و بخش اعظمی از این مبلغ حیرت‌انگیز را در همین ۹ ماه اخیر هزینه کرده است و جالب اینکه این کلکسیونر ۳۵ ساله، خود را تازه در ابتدای راه می‌داند:
من فقط به‌دنبال جمع‌کردن بهترین‌ها هستم!
نیم میلیون دلاری که دنیل خرج کرده، صرف خرید تنها ۲۰۰ بازی شده است و همین هفته‌ی قبل هم او ۲۶۵۰ دلار برای به‌دست آوردن یک نسخهی بازنشده از Donkey Kong Country برای کنسول SNES پرداخت کرد. دنیل که فروشنده‌ی کمیکی اهل فلوریدا است، یکی از صدها کلکسیونر پولداری است که در چند وقت اخیر به‌سراغ جمع‌آوری آرشیوی بزرگ از بازی‌ها رفته است:
کلکسیونرهای کمیک‌بوک و همین‌طور مجموعه‌داران آثار هنری در حال حرکت به‌سمت بازار بازی‌های ویدیویی هستند و ما قصد داریم آرشیوهایی از بازی‌های کمیاب تدارک ببینیم که به‌سختی پیدا می‌شوند.
همین قضیه هم باعث شده است قیمت‌ها در بازار بازی‌های کمیاب به‌شکل عجیبی بالا برود و آثاری که تا مدتی پیش می‌شد آن‌ها را با چند هزار دلار خرید، اکنون به مبالغ ۶ رقمی هم رسیده‌اند. برای مثال نسخهی استفاده‌نشده‌ای از بازی Super Mario Bros دو سال قبل با قیمت ۳۰ هزار دلار در eBay فروخته شد و امسال نسخهی دیگری از همان بازی که کمی قدیمی‌تر از نسخهی قبلی بود، با قیمتی بیش از ۱۰۰ هزار دلار فروش رفت. اگر فکر می‌کنید قیمت‌های بالا تنها مخصوص بازی‌های به‌شدت پرطرفداری مثل سوپر ماریو است، سخت اشتباه می‌کنید و مثلاً نسخه NES بازی Kid Icarus هم چند ماه قبل در حالی‌که صاحب آن فکر می‌کرد تنها چند صد دلار بابت فروشش سود کند، متقاضیان زیادی پیدا کرد و درنهایت ۹ هزار دلار فروخته شد.
بازار همیشه باتوجه‌به اوضاع عرضه و تقاضا جلو می‌رود و راه خود را پیدا می‌کند و از آنجایی که در طول دو سال اخیر هجوم بی‌سابقه‌ای را به‌سمت خریداری بازی‌های کلاسیک و قدیمی شاهد هستیم، قیمت‌ها هم روزبه‌روز بالاتر می‌روند و کلکسیونرهای بازی در حال تبدیل‌شدن به رقبایی سرسخت برای کلکسیونرهای کمیک‌بوک، سکه و کارت‌های Magic: The Gathering هستند و در دنیای مجموعه‌داران، بازی‌های ویدیویی به‌عنوان یک تازه‌وارد بزرگ دیده می‌شوند که قرار است جایگاه بالایی را در این زمینه کسب کنند. همان‌طور که یک نفر می‌تواند با به‌دست آوردن اولین شماره‌ی کمیک‌های Action Comics مربوط‌به اواسط قرن بیستم به قله‌ی کلکسیونرهای کمیکی برسد، فرد دیگری هم با خریداری نسخهی دست‌نخورده‌ای از سوپر ماریو به‌عنوان محصولی از اواسط دهه ۱۹۸۰ به دستاورد مهمی در دنیای بازی دست می‌یابد. دنیل که به خاطر خریدن بازی‌های کمیاب، از خیر کمیک‌های گران‌بهای خود گذشته و بعضی از آن‌ها را فروخته است هم در این مورد می‌گوید:
من شک ندارم که در حال حرکت به‌سمت اتفاقی عظیم و باورنکردنی در زمینه‌ی جمع‌آوری بازی‌های قدیمی و کمیاب هستیم.
