گزارش روز چهارم سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر
در این مطلب نگاهی به حواشی روز چهارم سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر خواهیم انداخت و دو فیلم «کوپال» و «انزوا» را به طور مختصر بررسی خواهیم کرد.
از ۱۴ بهمن ماه بخش استانی جشنواره فیلم فجر شروع خواهد شد. این اتفاق به طور گسترده در ۳۰ استان کشور برگزار خواهد شد و ۱۶ فیلم منتخب به اکران در خواهند آمد. اتفاقی که باید بسیار زودتر بیافتد چراکه در کشور ایران مفهوم جشنواره سینمایی کمی متفاوت است. برای مثال در کشور فرانسه جشنواره کن در شهر کن برگزار می‌شود و فیلم‌ها در هیچ شهر دیگری پخش نمی‌شوند اما مشخصاً آن جشنواره تخصصی است و بی شک علاقه‌مند به این هنر از تمامی جهان خود را به آن شهر می‌رسانند. اما در ایران با جمعیت شلوغ شهر تهران نه امکان پذیرا شدن مخاطبین از شهرهای دیگر وجود دارد و نه بردن جشنواره به شهری کم جمعیت‌تر که کیفیت سینماها و امکانات تهران را داشته باشد. پس منطقی است که برای حفظ علاقه مخاطبین در شهرستان فیلم‌ها اکران همزمان در ایران داشته باشند و امیدوارم کیفیت و برنامه‌ریزی اکران‌ها در شهرستان‌ها قابل قبول باشد. در بین شهرستان‌ها شیراز که هر سال به طور همزمان اکران جشنواره را داشته با ۲۲ فیلم در ۱۰ روز اکران رکورددار است. در این شهر از ۱۶ام تا ۲۶ام بهمن ماه هر روز ۴ سانس و دو فیلم به نمایش درخواهد آمد.
فیلم انزوا : مسعود کیمیایی با طعم دکوپاژ تارانتینویی
امسال سال تغییر سینمای ایران است. مخاطبان که سال‌ها به شکل مشخصی از سینما عادت کرده‌اند در این جشنواره شوکه خواهند شد. انزوا اولین فیلم مرتضی علی عباس میرزایی روایت عجیب و غریبی دارد. شروع فیلم بسیار جذاب و تکان‌دهنده است و نوع زوایه دید سکانس آغازین بسیار خلاقانه و در راستای فرم فیلم انتخاب شده است. شکل دیالوگ نویسی و مضمون و ماجرای کلی شباهت زیادی به آثار مسعود کیمیایی دارد اما نوع دکوپاژ به کل متفاوت و برای سینمای ایران تازه است. فیلم در شاخه کارگردانی شانس زیادی برای نامزد شدن و یا حتی دریافت جایزه دارد. امیر‌علی دانایی در نقش اصلی فیلم قابل قبول است اما بازی بچه‌های کوچک فیلم که نقش زیادی هم دارند کمی در ذوق می‌زند اما شکل درست دکوپاژ و تدوین و ریتم جذاب فیلم مشکلات کوچک آن را جبران می‌کند. در مجموع یکی از شگفتی‌های جشنواره و تا کنون بهترین فیلمی که در جشنواره دیده‌ام انزوا است که داستانش را خوب تعریف می‌کند و به نقطه درستی می‌رساند و شکل تدوین و کارگردانی‌اش بسیار لذت بخش است.
کوپال : لوون هفتوان و دیگر هیچ
لوون هفتوان پس از سال‌ها دوری از وطن در فیلم «لرزاننده چربی» ساخته محمد شیروانی و «پرویز» ساخته مجید برزگر درخشید و به یکی از بازیگران خوش‌نام سینمای ایران تبدیل شد. در چند سال اخیر او بسیار پرکار بوده و امسال در فیلم کوپال ساخته کاظم مولایی ایفای نقش کرده اما بازی او چنگی به دل نمی‌زند همانطور که نازنین فراهانی بسیار ضعیف‌تر از دیگر آثارش ایفای نقش کرده اما این تنها نکات منفی فیلم کوپال نیست. کارگردانی ابتدایی و خسته کننده، نبود ایده دراماتیک در ساختار فیلمنامه، کند بودن داستان و ابتدایی بودن ایده اولیه و تدوین با ریتم کند بی مورد یک فیلم خواب‌آور را نتیجه می‌دهد. اگر به خاطر فکرهای پریشان خوابتان نمی‌برد شک نکنید که جلوی کوپال نمی‌توانید مقاومت کنید. کسانی که در سینما خوابشان نمی‌برد همراه خود خوراکی به اندازه کافی و گوشی‌های مجهز به اینترنت و شبکات اجتماعی ببرند چون جز فیلمبرداری متفاوت فیلم که معلوم نیست با چه هدفی صورت پذیرفته هیچ چیز جذابی در فیلم وجود ندارد و تا به حال بدترین فیلم جشنواره بوده است.