کلکسیونرهای بازی تنها به‌سراغ آثار معروف و شناخته‌شده نمی‌روند و بازی‌هایی که در زمان عرضه هم کمیاب بودند، یکی دیگر از اهداف آن‌ها را تشکیل می‌دهند. از مهم‌ترین این بازی‌ها می‌توان به Stadium Events اشاره کرد؛ محصولی از Human Entertainment و Bandai که اواخر دهه ۱۹۸۰ برای NES عرضه شد و یکی از کمیاب‌ترین بازی‌های این کنسول است، چرا که تنها برای مدتی بسیار محدود در فروشگاه‌ها عرضه شد و سپس با نسخهی دیگری با عنوان World Class Track Meet تعویض شد. همین کمیاب‌بودن هم باعث شده است قیمت این بازی در روزگار فعلی بسیار بالا رود و دو سال قبل نسخه‌ای از ان به مبلغ ۴۱۹۷۷ دلار فروخته شود.
در چند وقت اخیر شرکت‌های مختلفی وارد این بازار شده‌اند که یکی از معروف‌ترین‌ها را می‌توان واتا گیمز (Wata Games) دانست؛ شرکتی که دارندگان بازی‌های قدیمی و کلکسیونرها می‌توانند با مراجعه به آن، از خدماتی چون بسته‌بندی با کیفیت برای بازی‌ها و کسب امتیاز برای آثار کمیاب خود برخوردار شوند؛ امتیازهایی که مشخص می‌کنند ارزش یک بازی و میزان کمیاب‌بودن آن در چه حد است. دنیز کان، رئیس واتا گیمز می‌گوید:
اگر به‌سراغ یک نفر در خیابان بروید و بازی Stadium Events را به او معرفی کنید، متوجه نمی‌شود که در مورد چه چیزی صحبت می‌کنید. ولی کافی است ماریو را به هر کسی نشان دهید و طرف مقابل موسیقی مرحله‌ی اول آن را برای شما زمزمه می‌کند.
نمونه‌هایی از بسته‌بندی‌های واتا گیمز برای بازی‌های کلکسیونی
تفاوت کلکسیون‌های بازی و کمیک هم از همین‌جا ناشی می‌شود. کلکسیونرهای کمیک معمولاً به‌سراغ جمع‌آوری نمونه‌های قدیمی و مهمی می‌روند که کمتر کسی به آن‌ها دسترسی دارد، ولی کلکسیونرهای بازی حتی آثار معروف را هم با قیمت‌های عجیبی خرید و فروش می‌کنند و البته این در صورتی است که این بازی‌ها کاملاً سالم و در بهترین وضعیت ممکن باشند. برای مثال بازی‌های Metroid، Super Mario Bros و Punch-Out همگی جزو معروف‌ترین آثار NES بودند و اگر بخواهید امروز نسخه‌ای معمولی و دست دوم از آن‌ها را بفروشید، شاید بیشتر از پنج دلار ارزش نداشته باشند. ولی همین بازی‌ها در صورتی‌که کاملاً تمیز و دست‌نخورده باشند و جزو اولین سری‌های تولیدی محسوب شوند، تا قیمت‌های ۵ یا ۶ رقمی هم بالا می‌روند.
در طرف مقابل تنوع در دنیای کمیک‌ها کمتر از این است و باید نسخه‌های بسیار خاص و کمیابی از آن‌ها را داشته باشید تا با قیمت بالا بفروشید. مثلاً دنیل اسمیت در مجموعه‌ی خود که شامل ۹۰ کمیک‌بوک می‌شود، اولین نسخه Action Comics را دارد که سوپرمن در آن معرفی شد و اسمیت قیمت آن را حدود ۷۵۰ هزار دلار تخمین می‌زند. او همچنین جلد ۲۷ مجموعه Detective Comics را هم در اختیار دارد که اولین حضور بتمن در آن اتفاق افتاد. او می‌گوید:
یک‌بار کلکسیونری به من گفت که نسخه‌های خیلی زیادی از Punch-Out وجود دارد، پس بازی ارزش خیلی بالایی هم ندارد ولی درنهایت مشخص شد که فقط حدود ۵۰ عدد از نسخه‌های دست‌نخورده‌ی بازی باقی‌مانده است و این میزان در حدی است که آن را به اثری کمیاب تبدیل می‌کند، چیزی در حد شماره‌ی اول Action Comics.
جاشوا انتین، وکیل ۴۳ ساله اهل فورت لادردیل یکی دیگر از افرادی است که تا پیش از این به‌عنوان کلکسیونر کمیک‌های دوران طلایی به جمع‌آوری مجموعه‌ی خود می‌پرداخت، ولی اکنون حدود دو سال است که به فکر ترتیب دادن مجموعه‌ای جالب از بازی‌های ویدیویی افتاده است (دوران طلایی یا Golden Age به فاصله‌ی بین سال‌های ۱۹۳۸ تا ۱۹۵۶ می‌گویند که صنعت کمیک در حال شکوفایی و افزایش محبوبیت عظیمی بود). جاشوا این علاقه‌ی شدید به جمع‌آوری کلکسیون را از پدرش به ارث برده است، پدری که در دوران کودکی او و پیش از قدرت گرفتن سایت‌های خرید و فروش، دستش را می‌گرفت و به مغازه‌های مختلف می‌برد تا کمیک‌های قدیمی EC Comics را خریداری کند. این روزها مجموعه کمیک‌های جاشوا شامل کتاب‌های زیادی با قیمت‌های پنج رقمی می‌شود و او در دو سال گذشته هم ۷۵ هزار دلار خرج خرید بازی‌های NES کرده است، از جمله نسخه‌های دست‌نخورده‌ای از ماریو و زلدا.
عطش جمع‌کردن کلکسیون بازی زمانی به جان جاشوا افتاد که با شرکت واتا گیمز آشنا شد و فهمید در دنیای بازی‌های ویدیویی هم رتبه‌بندی‌های خاصی برای مشخص‌کردن بازی‌های گران‌بها و آرشیوی وجود دارد. از آنجایی که مشابه این شرکت در دنیای کمیک هم با عنوان Certified Guaranty Company یا CGC مشغول به کار است و جاشوا پیش از این با سازوکار آن آشنایی داشت، خیلی زود با قوانین و شرایط واتا گیمز آشنا شد و به سمت بازی‌های ویدیویی آمد:
من یکی از بازی‌هایی که واتا گیمز در بسته‌بندی خاص خود قرار داده بود را دیدم و بدجوری جذب آن شدم. بازی درکنار اینکه حالتی نوستالژیک داشت، درون پاکت مناسبی هم بسته‌بندی شده بود و به‌نظرم رسید که کار خیلی جالبی است. با خودم گفتم من هم باید یکی از این بازی‌ها داشته باشم و از همین‌جا بود که جمع‌کردن کلکسیون بازی‌ها به علاقه‌ی جدید من تبدیل شد.
این روزها موج عظیمی از افرادی مثل من به‌وجود آمده است که به‌سمت جمع‌کردن کلکسیون بازی‌ها می‌آیند و خیلی از آن‌ها پولی به‌مراتب بیشتر از من در این راه خرج می‌کنند و در همین یک سال گذشته، صدها هزار دلار برای این کار هزینه کرده‌اند؛ افرادی که تقریباً هر روز با من در تماس هستند تا بعضی بازی‌های کلکسیون من را هم بخرند.
جاشوا انتین و دو عدد از بازی‌های باارزش او
به‌نظر می‌رسد جاشوا تنها کسی نبوده است که بعد از آشنایی با واتا گیمز و تلاش‌های این شرکت در زمینه‌ی بازی‌های کلکسیونی به‌سمت این بخش از بازار آمده است و کلکسیونرهای کمیک دیگری هم بوده‌اند که به او ملحق شده‌اند. البته واتا گیمز اولین شرکت در این زمینه نیست و برای مثال شرکت دیگری با عنوان Video Game Authority بیش از یک دهه است که چنین خدماتی ارائه می‌دهد، ولی واتا گیمز توانسته است در همین مدت کوتاه جذابیت‌های بیشتری برای مشتریان خود داشته باشد. آن‌ها برای توسعه‌ی خدمات خود با مرکز مزایده‌ی معروف Heritage Auctions هم شروع به همکاری کرده‌اند؛ شرکتی که تخصص بالایی در زمینه حراج و مزایده‌ی آثار مرتبط با فرهنگ عامه دارد و در این چند وقت اخیر، بازی‌های تأیید شده توسط واتا گیمز را هم در فهرست آثار خود قرار می‌دهد. به‌گفته‌ی دنیل اسمیت:
تا پیش از این جمع‌کردن کلکسیون کمیک‌بوک‌ها کار خیلی ساده‌تری نسبت به بازی‌ها بود، به این علت که رده‌بندی‌های مناسبی برای آن‌ها وجود داشت و مثلاً شما می‌توانستید امتیاز ۹.۲ را برای یک کمیک ببینید و امتیاز ۹.۴ را برای کمیک دیگر. ولی الآن چنین سیستمی توسط واتا گیمز برای بازی‌ها هم به‌کار می‌رود و کار را برای ما آسان‌تر کرده است.
دنیز کان هم با اشاره به این موضوع می‌گوید:
در دنیای کلکسیونرها نزدیک‌ترین چیز به بازی‌ها را می‌توان کمیک‌ها دانست. همان‌طور که کمیک‌ها در سال‌های اخیر به‌لطف آثاری چون دنیای سینمایی مارول (MCU) راه خود را بیش‌ازپیش به سینما باز کردند و از قالب کمیک‌ها به پرفروش‌ترین فیلم‌های این سال‌ها رسیدند، صنعت بازی هم در حال گسترش است و به‌زودی در سه پارک بزرگ یونیورسال شاهد بخش‌های مخصوص نینتندو خواهیم بود. این روزها همچنین شاهد فیلم‌هایی با حضور شخصیت‌هایی مثل پیکاچو و سونیک روی پرده‌ی سینماها هستیم و در مجموع همه‌چیز نشان از حرکت عظیم صنعت بازی به جلو دارد.
جاشوا هم در این مورد می‌گوید:
اصلاً تعجب نخواهم کرد اگر فیلم‌های بزرگ سال‌های آینده‌ی سینما براساس آثاری چون متروید و زلدا ساخته شوند، همان‌طور که شخصیت‌هایی مثل بتمن و سوپرمن در دنیای کمیک متولد و بعدها زمینه‌ساز تولید فیلم‌هایی عظیم شدند.
به اعتقاد کان، بازی‌های هشت بیتی دوران NES در اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ را می‌توان با کمیک‌های دوران طلایی مقایسه کرد؛ زمانی‌که شخصیت‌هایی چون بتمن و سوپرمن از راه رسیده بودند و توانستند تا امروز یعنی حدود یک قرن بعد، محبوب و پرطرفدار بمانند. پیش از سوپرمن هم کمیک‌بوک‌هایی وجود داشتند، از جمله آثار دوران پلاتینی که حتی از شماره‌ی اول Action Comics هم کمیاب‌تر هستند، ولی کمتر کسی علاقه‌ای به جمع‌آوری آن‌ها دارد و در دنیای بازی هم به همین ترتیب اکثر آثار کلکسیونی از دوره‌ی NES به بعد خرید و فروش می‌شوند و بازی‌های خیلی کمیابی از دوران آتاری 2600 و قبل از آن هستند که به اندازه‌ی بازی‌های NES بین کلکسیونرها محبوبیت ندارند (دوران پلاتینی یا Platinum Age به بازه‌ی زمانی بین ۱۸۹۷ تا ۱۹۳۸ و پیش از همه‌گیر شدن کمیک‌بوک‌ها گفته می‌شود).
یکی از مواردی که افرادی چون جاشوا و دنیل بعد از ورود به دنیای کلکسیونرهای بازی با آن آشنا می‌شوند، جزییات بسیار ریزی است که در جمع‌کردن این‌گونه بازی‌ها اهمیت دارد. مثلاً کلکسیونرها برای اطلاع از میزان کمیاب بودن نسخهی Super Mario Bros خود به لبه‌ی بالایی آن نگاه می‌کنند؛ جایی که لوگوی کوچکی از نینتندو در آن به چشم می‌خورد و این لوگو باید حالتی مات داشته باشد، نه براق. در غیر این‌صورت مشخص می‌شود که بازی از سری اول نیست و ارزش آن پایین می‌آید. یا در مورد Punch-Out، باید به لیستی نگاه کرد که از ویژگی‌های بازی روی طرح کارتریج آن دیده می‌شود. درکنار هر جمله‌ی این فهرست یک دایره وجود دارد و اگر این دایره‌ها سفیدرنگ باشند، یعنی بازی جزو سری اولی است که نینتندو منتشر کرده است و ارزش آن بالا می‌رود.
البته تعداد افرادی که تا این حد وسواس به خرج می‌دهند، خیلی هم زیاد نیست و آن‌ها معمولاً در جمع‌های خودمانی یا تالارهای گفتگوی مخصوص در این زمینه فعالیت می‌کنند. بیشتر کلکسیونرها خیلی هم در قید و بند این مسائل نیستند و ترجیح می‌دهند فقط به فکر کامل‌کردن آرشیو خود باشند و مثلاً اگر نسخه‌ای از Kid Icarus را ندارند، تنها با خرید آن و کامل‌کردن مجموعه‌ی این بازی به هدف خود رسیده‌اند؛ بازی‌ای که وقتی اولین‌بار بحث کلکسیونی بودن آن مطرح شد، خیلی‌ها فکر نمی‌کردند هرگز به قیمت‌های نجومی برسد و از دیدن قیمت‌هایی در محدوده‌ی ۱۰ هزار دلار برای چنین اثری حیرت‌زده شدند. دنیل با اشاره به همین موضوع می‌گوید:
خیلی از مجموعه‌داران بازی شناخت زیادی از جزییات کوچک ولی با اهمیتی ندارند که در قیمت‌گذاری بازی‌ها تأثیرگذار هستند. من مدتی پیش به همایش مخصوص گیمرها تحت عنوان TooManyGames در فیلادلفیا رفتم و واقعاً از اطلاعات کم کلکسیونرها تعجب کردم. نمی‌خواهم با منفی‌نگری به این قضیه نگاه کنم، ولی آن‌ها حتی نمی‌دانستند مفهوم کلمه‌ی Bros در سمت چپ طرح جلد بازی Super Mario Bros 3 چیست (اولین نسخه‌های منتشر شده از این بازی با طرحی همراه بودند که در آن کلمه Bros در سمت چپ تصویر و روی دست ماریو قرار گرفته بود و ارزش این نسخه‌ها بسیار بالا است، برخلاف سری‌های بعدی که جای این کلمه عوض شد).
چنین موضوعی من را بدجوری حیرت‌زده کرده بود چرا که وقتی یک نفر به‌سراغ تهیه کلکسیونی ارزشمند از بازی‌ها می‌رود، باید با اطلاعاتی از این دست آشنا باشد و فکر می‌کنم به خاطر همین کم‌توجهی‌ها بوده است که تا همین چند وقت قبل کلکسیون‌های بازی‌های ویدیویی ارزش خیلی زیادی نداشتند.
دنیل هر سال در جریان Comic-Con سن‌دیگو غرفه‌ی جمع و جوری ترتیب می‌دهد و تحت عنوان Nerdy Girl Comics به فروش کمیک‌بوک‌ها می‌پردازد؛ کمیک‌هایی که برخلاف خیلی از غرفه‌ها نه با نصف قیمت و در تعداد انبوه، بلکه به‌شکل مواردی کلکسیونی و ارزشمند فروخته می‌شوند. اکثر آن‌ها بسیار کمیاب هستند و توسط CGC ارزش‌گذاری و در پلاستیک‌های مخصوص قرار داده شده‌اند. او امسال تصمیم گرفت بازی‌های کمیاب خود را هم با ارزش‌گذاری واتا گیمز درکنار کمیک‌ها قرار دهد:
من برای بازی‌ها قیمت گذاشتم، ولی در حقیقت قصد فروش آن‌ها را نداشتم و تنها می‌خواستم با این کار نظر مردم را جلب کنم و با آن‌ها به گفت‌وگو در این زمینه بپردازم.
واکنش مردم غافل‌گیرکننده بود و تعداد افرادی که از دیدن بازی‌های کلاسیک و کمیاب ذوق‌زده می‌شدند، حتی از علاقمندان کمیک‌های قدیمی هم بیشتر بود. حتی با اینکه قیمت‌های خیلی بالایی روی بازی‌ها گذاشته بودم و به مردم می‌گفتم قصد فروش آن‌ها را ندارم، درنهایت یکی از مشتریان قدیمی کمیک‌های من بازی Punch-Out را خرید؛ کسی که در دوران کودکی عاشق این بازی بوده و بعدها هم به یک بوکسور تبدیل شده است.
چنین مواردی را روزبه‌روز بیشتر می‌بینیم؛ افرادی که ۳۰ و خرده‌ای سالگی یا حتی اوایل ۴۰ سالگی خود را پشت سر می‌گذارند و در حالی‌که در کار و زندگی خود به جایگاه مناسبی رسیده‌اند، خرید این‌گونه بازی‌ها برای آن‌ها به هدفی جالب تبدیل شده است.
بازی‌ها و کمیک‌های دنیل اسمیت در Comic-Con
کان هم با اسمیت موفق است و می‌گوید:
این روزها به‌طور مرتب به تعداد مجموعه‌داران کمیکی که به‌سمت جمع‌آوری کلکسیون بازی می‌آیند اضافه می‌شود. آن‌ها عاشق بازی‌های ویدیویی هستند و از طرف دیگر هم عاشق جمع‌کردن کلکسیون، پس وقتی می‌بینند دنیای جدیدی به‌جز کمیک‌های کمیاب هم وجود دارد، دوست دارند وارد آن شوند.
ولی جاشوا انتقادی هم به این دسته از کلکسیونرهای تازه‌وارد به دنیای بازی دارد؛ انتقادی که کان هم آن را تأیید می‌کند:
چیزی که در مورد کلکسیونرهای کمیکی که وارد دنیای بازی می‌شوند می‌بینیم، این است که آن‌ها دوست دارند همه‌چیز را یک‌جا بخرند و مثلاً هر تعداد Super Mario Bros دست‌نخورده در بازار ببینند، جمع‌آوری می‌کنند و برای آن‌ها مهم نیست که این بازی یازدهمین یا دوازدهمین سری‌ای باشد که از کارخانه بیرون آمده است و فقط دوست دارند تعداد بیشتری از آن داشته باشند.
همین موضوع هم باعث می‌شود این گروه از کلکسیونرها بدون آگاهی از ارزش بازی‌های خود، نسخه سری اول یک بازی را که بسیار گران‌قیمت است درکنار نسخه‌هایی با ارزش کمتر قرار دهند. و همین دست افراد وقتی متوجه می‌شوند یک بازی ارزشمند در آرشیو خود دارند، خیلی سریع آن را می‌فروشند و فکر می‌کنند قیمت آن دیگر از این بالاتر نخواهد رفت، در حالی‌که هیچ‌چیز معلوم نیست و شاید در آینده قیمت‌ها از این هم بیشتر شود.
به‌گفته‌ی کان، این ماجرا در مورد سایر کلکسیون‌ها هم اتفاق افتاده است:
کلکسیون‌های سکه، کمیک و کارت بیسبال هم در گذشته شاهد این اتفاقات بودند. عده‌ای هر چند وقت یک‌بار تصور می‌کردند که قیمت‌ها به نقطه‌ی اوج خود رسیده است و دیگر از این گران‌تر نخواهد شد و مجموعه‌های خود را می‌فروختند، ولی مثلاً ۲۰ سال بعد وقتی می‌فهمیدند قیمت‌ها چقدر افزایش پیدا کرده‌اند، تازه پشیمان می‌شدند و می‌گفتند عجب غلطی کردم!
به همین دلیل افرادی که در زمینه جمع‌آوری کلکسیون حرفه‌ای هستند، این روزها با ورود به بازار کلکسیون بازی‌های ویدیویی به‌سراغ سایر می‌روند و بازی‌های ارزشمند آن‌ها را خریداری می‌کنند، چرا که مطمئن هستند قیمت این بازی‌ها در آینده از این هم بالاتر خواهد رفت.
در آینده مشخص خواهد شد که تب و تاب این روزهای کلکسیونرهای بازی به کجا می‌رسد و آیا این بازار به پیشرفت سریع خود ادامه می‌دهد یا با افت مواجه می‌شود ولی چیزی که مشخص است، عطش بالای کلکسیونرهای حرفه‌ای و کارکشته برای ورود به این بخش از دنیای عظیم مجموعه‌داران است و آن‌ها بوی خوشی از این بخش بازار استشمام می‌کنند؛ موضوعی که دنیل به‌این شکل به آن اشاره می‌کند:
من حال و روز فعلی کلکسیون‌های بازی را مثل ماه عسل در یک رابطه‌ی جدید می‌دانم؛ دورانی که همه‌چیز تازه و جذاب است.
بد نیست اکنون که با وضعیت این روزهای مجموعه‌داران بازی‌های ویدیویی آشنا شدیم، نگاهی هم داشته باشیم به بزرگ‌ترین مجموعه بازی‌هایی که یک نفر جمع‌آوری کرده و با این کار نام خود را در گینس به ثبت رسانده است.
آنتونیو مونتیرو گیمری اهل تگزاس است که در منزل خود واقع در ریچموند، عظیم‌ترین مجموعه بازی‌های ویدیویی را نگه‌داری می‌کند؛ مجموعه‌ای شامل ۲۰۱۳۹ بازی که از کنسول‌های نسل دوم تا هشتم را شامل می‌شوند. در بزرگ بودن این مجموعه همین بس که هشت روز طول کشید تا عوامل گینس بتوانند تمام بازی‌های آن را بشمارند و نام آن را در فهرست رکوردهای خود ثبت کنند. آنتونیو که از ۱۲ سالگی شروع به جمع‌کردن بازی‌های ویدیویی کرده است، در این مورد می‌گوید:
در آن دوران دسترسی به بازی‌ها با محدودیت‌های زیادی همراه بود و مجموعه‌ی من هم خیلی بزرگ نبود و هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم روزی به چنین مجموعه‌ای با این ابعاد برسم.
برای درک عظمت این مجموعه کافی است نگاهی داشته باشیم به بخش‌هایی از آن:
- بیش از ۱۰۰۰ بازی پلی‌استیشن 1
- تمام بازی‌های عرضه‌شده برای پلی‌استیشن 2 و پلی‌استیشن 3 در آمریکای شمالی
- بیش از ۹۰۰ بازی پلی‌استیشن 4
- همه‌ی بازی‌های منتشر شده برای PSP و ویتا در آمریکا
- مجموعه‌ی کامل بازی‌های عرضه‌شده برای ایکس‌باکس و ایکس‌باکس 360 در آمریکا
- بیش از ۵۰۰ بازی ایکس‌باکس وان
- تمام بازی‌های منتشر شده برای کنسول‌های گیم‌کیوب، Wii و Wii U در آمریکا
- ۱۱۸ عدد از بازی‌های نینتندو سوییچ
- بازی‌های TurboGrafx-16، SNES و N-Gage
- مجموعه‌ی کامل بازی‌های عرضه‌شده برای دریم‌کست و سگا 32X و سگا سی‌دی در آمریکا
- تمام بازی‌های آمریکایی منتشر شده برای کنسول‌های Jaguar و Lynx از آتاری
- همه‌ی بازی‌های ژاپنی سگا ساترن و دریم‌کست
- تمام بازی‌های آمریکایی عرضه‌شده برای گیم‌بوی، گیم‌بوی کالر و گیم‌بوی ادونس
- بیش از ۱۱۰۰ بازی نینتندو DS
- همه‌ی بازی‌های عرضه‌شده برای Neo Geo Pocket در آمریکا
- بازی‌های نینتندو 64 و سگا PICO
- تمام بازی‌های عرضه‌شده برای 64DD (قطعه‌ی اضافه‌شونده‌ی نینتندو 64)
- تمام بازی‌های آمریکایی NES، از جمله آثاری که از نینتندو مجوز نگرفته بودند
آنتونیو درکنار این آرشیو حیرت‌انگیز از بازی‌های ویدیویی، بیش از ۱۰۰ عدد کنسول هم در اختیار دارد و می‌تواند هر زمان که خواست به‌سراغ هرکدام از بازی‌های خود برود.
او از بین بیش از ۲۰ هزار بازی خود، محبوب‌ترین اثر مجموعه‌اش را Super Castlevania IV می‌داند و از آن به‌عنوان یک شاهکار یاد می‌کند. همچنین سگا جنسیس را اولین کنسولی معرفی می‌کند که باعث جذب او به دنیای بازی شد و با آثار چالشی خود که داستان‌های جالبی هم داشتند، او را وارد محیط جدیدی کرد و Golden Axe هم اولین بازی محبوب او روی این کنسول بود. آنتونیو می‌گوید:
برخلاف بازی‌های امروزی که سیستم ذخیره و بارگذاری دارند، بازی‌های آن دوران حس متفاوتی از لذت و خوشحالی را بعد از تمام‌شدن به مخاطب منتقل می‌کردند و همین حس هم بود که باعث شد به آن‌ها علاقمند شوم و تصمیم به تهیه‌ی مجموعه‌ای از بازی‌ها بگیرم.
وقتی با چنین مجموعه‌ی عظیمی طرف هستیم، بدون شک بازی‌های خاص و منحصربفردی هم در میان آن‌ها پیدا می‌شود. Macs Basic Rifle Marksmanship یکی از همین آثار است؛ بازی‌ای که نینتندو آن را تنها برای آموزش تیراندازی توسط نیروهای نظامی آمریکا روی SNES منتشر کرد و هرگز در بازار عرضه نشد.
از دیگر بازی‌های جالب کلکسیون آنتونیو می‌توان به CJ the Elephant برای سگا Game Gear و بازی‌های آموزشی کمیابی مانند Timeless Math اشاره کرد. همین‌طور بازی Daytona USA Netlink Edition برای سگا ساترن و بازی Barbie Groom and Glam Pups برای 3DS که همگی جزو آثار کمیاب بازار هستند.
دراین‌میان شاید سؤال اساسی این باشد که آنتونیو به چه ترتیبی سراغ این همه بازی می‌رود؟
من لیستی از بازی‌هایی تهیه کرده‌ام که قصد تجربه‌ی آن‌ها را در آینده دارم و همیشه روی یک بازی تمرکز می‌کنم و بعد از اتمام آن به‌سراغ بازی بعدی می‌روم؛ لیستی که آن را به‌صورت دوره‌ای براساس علاقمندی‌های خود و بازی‌هایی که تازه عرضه شده‌اند یا قدیمی هستند ولی من تازه خریداری کرده‌ام دنبال می‌کنم.
مایکل توماسن، کسی که پیش از آنتونیو با بیش از ۱۰ هزار بازی رکورددار بود و بعدها مجموعه‌ی خود را ۷۵۰ هزار دلار فروخت
شاید چنین کارهایی و جمع‌آوری مجموعه‌هایی با این ابعاد از نظر خیلی‌ها کار عجیب و بیهوده‌ای باشد، ولی سلیقه افراد با یکدیگر متفاوت است و همان‌طور که یک نفر پول خود را صرف خرید ماشین‌های لوکس یا جواهرات گران‌بها می‌کند، فرد دیگری هم ممکن است به جمع‌آوری کلکسیونی از بازی‌های ویدیویی علاقه داشته باشد و از این کار لذت ببرد؛ کاری سخت و طاقت‌فرسا که البته بعد از ردیف کردن مجموعه‌ای جالب و تماشایی، تمام این خستگی را از تن کلکسیونر درمی‌آورد.
شما از چه زاویه‌ای به این قضیه نگاه می‌کنید؟ اگر هیچ مشکل و نگرانی از نظر مالی نداشته باشید، ترجیح می‌دهید پول خود را صرف خرید و نگه‌داری از کلکسیون بازی‌های ویدیویی کنید یا به‌سراغ کارهای دیگری بروید؟ نظرات خود را با زومجی در میان بگذارید.
